Предыдущая публикация
#მოულოდნელიშეხვედრა.
ნაწილი 17.
თამაზი ახლა მოხუც მამაკაცს მიუბრუნდა და ჰკითხა:
—შვილები გყავთ?
—კი, ორი გოგო გვყავს, თამრიკო და ლია, აქვე ახლოს არიან გათხოვილები.. ახლოს ცხოვრობენ.. —უპასუხა დარცხვენით მოხუცმა
—როგორ შეიძლება, რომ გავაგებინოთ და აქ მოვიყვანოთ? - იკითხა ისევ თამაზმა.
—აგერ, ერთი ტელეფონი გვაქვს, სადაც გვირეკავენ ხოლმე. თქვენ უფრო გაიგებთ სად და როგორ უნდა დარეკოთ-მიაწოდა ტელეფონი ხელში.
,, ბებიის სახელი კი დაურქმევია ერთისთვის, მაინც"-გულში გაჰკრა ლევანს.
თამაზმა ტელეფონი ხელში აიღო და გარეთ გავიდა. უკან გაჰყვა ჯემალიც. ლევანი, ოთახში დარჩა.
—მე არც საჩხუბრად მოვსულვარ და არც პასუხის მოსათხოვად, უბრალოდ ნახვა მინდოდა. - თქვა და ფეხზე ადგა.
—არა, შვილო, ყველაფრის ღირსი ვარ.. ანდაც,, შვილო", რომ გიწოდო, მაგისი ღირსი ვარ? —იცრემლებოდა მადონა.
—არ არის საჭირო ცრემლები, თქვენს საქციელს გამართლება არ აქვს. შვილები გყოლიათ კიდეც, მათ თუ უნდოდათ მშობლების სიყვარული, პირველმა შვილმა რა დაგიშავა? არასოდეს გიფიქრია ამაზე? ან, რომ დამტოვე მამასთან, იცოდი რომ მიპატრონებდა? იქნებ მანაც მიმატოვა, ან საერთოდ. არასოდეს მოგსვლია აზრად, სად გავიზარდე, როგორ, ვინ გამზარდა? ან გავიზარდე, კი? —აღელდა ლევანი...
-მთელი ცხოვრება მიკვირდა, როგორ გაიმეტე შვილი, რატომ თან არ წაიყვანე, სადაც მიდიოდი, თუ შვილიანს არ მიგიღებდნენ? - მეტი არაფრის თქმას არ ვაპირებ, არც თავს გახვევთ ჩემს შვილობას—თანდათან ძალა ემატებოდა ხმაში ლევანს.
ამასობაში, ოთახში შემობრუნდნენ თამაზი და ჯემალი, ტელეფონი მაგიდაზე დადეს და განაცხადეს, რომ სულ მალე ორივე დები იქ იქნებოდნენ.
- რა? —გაიკვირვა ლევანმა, მან არც კი იცოდა, რაზე ლაპარაკობდნენ.
—რა და... მათი ორივე შვილი სულ მალე აქ იქნებიან, ხომ უნდა იცოდნენ ოჯახის ამბავი, რას მალავდნენ მათი მშობლები. მათი აზრიც საინტერესოა და სრული უფლება აქვთ იცოდნენ რეალობა-გულიანად თქვა ჯემალმა.
-კი, მართალია—კვერი დაუკრა თამაზმა.
—მსგავსი არაფერი მიფიქრია, მე, რაც სათქმელი მქონდა, ვთქვი, მეტი არაფერი მესაქმება აქ, ასე მგონია, დიდი ტვირთი მოვიხსენი, ახლა თითქოს გულიც ცარიელი მაქვს და სულიც, უკვე მშვიდად ვარ-დაასრულა ლევანმა და გარეთ გავიდა, თითქოს ოთახში სული ეხუთებოდა.
მართლაც, გარეთ ჰაერმა და მკრთალად მოციმციმე მზის სხივებმა სიმშვიდე მოჰგვარა უფრო, ესიამოვნა თითქოს თბილი ჰაერი, რომელშიც სუსხი იყო გარეული უკვე.
თამაზი და ჯემალი მოხუც მამაკაცს მიუბრუნდნენ
—როგორ ფიქრობთ, თქვენ ნაკლები დანაშაული მიგიძვით, მომხდარში? ხომ. კარგად იცოდით, რომ მადონამ თქვენს გამო, შვილზე თქვა უარი, ნუთუ ერთხელ მაინც არ მოგაგონდათ, ერთხელ მაინც არ შგაწუხათ, მიტოვებული ბავშვის ბედმა, თქვენ ხომ ბედნიერად გრძნობდით თავს? გამართლება ან თქვენ საქციელს აქვს? თქვენს გამო, ურთიერთობა ხომ ყველასთან გაიფუჭა თქვენმა საყვარელმა მეუღლემ, არც სოფელში მოსვლის უფლება ხომ აღარ ჰქონდა, დედა და მამა, ვისმა დარდმა იმსხვერპლა.. როგორ გრძნობდით თავს ბედნიერად, ვერ ვგებულობთ.. —ერთმანწთს არ აცდიდნენ ლაპარაკს, ბიჭები.
მოხუცი ხმას ვერ იღებდა, ეს წელში ოდნავ მოხრილი კაცი, სულ უფრო მეტად მოიხარა და დაპატარავდა კიდეც. ისინი ალბათ, ვერასოდეს მოიფიქრებდნენ, რომ ძალიან ბევრი წლის შემდეგ, მწარე რეალობის წინაშე აღმოჩნდებოდნენ, ახლა უნდოდათ თუ არა, სიმართლისთვის თვალებში უნდა შეეხედათ, თანაც თავიანთი შვილების წინაშეც, ან ისინი შეძლებდნენ, რაღაც დოზით მაინც, გაემართლებინათ მშობლების საქციელი?
--ვერ გავიმართლებ თავს და არც შევეცდები, უბრალოდ, ცოტას მაინც, შევძლებ გამოვასწორო რამე? - ცრემლების ყლაპვით იკითხა მადონამ.
—მაგ კითხვაზე ჩვენ ვერ გაგცემთ პასუხს. ეგ ლევანის გადასაწყვეტია, გაპატიებთ თუ არა, რამეს... მაგრამ ჩვენი. აზრით, მაგას დრო ჭირდება და კეთილი ნება... მან გონებაში უნდა გააანალიზოს ყველაფერი და გადაწყვიტოს, მისი გული მიგიღებთ თუ არა...
ჩვენ ვერაფერს გეტყვით..
ლევანი ისევ აივანზე იყო, ეზოსთან ორი მსუბუქი მანქანა, თითქმის ერთდროულად რომ გაჩერდა., საიდანაც ასევე ერთდროულად ორი წყვილი გადმოვიდა. ისინი სერიოზული სახეებით შემოვიდნენ ეზოში და კიბეზეც ასე ავიდნენ, ინტერესით შეხედეს აივანზე მდგომ უცნობს, მაგრამ უსალმოდ არ დაუტოვებიათ მაინც. მათ არაფერი იცოდნენ, რა ხდებოდა. ოთახში შესვლისას სრული მდუმარება გამეფდა, რაზეც უფრო გაოცდნენ, უცხოებივით დადგნენ მაგიდის გარშემო :
—რა ხდება?? მშვიდობაა? ან ეს უცხო ხალხი ვინაა და რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? რატომ ხართ ყველა ჩუმად? —კითხვა კითხვაზე დასვეს მოსულებმა.
სწორედ ამ დროს შემოვიდა ლევანი ოთახში... საჭირო იყო ვითარებაში გარკვევა, რაც უკვე თავისთავზე აიღო...
—ასეა, უცნობო,, დებო და სიძეებო".. არც თქვენ გცოდნიათ, რომ ძმა გყავდათ უფროსი, არ გაგიმხილეს მშობლებმა,. მართალია, თქვენი მამა, ჩემი მამაც არაა, მაგრამ დედა, სამივეს ერთი გვყავს და ეს თქვენმა მამამაც კარგად იცოდა. თქვენი ძმა, ანუ მე.. შვიდი წლის ასაკში დატოვა საკუთარმა დედამ თავის მამასთან, თქვენი მამის გამო... ცოტა რთული თემაა, მგონი, მაგრამ ეს სიმართლეა. ნახევარი საუკუნე არ გახსენებია დედას თავისი შვილი, არც თქვენს მამას შეუხსენებია იგი... არ უკითხავს მისი ამბავი სად იყო, ცოცხალი იყო თუ არა, სად გაიზარდა, ან ვინ გაზარდა.
სწორედ, ის მიტოვებული და უცხო ადამიანების გაზრდილი-ლევან ნებიერიძე დგას ახლა თქვენს წინ, გადამდგარი სამხედრო გენერალი, რომელიც ორმოცი წელია ესტონეთში ცხოვრობს სამხედრო სავალდებულო სამსახურის მოხდის შემდეგ. მას თქვენგან განსხვავებით, შვიდი წლის შემდეგ არ ღირსებია დედის სითბო, რვა წლიდან კი, აღარც მამა უნახავს თვალით. ახლა კი ვეძებ ისევ მე, მათი მიტოვებული შვილი მათ, დედა აგერ ვიპოვე, მამა გარდაცვლილა და ახლა მისი საფლავი უნდა მოვძებნო, დაეწმუნებული ვარ, მისიც ისევე უსახელო იქნება, როგორც სოფელში, ჩემი საყვარელი ბებიის და ბაბუის... აქამდე ვიცოდი, რომ არავინ არ მყავდა, ახლა კი გავიგე მეც თქვენთან ერთად, რომ დები მყოლია და დედაც........
მშვიდად წავალ აქედან და ცოტა ხანში საქართველოდანაც ისევ... ამის შემდეგ მშვიდად ვიქნები...
ჩემი აქ მოსვლის მიზანი და მიზეზი ეს იყო..
წავიდეთ ბიჭებო, მე აქ სხვა რა მესაქმება...
ყველა ენაჩავარდნილი იდგა, იმდენად მოულოდნელი და წარმოუდგენელი ამბავი დახვდათ, ერთმანეთს უყურებდნენ და ვერ გარკვეულიყვნენ, რა ეთქვათ...
,, ეთო"08.01.21.
გაგრძელება იქნება.
Следующая публикация
Нет комментариев