Предыдущая публикация
Дуздони киссахо, хукуки муаллиф махфуз аст.
Муфтхуриро бас кунед
. 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
Бахти аввал ва тухмати хушдоман (муаллиф Шахлои Начмиддин)
Холаи Момагул дар бистари маргаш дод зада мегуфт, ки «Нозгулро ёбеду биёред, вагарна чонам ба зуди намебарояд». Писари калони аз шунидани номи собиќ хамсараш калбаш ба дард омада, зери лаб ба худ гуфт: ох, очачон, дили захминамро боз хам захминтар карди». Холаи Момагул се руз буд, ки дар бистари марг азобу машаккат мекашид. Марг уро ба зуди намегирифт. Холаи Момагул дарк кард, ки тамоми рафтору корњои зишти инсон дар ин дунё хам бечазо намемондааст. Пеши руяш факат келини зебову дилсофаш Нозгул хувайдо буд.
…Кучо бошад ин келини мисли фаришта рахмдилу некхислатам? Ох, Худочони ман, зудтар чонамро бигир, ки аз чонкани дилу чигарам рехт. Ин бандаи худо кучо бошад, то омада пихилам кунаду осуда бимирам.
Нозгул баъди аз шавхар чудо шудан ба хонаи падар баргашта буду то имруз шавхар накарда дар хасрати ишки аввал-бахти аввалаш месухту месухт. Нозгул бо Хабиб давраи донишчуйи дар хонаи апаи у, ки хамсабакашон буд, шинос шуда буд. Мохи май буду буйи бахор тамоми кишварро фаро гирифта дили касро фарах мебахшид. Бегохии иди рамазон буду онхо чамъ омада ба хонаи ичораи хамсабакашон Замира омаданд. Додари Замира чавони зебои абрупайвастаи чашмсабзак дарро ба руяшон кушода дили Нозгул бо дидани у якбора ба задан даромаду хайёл кард, ки ин чавонро солхои сол мешиносад. Дилњо бо хам ошнову наздик буданд. Бехуда намегуянд, ки дилро ба дил рахест дар ин гунбади сипехр, аз руйи мехр мехру аз руйи кина кина. Замира онхоро хуш истикбол гирифта, ба руйи дастархони идона даъват намуд. Хабиб чашмашро аз руйи Нозгул намеканд. Баъди хурдани таоми болаззату орзуку дигар махсулотхои идона хамсабакон таклиф карданд, ки мусики монда каме бираксанд. Зери садои Муин Хабиб бо Нозгул мераксиду дили у боз хам бештар меларзид. Ин лахзахои чавони барои хар як шахси ошик шинос аст. Дил бекарор мешаваду интизор. Нозгул ба чашмони сабзи у нигаристу аз дил гузаронид, ки чавони орзухои бахташро ёфт. Харчанд то ин вакт хостгорони зиёде дари хонаашонро охурча карда бошанд хам , дили у моили касе набуд. Имсол соли охирини тахсилашон дар Донишгохи милли буд. Инак рубаруяш бахташ меистод. Хабиб хам бори аввал ошики ин духтари шуху бебоки шахри шуда буд. Вакти хайрухуш Хабиб таклиф кард, ки уро то хобгох гусел намояд. Нозгул ки хамин гапро аз у интизори мекашид, зуд рози шуду онхо сайркунон ба рох баромаданд. Хамсабакони Нозгул аз рашк байни якдигар гуфтанд, ки духтари зеботарини гурухашон бори аввал оши шудааст. Нозгул бо Хабиб то хобгох гапзанон карда омаданд. Он вактхо телефони мобили набуд. Нозгул ба Хабиб раками телефони навбатдории хобгохро навишта дод. Субхи солехон навбатдори хобгох омада гуфт, ки касе уро бо телефон фарёд дорад. Дили Нозгул гувохи дод, ки ин шахс Хабиб мебошад. Давида омада гушакро бардошт. Хабиб гуфт, ки уро то Донишгох гусел мекунад. Хамин тавр байни Нозгул ва Хабиб ишку мухаббати хакики огоз ёфт. Нозгул баъди диплом гирифтан мехост, ки тахсилашро дар хорича давом бидихад. Аммо ишки Хабиб монеъа гашту у аз ин фикраш гашт. Интизори хостгорхои Хабиб шуд. Аммо модари Хабиб барои хостгори кардан хеч шитоб надошт. Ба Хабиб гуфт, ки у хеч гох аз шахр барои писараш келин намеорад.
-Ин шахрихои сарлуч лоики хонаи мо нестанд. Ман модарат хастам ва рози нестам, ки ту ин духтари мехостагиатро гири.
-Очачон, агар рози нашави, ман аз хона баромада меравам.
Падараш дид, ки писараш сахт ошик шудааст, ба хамсараш гуфт, ки дигар чорае надорем, биё, бехтараш ба хонаводаи ин духтари шахри рафта уро барои писари ошикамон хостгори мекунем.
Модар бо дили нохохам ба хонаи онњо хостгори омад. Дар вакти хостгори норозигии худро баён дошта гуфт:
-Ман мехостам, ки духтари хохари худамро келин кунам, аммо духтари шумо бо писари ман ошики доштааст,барои хамин хотири писарам омадам.
Ин суханони таъкиромези у ба падари Нозгул сахт расиду дар танхои ба духтари ягонааш гуфт, ки «духтарам, мо дар бисотамон гайри ту дигар фарзанд надорем, хуб фикр кун, ки оянда боз пушаймон нашави».
-Не, падарчон, ман ин чавонро самими дуст медорам. Бовари дорам, ки ман дар оянда хушбахт хохам шуд.
Туйи арусии онхо дар яке аз тарабхонахои бошукухи пойтахт баргузор гардид. Баъди туй Нозгулро ба деха бурданд. Нозгули нозпарвард калон шуда тамоми кори хонаву хавлиро бо як тозаги ба анчом мерасонид. Хатто гоххо хушдоманаш айбе намеёфт, ки уро чанг кунад. Шабхо бахона кофта ба писари калони мегуфт, ки «зани ту доимо хап карда кавок мекунад, аз хомушиаш дилам мекафад».
Нозгул табиатан шуху бебок буд. Аммо баъди ба шавхар баромадан кушиш мекард, ки назди хусуру хушдоманаш гапи ночое нагуяду боиси озори онхо нагардад. Шавхараш ки рафтори уро медонист,дар танхои гуфт, ки «азизи ман, рузона хангоми дар кор будани ман бо модарам кам-кам шухи кун, аз камгапии ту шикоят дорад».
-Рости гап, чони ман, аз модарат метарсам.
Рузи дигар Нозгул бо хушдоманаш шухиву сухбат карда нишаст. Аммо хушдоманаш сарашро дошта доду фарёд бардошт, ки «сарам кафид аз дасти сергапии ту, кош духтари хохари худамро келин мекардам». Баъди ин суханони нешдори хушдоман Нозгул хомуш монд. Хотири шавхар ба хама таъкиру суханњои нешдори хушдоман токат мекард. Хушдоманаш пинхони аз у бо хохараш маслихат карда буд, ки бо ягон тухмат келинашро назди писараш бад мекунаду баъди аз хона рафтани у чиянашро келин карда ба писараш меорад. Дили ин зан он кадар пури кинаву адоват буд, ки гуё уро инсон неву шайтон зода бошад. Баъди хомиладор шудани Нозгул у сабру карорашро гум карда бо хохараш маслхат кард, ки як бало карда кудаки уро афтонанд, то писараш ягон дилгармие нисбати у эхсос накунад. Духтари хохараш ки аз давраи мактаби писари холаашро дуст медошт, гуфт, ки айни замон дорухои зур баромадаги, агар Нозгул бехотир ин доруро нушад, кудакаш худ ба худ меафтад. Холаи Момагул аз у хоњиш кард, ки хамин доруро харида биёрад. Низора барои харидории ин дору аз холааш се сад сомони гирифту онро харида овард. Холаи Момагул доруро ба хурок омехта карду косаи хурокро назди келинаш гузошта бо мехрубонии сохтакорона гуфт:
-Гир хур, як дами гарм аст, ба тифли шикамат фоида дорад.
Нозгул бо хавас косаи оши туппаро дам кашиду бе нон бо иштихо нуши чон кард. Аммо шабона якбора шикамаш ба дард омаду бо тамоми овоз дод зада аз хобаш бедор шуд.
Шикамаш мисли оне, ки алов гирифта бошад, ба сузиш даромада Нозгулро бекарор кард. Шавхараш нимхез шуда аз бистар бархесту бо мехрубони пурсид, ки чи шуд?
-Ох, шикамам дард дорад.
-Ин шояд аз боиси хомиладориат бошад, биё очаамро фарёд кунем.
Холаи Момагул давида омада келинашро ба пушт хобонида шиками уро молиш дода гуфт, ки «хеч гап не, манам давраи якуми хомиладориам ба чунин дардхо мубтало будам, мегузарад, токат кун»
-Очачон, токат надорам, гумонам ки шикамам мекафаду кудак мебарояд.
-Очачон, шояд занамро ба таввалудхона барем.
-Девона шудаи, ин холат оддиву табии аст, мегузарад. Холо тифл нав панчмоха аст.
Аммо дарди Нозгул зиёдтар мешуду мисли саги ба доми шикорчи фитода нола мекард. То субх нолиш карду карибихои субх тифли шикамаш афтид. Уро фавран ба беморхона бурданд. Холаи Момагул дар дил хурсанди дошт, ки кудаки бегунохро ба осони афтонду акнун бо ягон бахона келинашро тухмат карда аз писараш чудо мекунад.Нозгул баъди пурра табобат ёфтан ба хонаи хушдоман омад. Аммо хотираш парешон буду бо касе гап намезад. Дар танхои ба шавхараш гуфт, ки «бовар кун, ман ягон дору нахурдаам, аммо духтурон мегуянд, ки гуё ман баркасдона кудакро афтонда бошам, хайронам»
-Биё, бас кун. Шояд ягон чизи ночо хурда боши. Хеч гап не, чонакам, худатро эхтиёт кун.
-Медони, Хабиби ман, ишкат он кадар зур аст, ки ман токат карда бо модари ту зиндаги дорам. Вагарна кайхо мерафтам аз ин чое, ки дустам намедоранд.
-Ин тавр нагуй, кит уро дуст намедорам. Ман хастам ку.
Нозгул шавхарашро бо мехр ба огуш кашида барояш ин мисрахоро хадя кард:
Ишк яъне мастиву девонаги
Ишк яъне ба чахон бегонаги
Ишк яъне шаб нахуфтанхо то сахар
Ишк яъне сачдахо бо чашми тар
Ишк яъне сар ба дор овехтан
Ишк яъне ашки хасрат рехтан
-Чони ман, агар замоне аз хам чудо шавем, маро ба неки ёд кун.Дере нагузашта Нозгул боз хомиладор шуд. Ин навбат у худро сахт эхтиёт мекард. Холаи Момагул баркасд корхои вазнини хавлиро ба у мефармонид. Аммо шавхараш ба у кумак мекарду аз модар хохиш мекард, ки дигар корхои вазнинро ба зани у нафармояд. Вакти таввалуди кудак наздик мешуд. Шабе, ки дарди хамл Нозгулро фаро гирифт, шавхараш дар басти шабона навбатдор буд. Нозгул хис кард, ки аз баданаш об рафта истодааст. Ба хушдоманаш бо чашмони махзун нигариста зори кард, ки уро фавран ба таввалудхонаи нохия баранд.
-Боз чи гап шуд?
-Охир, очачонам, ман таввалуд карда истодаам.
-Ман чор фарзандамро дар вакташ дар хона таввалуд карда будам, туро хам бало намезанад.
-Охир дигар кувват надорам, мемирам, очачон, кумак кунед. Телефонро дихед, ба Хабиб занг занам.
-Не гуфтам не, телефони мобилиро аз дасти келинаш зада гирифту уро ба пушт хобонида гуфт, ки сабр кунад.
Холаи Момагул дари хонаи хоби келинашро аз берун кулф карду худ ба хонаи хоби худ даромад. Духтари хурдиаш гуфт, ки очачон, янгаам гиря дорад.
-Мон гиря кардан гирад, сазои сараш. Дар вакташ шавхари шахрии худро мекард.
Нозгул аз дарди зодан дандон ба дандон газида аз худо зори мекард, ки сабраш дихад. Аммо дард зури мекарду аз сару руяш араки сард мерехт. Соате баъд аз хуш рафт.
Нозгул аз дарди зодан дандон ба дандон газида аз худо зори мекард, ки сабраш дихад. Аммо дард зури мекарду аз сару руяш араки сард мерехт. Соате баъд аз хуш рафт.
Холаи Момагул ба хохараш занг зада гуфт, ки зудтар биёяд. Холаи Момагул дари хонаи хоби келинашро кушода якбора вох гуфт:
-Нозгул, хо Нозгул, кани чашмонатро кушо.
Аммо Нозгул огуштаи хун мехобиду чашмонаш кушода намешуданд.
-Чи кори баде кардем апа
-Хеч гап намешавад, вохима накун, бехтараш ёрдам намо, ки зудтар Нозгулро ба беморхона барем.Кудакаш мурд чи дар шикамаш.
-Апа, кори увол кардем. Ин духтар гунох надорад.
-Хап шин, ман ба хотири келин кардани духтари ту ба ин рох рафтам. Акнун дигар пушаймони чорае надорад.
Нозгулро мошини ёрии таъчили омада ба беморхона бурд. Хунаш хеле зиёд рафта тифл дар батнаш мурда буд. Кудаки мурдаро, ки писарча буд, ба воситаи чаррохи гирифта, ба падару модари Нозгул пинхони гуфтанд, ки эхтимолан баъди ин вокеъа дигар духтарашон фарзанд таввалуд накунад.Ин хабари норхуш чисму чони падари Нозгулро сузонид. Барои духтари ягонааш чонаш дард мекард. Гами духтар уро касали карда буд. Хис мекард, ки зиндагии оилавии духтараш бо ин кампири хушдомани худобехабараш хуб нест. Баъди аз беморхона баромадан падару модар зорияш карданд, ки аз бахри ин шавхар гузараду ба хона баргардад. Аммо Нозгул ба падар гуфт, ки он чи дар хаёти ман руй додааст, аз такдир асту халос». Холаи Момагул дид, ки бо ин рох келинашро аз писараш чудо карда наметавонад, рохи тухмати руиростро пеш гирифт. Хамин ки вакти омад-омади писараш аз кор мешуд, худро бечораву гулом тасвир карда дар беруни хавли чомашуйи мекард ва ё чоруби калон ба даст хавли меруфт. Нозгул хайрон шуда давида меомаду чорубро аз дасташ мегирифт. Аммо холаи Момагул дасти уро сахт пучида мегуфт, ки «гум шав аз пешам, руйи хунукатро набинам». Нозгул кахрашро базур фуру бурда боз зори мекард, ки хушдоманаш хавлии руфтагиро бори дигар нарубад. Хабиб модари пири чоруббадасташро дида ба газаб меомад. Гумон мекард, ки дар набудани у занаш модарашро гуломвор кор мефармояд. Нозгул баъди дашному хакорати ночои шавхар гирякунон ба хушдоманаш мегуфт:
-Очачон, чаро ин кадар маро тухмат мекунед? Чи бади кардам ба шумо?
-Чунки аз рузи аввал ту келини ман набуди.
-Очачон, ман то хозир ба писаратон икрор нашудаам, ки хамон шаби таввалуди писарчаи мурдаам шумо маро ба беморхона набурдеду дарро махкам карда ба холам гузоштед.
-Эхе, ту боз маро муттахам мекуни, писарам, ин заната бин маро тухмат карда истодааст.
Хабиб ки вактхои охир аз чангу чанчоли занашу модараш дилгир шуда буд, ин навбат муште ба сари хамсараш фаровард. Нозгул аз зарбаи сахти шавхар ба замин афтод. Холаи Момагул каноатманд ба хонаи хоби худ даромад. Нозгул гирякунон сарашро дошта гуфт:
-Хабибчон, гунохи маро бигу?
-Гунохат ин ки бачапартои
-Ох..
-Магар ту намедони, ки дигар дар оянда барои ман меросхур таввалуд намекуни, медони?
-Чи? Ки гуфт?
-Духтур ба ману модарат ин хабарро расонид.
Нозгул дарди сарашро фаромуш карда дарди ин беадолатиро дарк намуда баланд гирист. Тамоми баданаш аз дард месухт.
-Худоё, ин чи кисмат, ин чи такдир?
Нозгул он шаб то субх хоб накарда, гирди хавли гаштугузор кард. Хабиб бошад аз хамон бегохи огоз карда нисбати у бемехру сангдил шуд. Хатто шабхо ба хона намеомадаги гашт. Аз ин фурсати муносиб холаи Момагул истифода бурда, ба чиянаш ких еле шаттоху мохир буд, занг зада хохиш кард, ки дили писари холаашро ёбад.Низора ба Хабиб занг зада гуфт, ких уроки дустдоштаи уро пухтааст, биёяд. Хабиб ба хонаи холааш рафта он шаб он чо монд. Акнун Хабиб зуд-зуд ба хонаи холааш мерафтаги шуд. Аз дил гузаронид, ки чаро то ин вакт чашмонаш духтари таннози холаашро надида мондааст. Низора тамоми хунари кадбонугиашро нишон дода, барои у хурокхои бомазза мепухту суханони ширин мегуфт. Байни онхо муносибати махрамона пайдо шуду окибат ба хомиладории Низораи шаттох анчом ёфт. Хомиладории Низораро фахмида, Хабиб таъчили аз пайи тарадддуди туй шуд. Хабари зангирии хамсарашро фахмида, Нозгул кариб ки аз акл бегона гардад. Аммо хотири мухаббати покаш сабрро пеша карда чизе намегуфт. Тавре худро вонамуд мекард, ки гуё барои зангирии шавхар тамоман зид нест. Аммо ин лахза чигараш кабоб гашта буд аз гаму дард. Дарди уро факат худаш эхсос мекарду Худованди болои сараш. Холаи Момагул ба писараш гуфт, ки кай зани бачапартота аз дар берун мекуни?
-Очачон, дилам месузад ба у
-Насузад. Ту акнун зан мегири. Зани чавону бачазой
-Намедонам, чи кор кунам.
-Талокашро дех.
Ин хангом Нозгул огилро меруфт. Хабиб ба наздаш омаду модарашро фарёд карда, бо овози баланд гуфт:
-Нозгул аз хамин руз сар карда ту зани ман нести.Талок ба ту.
-Чи? Не ин гапро ба забон наор…
Нозгулро хушдоман аз дасташ кашола карда ба хона дароварду мачбур кард, ки либосхояшро гирифта баромада равад.
-Очачон, бахтамро нашиканед. Ман бе Хабиб наметавонам. Майлаш зан гирад, аммо маро аз дар наронед. Охир ман уро дуст медорам. Канизатон мешам, факат ки уро хар руз як бор бубинам.
-Не, гум шав аз ин чо . Талокатро дод охир.
-Очачон, ман бе у мемирам охир. Нафаси ман аст Хабиб.
Нозгулро хушдоман аз дасташ кашола карда ба хона дароварду мачбур кард, ки либосхояшро гирифта баромада равад.
-Очачон, бахтамро нашиканед. Ман бе Хабиб наметавонам. Майлаш зан гирад, аммо маро аз дар наронед. Охир ман уро дуст медорам. Канизатон мешам, факат ки уро хар руз як бор бубинам.
-Не, гум шав аз ин чо . Талокатро дод охир.
-Очачон, ман бе у мемирам охир. Нафаси ман аст Хабиб.
-Намемури, ин кадар худатро ба нодони назан.
-Очачон, ман аз чизе камие надорам. Аммо ин дили яктопарастам факат Хабибро дуст медораду халос. Хатто розиам ки маро хамчун зан неву хамчун канизак дар хонаатон рох дихад.
-Не рав, гуфтам рав.
Хушдоман бо духтари хурдиву писаронаш уро мачбури кашолакунон аз хона пеш карданд. Нозгул бо ашки шашкатору дили захмин даргохи бахташро тарк кард. Баъди ба хона омаданаш падараш аз олам гузашту модараш бемор шуд. Гами у ба падар сахт таъсир кард. Нозгул хостгорхои омадаро радъ карда гуфт, ки дигар то охири умраш ба шавхар намебарояд. Бо умед буд, ки шавхараш пушаймон шуда бармегардад. Аммо Хабиб масти висоли зани наваш, ки хеле чавону ороста буд, зани собикашро фаромуш карда ба олами фаромуши гузошта аз хаёташ номи уро хат зада буд. Нозгул хар шаб акси арусиашонро гирифта пешаш гузошта худ ба худ гап мезад. Як гушаи дилаш равшан буд, ки рузе аз рузхо шавхараш гунохашро фахмида уро бармегардонад. Дилаш нисбати Хабиб ягон зарра кинаву адовате надошт. Инак, холаи Момагул дар бистари марг хамаи он рузхоро ба хотир оварда вичдонаш азобаш медод, ки чаро ин духтари фариштахислатро кадр накарда, як духтари риёкори зиракро ба писараш келин кард. Чиянаш уро чашми дидан надошту баъди бемор шуданаш хар руз як бор таъна мекард, ки «кампири касали, кай мемуриву дами ман хот мешавад». Холаи Момагул писарашро зори кард, ки рафта Нозгулро биёрад. Чунки у то Нозгул наояд, намемирад.
-Бачачон, ин хакикат аст. Ман дар вакташ туро аз занат бесабаб чудо кардам. Сабаби безурёт гаштани Нозгул шудам. Инак дар бистари марг чазоямро дида истодаам. На мемираму на зиндаам. Дигар сабр надорам. Осуда мурдан мехохам. Барои ин бояд Нозгул маро барои гунохи кардаам бубахшад.
-Э очачон, ин гапхои хурофот аст.
-Не , бачам, ман як нафасгардое мешаваму боз боа мри парвардигор аз нав чашмонашро мекушоям. Уро ёфта биёр.
Хабиб нолилоч ба хонаи Нозгул равона шуд. Гумон дошт, ки хамсари аввалааш кайхо шавхар карда рафтгист. Аммо уро бо чашмони пазмону интизор дарёфту дарк кард, ки бехтарин неъмати зиндагиаш Нозгул будааст. Чунки Низора уро хамчун шавхар эхтиром намекард. Баъди таввалуди фарзанди якум бахона пеш овард, ки холо ман чавонам, дертар таввалуд мекунам. Ба писараш тамоман ахамият намедод. Бо бахонае ба хонаи модар ба мехмони мерафт. Кайхо боз байни Низораву шавхараш зану шавхари вучуд надошт. Хар кас барои худаш зиндаги мекард. Хатто Низора ин навбат баъди бо хушдоманаш сахт чанчол кардан ба шавхар гуфт, ки «ними хонаро ба ман дех, писаратро гиру маро чавоб дех». Хабиб рубаруяш Нозгулро дида лол монд:
-Салом!
-Салом, биё ба хона даро.
-Не, Нозгул, маро бубахш
-Туро Худо бубахшад. Ман бошам як бандаи хокиам. Ин лахза Нозгул мехост, ки уро ба огуш кашида бо садои баланд гуяд: ман туро дуст медорам.
-Медони, Нозгул, модарам дар бистари марг аст. Азоби чонкани дорад. Барои гуноххои кардааш аз ту бахшиш пурсидан мехохад.
-Барои хамин холаамро чанд шаб аст, ки хоб мебинам. Хозир, меравам.
Нозгули некдил зуд хилъати хонагиашро иваз карда ба мошини Хабиб нишаст. Хабиб ба чашмони олумонанди собик хамсараш нигариста пурсид:
-Ноз..шавхар карди?
-Накардам.
-Пас, ту ханузам маро дуст медори?
-Инро бояд калби ту дарк кунад.
-Маро мебахши бо хама чабру чафоям?
-Оре. Диле, ки дуст медорад, бад дида наметавонад.
-Писари маро ба чойи фарзандат кабул карда метавони?
-Албатта, аммо модараш-хамсарат чи мешавад?
-Хамсарам дар фикри дигар шавхар аст. Рози аст, ки кудакро ба ман дихад.
Холаи Момагул бо дидани Нозгул чунон хурсанд шуд, ки аз шодии бехад дилаш якбора суст шуда зери лаб «маро бубахш» гуфту ин олами пуршарру пуршурро тарк намуд. Баъди гуру чуби модар Хабиб бо розигии тарафайн аз Низора чудо шуда зани аввалаашро никох карда гирифт. Нозгул тамоми мехру мухаббаташро ба писари у бахшида худро зани хушбахттарини дунё мехисобад.
МуаллифШахлои Начмиддин
Следующая публикация
Комментарии 4