«ՄԱ´, ԲՐԴՈՒՃՄ ՋՈ´ՒՐ ԲԵ...»
Մի առիթով ասել եմ, որ Սաշան միակ ընկերս է, որ ինձ հետ եղել է իմ ծննդավայրում՝ Աբլուխվարա գյուղում: Հիմա ավելացնեմ, որ ես էլ Սաշայի միակ ընկերն եմ, որ իր հետ եղել եմ Լենինականում, որտեղ ծնվել ու մեծացել է նա:
Ուսանող էինք, բայց ոչ տարին եմ հիշում, ոչ էլ տարվա եղանակը: Հիշում եմ միայն, որ Սաշայի բազմաթիվ ազգականների տներում եղանք: Մեկը որ նկարագրեմ՝ պատկերացում կկազմեք նաև մյուս այցերի մասին:
Պետական ստանդարտ բնակարան, հյուրասենյակի կենտրոնում մեծ սեղանն է, որի շուրջ նստած ենք ես ու Սաշան: Կանայք սեղան են գցում, Սաշայի մոտով անցնել-դառնալիս գրկում են նրա վիզն ու պաչում գլուխը.
-Մատաղդ էղնիմ, Սաշիկ ջան, հերդ ի՞նչղ է:
-Լավ է, տուն կշինե, պատվեր շատ ունի:
-Սեդա՞ն (մայրը) ի´նչղ է, չի աշխատի, չէ՞:
-Չէ:
-Էրեխե՞քը...
-Սամվելը պարի դաս կուդա դպրոցներում, Ռազմիկը դպրոցը կավարտե էս տարի, Ռուզանն էլ սորվի գը, ռուսաց լեզվի դասատու պտի դառնա...
Տանտերը տանը չի, մեզ հետ սեղանի մոտ նստել է նրա 7-8 տարեկան մանչուկը, որն զգում է իր կարևոր դերակատարությունը հոր բացակա ժամանակ և խոհանոց շտապող մորն ասում է.
-Մա´, բրդուճմ ջուր բե... (այս նախադասությունն ինձ հիացնում է):
Գալիս է տանտերը, Սաշային գիրկն առնում և գետնից պոկում է: Առաջին կարոտավառ րոպեներից հետո հարցնում է.
-Ըսիգ (ինձ նկատի ունի) վո՞վ է, լեննագանծի՞ է
-Չէ, -ասում է Սաշան,-դասարանցիս և ուսանող ընկերս է:
Զրույցը մարմանդ ծավալվում է, տանտերն ասում է, որ եթե էս ամառ չստացվի, ապա եկող ամառ ընտանիքով անպայման Սուխում է գալու, Սաշայենց տուն:
Սեղանը պատրաստ է, խմում ենք առաջին կենացները, հետո՝ էլի: Մի քանի ժամից այցելում ենք հաջորդ ազգականին, և այդպես շարունակ:
...Ամեն անգամ Սուխում գնալիս հատուկ արարողություն է Լենինականի կայարանում իջնելն ու մի 15 րոպե քայլելը: Խոսքը Սաշայինն է, մեկը մեկից հյութալի պատմություններ է պատմում.
-Հիշո՞ւմ ես էն անեկդոտը, որ գնացքից արտասահմանցի է իջնում ու տեսնում ա´յ էն մետաղե ճաղի մոտ նստած Օնիկին, որը ծխում է:
Ես հիշում եմ. արտասահմանցին մի 3-4 մետր հեռվից թքում է Օնիկի սիգարեթի ծայրին ու հանգցնում կրակը: Հետո մոտենում է զարմանքից շշմած Օնիկին, ձեռքը պարզում և ասում.
-Ծանոթանա´նք, այս մարզաձևի աշխարհի չեմպիոն միստր Սմիթ:
Օնիկը մի կերպ ուշքի է գալիս, բռնում արտասահմանցու ձեռքը, թքում ճակատին և ասում.
-Ծանոթանա´նք, լյուբիտել Օնո:
Սաշան անպայման իջնում է նաև Թումանյան կայարանում, որի մոտակա Վահագնի գյուղում է ծնվել մայրը, ինքն էլ մանկության մի մասն անցկացրել է այնտեղ: Գնացքը կարծեմ 1 րոպե է կանգնում Թումանյանում:
Մի անգամ մանկական հուշերով տարված Սաշան չի նկատում, թե ինչպես է գնացքը շարժվում, ուղեկցորդն էլ փակում է վագոնի դուռը: Նա մի կերպ կախվում է դռան բռնակից և մինչև Ալավերդի հազիվհազ իրեն պահում, որպեսզի չընկնի:
Ես արդեն պատրաստվում էի ընկերոջս որոնմանը ձեռնամուխ լինել, երբ նա եկավ սփրթնած ու մրսած, պատմեց՝ էսպես ու էսպես...
...Այնպես պատահեց, որ Երևանից Սուխում գնալու տոմս չճարեցինք և որոշեցինք գնացքով հասնել Թբիլիսի, այնտեղից մեկ այլ գնացքով՝ Սուխում:
Առավոտյան իջանք Թբիլիսիում, իրերը հանձնեցինք պահասենյակ, գնեցինք ամենամոտ՝ երեկոյան շարժվող գնացքի երկու տոմս և...մեր փողը վերջացավ: Լրի´վ վերջացավ:
Ոտքով գնացինք դեպի քաղաքի կենտրոն, նստեցինք այգու նստարանին և սկսեցինք մտածել, թե ինչ անենք: Ես բավական մտահոգվել էի, բայց Սաշան ելքը գտավ. քիչ այն կողմ հեռախոսի խցիկ կար, ինձ պատվիրեց տեղս նստել, իսկ ինքն սկսեց հետուառաջ քայլել :
Առաջին իսկ պատահած անցորդից Սաշան զանգահարելու 2 կոպեկ խնդրեց, տղամարդն էլ երկուսի փոխարեն 10 կոպեկանոց տվեց, որը նույնպես տեղավորվում էր 2 կոպեկանոցի ճեղքում (սա ասում եմ չիմացողների համար):
Մի կես ժամում Սաշան հավաքեց այնքան գումար, որով ոչ միայն հաց ու պանիր առանք, և այնքան, որ մինչև երեկո երկու անգամ ուտենք, այլև...կինո գնացինք:
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 4