Мусо алайҳиссалом яйловда бир чўпонга дуч келибдилар. Чўпон бутун вужуди билан Аллоҳга сиғиниб, муножот қилиб дер эканким: «Эй Художон! Сен қаердасан? Кел, сочларингни тарайин, чориқларингни тикиб берайин, наинки ўз жоним, балки қўйларим, фарзандларим ҳам сенга фидо бўлсин. Қаердасан, бориб, дастёринг бўлсам, сут-қаймоғим билан қорнингни тўйдирсам. Бошинг оғриса бошингни силасам, юз-қўлингдан ўпсам, оёқларингни уқаласам...»
Мусо алайҳиссалом бу муножотни эшитиб, чўпонни койиб дедиларким: «Эй аҳмоқ, бу гапларни айтиб, сен энди кофир бўлдинг. Худонинг чориғи ҳам, тўни ҳам йўқ. У емайди, ичмайди. Уни ўзингга ўхшатма. У гўё қуёш, сен эса бир чивин...»
Шуларни айтишлари билан Парвардигордан у зотга ваҳий келадиким: «Эй Мусо! Нима қилдингки, бандамни мендан айирдинг. Қўй, айтаверсин. Сен бандаларнинг дилини Парвардигорга улаш учун юборилгансан, ажратиб ташлаш учун эмас. Биз ҳар одамга, ҳар бир элга ўз даражасида, ўз тилида муҳаббат изҳор этишга имкон бердик. Ҳиндларни ҳинд тилида, синдларни синд истилоҳида сўзлатдик...»
Робиъаи-Адавиййадан (раҳматуллоҳи алайҳо) сўрадилар:
-Қайдан келурсан: Бул жаҳондан нечук кетурсан?
Жавоб бердиларки:
-У жаҳонга кетурман.
-Бу дунёда найларсан?
-Пушаймон юргайман. Чунки фонийдир, боқий эмасдур.
-Ҳақни севармисан?
-Бали.
-Шайтонни душман тутармисан?
-Йўқ.
-Нечун?
-Шунинг учунки, кўнглимда Раҳмон севгиси шунчалик тўлиб тургайки, шайтон душманлиги сиғмас...
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев