Настойлівы стрэкат на ўскрайку дарогі
Несамавольна заставіў зірнуць -
Ішоў ў задуменні, стамлённыя ногі –
Няхоцькі прышлось галаву павярнуць.
На свежай траве прыгажуня-сарока
Пра асцярогу забыўшысь зусім
Блішчэла какетліва беленькім бокам
І шчабятала аб нечым сваім.
Падумалась раптам: як гэта дзіўна
І ў той жа час проста зусім –
Шмат спадарожнікаў даў нам Ўсевышні,
З якімі ішлі і далей нам ісці.
Не кожны становіцца сябрам, ці родным,
Але ж яны побач ў час гэты і міг,
Мы дыхаем з імі адным кіслародам,
Адзін прамень сонца на мяне і на іх.
Зрок пасвятлее, ў душы пацяплее,
Пачуўшы у прыцемках трэль салаўя,
Ці клёкат буслоў з гнядзоўя на дрэве,
Ці жабак рулады, мітусню мураўя.
А што ўжо казаць пра дамашніх пітомцаў –
Любімых кацяраў і адданых псоў –
Калі падлязаюць з ласкай бясконцай,
Лізне, замурлыча – не трэба і слоў!
Шлях чалавека – нядоўгі адцінак,
А ім яшчэ меньшы адмераны срок;
Вялікі ім дзякуй! – разам прайшлі мы:
Яны – ўсё жыццё, а мы – нейкі кусок.
І лёсу свайму скажу – дзякуй!
За спадарожнікаў, што былі і ёсць-
Здалёку адных мог пабачыць,
З другімі - пераплялось..
Хай пазайздросцяць нашчадкі і продкі,
Гэдак ўжо выпала нам,
Ісці паралельна з Высоцкім,
“ролінгаў” слухаць, шалець па “бітлам”.
Бачыць у рок-музыцы росквіт:
Цэппеліны, “Deep Purple”, “Pink Floyd”,
“Uriah Heep”, “Black Sabbath’ I “Smokie”-
Няма лепш з тых пор ні адной.
“Каласы пад сярпом тваім” – залпам.
Не адрываючысь , праглынуць,
Праз аповесці Быкава змалку
Ў ліхалецце вайны зазірнуць.
З захапленнем глядзець на экране
На фінтосы Пеле, Марадоны,
Лабаноўскі, яго кіеўляне,
Перапоўненныя стадыёны.
Пранесліся перад вачамі,
З кім цікавага многа пазнаў;
Дзякуй, хоць здалёку ды з вамі
Кіпеў ў эмоцыях, перажываў.
Нездарма з нараджэннем марудзіў –
Ўсё чакаў , што настане той час -
На свет з’явяцца дзіўныя людзі :
І Біл Гейтс, і Стыў Джобс, Ілон Маск.
Як падумаць – усё, як у казцы
Паменялась за год шэсцьдзесят:
На лічылках касцяшкамі ляскалі,
А сёння – айфон і айпад.
Спадарожнікі “замуцілі” –
Ў ДНК залязаюць, у гены,
На вачах казку ў быль утварылі –
Клоны лезуць з прабірак на змену.
Часцяком аднакласнікаў ўспомню
І сяброў па студэнцкіх гадах;
Некаторых няма, а ўсё роўна
З імі класна прайсціся у снах.
І сябровак сваіх, спадарожніц,
Што спаткаліся, перасяклісь,
Помню ўсіх з падзякаю, кожнаю,
І мінуты, што ў даль адплылі.
Мы усе на планеце суседзі,
Ёсць далёкія, а ёсць праз сцяну;
З кім ляцім, ці плывём, можа едзем –
Бачым ў небе карціну адну:
Зранку сонца, ноччу – месяц і зоркі,
І без хлеба не можам пражыць,
Ну чаму ж свет бязлітасны, жорсткі?
І што за зло яшчэ можа ўтварыць
Дзякуй Богу - пакуль родныя побач,
Ды сябры, з кім магу па сто грам –
і з палёгкай ўздыхнуць, і даць спробу
У башцэ супакоіць бедлам.
А радня – спадарожнік ад Бога,
Як без іх – не магу уявіць,
Прыйдзеш змораны, хворы, убогі -
Іх цяпло агарне, ажывіць.
Дзякуй вам, што абіды цярпелі,
Калі быў вінаваты кругом,
Дараваць, зразумеўшы, сумелі ,
Праглынуўшы гаркаты ком.
З кім супаў у прасторы і часе
І благім спадарожнікам быў -
Выбачайце – я, праўда, стараўся
Быць сапраўдным – я з гэтым і жыў.
Г.Ш 17.04 2024
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев