Вось іду, гуляю з сабакай,
А у цемечка думкі - тук-тук,
Як шалёныя, пераскакваюць,
І налазяць адна на адну:
Адкуль ўсё наваколле ўзялося?
Як, наогул, з’явіўся сусвет?
Калі ўсё і з чаго пачалоя? –
Хоць раз ў кожнай свярбло галаве.
Дарэмна, гледзячы ў неба начное,
Спрабуем бясконцасць мы ўразумець –
Хто і як гэту бездань пастроіў? –
І для чаго трэба нам у ёй капцець?
Можа здарылась ўсё выпадкова,
А што было да пачатку ўсяго?
Бо з нічога не зробіш нічога,
І распаліў хто у зорках агонь?
Хто і калі з касмічнага пылу
Зямлю скомкаў і другія планеты?
Сонца як да сябе прычапіла,
Вакол круціць, саграваючы светам?
А хто Сонейка так распаліў
Ў ледзяной пустаце міраздання?
Хто параскідваў зорак вуглі,
Што мігаюць ўначы да світання?
Падмігну і я ім па-сяброўску –
Нібы ў сговары таемным мы
Не дано ўразумець дзіцям боскім
Россып зорны пасярод цьмы.
Якім ветрам жыцця крахацінку
Занясло на няўтульны шчэ шар –
У неабшарным сусвеце пяшчынку7
А мо другі разыграўся сцэнар?
Зарадзілась яно самастойна –
Навукоўцы піхаюць адмазку;
З бадуна ці, прасцей - з перапою
Сачынілі яны гэту казку.
Кажуць, каб не было атмасферы,
Ўсё жывое згарэла б і знікла,
Дак якой жа, скажыце, халеры
Не зрабілася так, калі ўзнікла
Горстка перпершых малекул, з якіх
Раптоўна і нейкім чынам
Ланцужок утварыўся жывы –
Проста так, без усякай прычыны?!
Хай сабе не згарэлі адразу
Ад бязлітасных Сонца прамень,
Але як, па чыему прыказу
Пачалася наступная “хрэнь”? -
Ланцужкі раптам сталі дзяліцца,
Размнажацца на подабных сабе,
І не маглі ўжо астанавіцца,
Выжываючы у барацьбе.
Жыццё выйшла з вады таемна,
А адкуль узялася вада
На астыўшым шары каменным? –
Ці не поўная ерунда!
Хто наліў акіяны і рэкі
Больш салёнай і прэснай крыху?
А як ад промняў з’явілась бяспека,
Атмасферы набыўшы страху.
Калі, як пайшло дзяленне
На раслінны і жывёльны свет ?-
Не могуць першыя без карэнняў
І цвітуць заўжды па вясне.
Для другіх часы цвіцення
Наступаюць яскрава, выразна,
Калі ловяць кахання імгненні,
Забываючысь у аргазме.
І пайшло - мікробы, амёбы
Неяк ў рыб перайшлі і рачкоў,
Пасля многіх настойлівых спробаў,
Разагрэўшы халодную кроў,
Палезлі на сушу, хвасты паскідалі –
Не сядзелась ва ўтульнай вадзе –
Адразу ў пясочак яйцы адкладалі –
Насіць паміж ног яшчэ мода прыйдзе.
Пачвары асвойлісь і так распладзілісь,
Што нейкім ўжо цесна і на зямлі –
Плюнуў на ўсё, ў паветры абжылісь,
Як на заказ крылы ў іх адраслі.
Ну, а тыя, хто топаць застаўся,
Жорлі паціху адзін аднаго –
Калі слабы – не пападайся,
І у фінале дайшлі да таго –
З’елі усё і усіх дыназаўры,
Ўрэшце управа найшлась і на іх –
Люты дубак знянацку ударыў –
Хопіць, пагрэлісь – цяпер вам кірдык.
Выжыў, хто скурай ў свой час абзавёўся
І днямі цёплымі прэў і пацеў,
Так і да малпы пакрыху даплёўся –
Закон эвалюцыі – хацеў не хацеў.
Жылі, балдзелі, жратвы – заваліся,
У вольны час адысквалі блох,
Па дрэвам скакалі, на ліанах віліся,
Пакуль мудак нейкі аднойчы змог
Разагнуцца з карачак – відаць, надаела
На кропках скакаць чатырох –
Адразу балела, пякло і скрыпела,
Ды неяк вытрываў упёрты лох.
Ці перад самкай хацеў пахваліцца,
А той падабалась – чувак класны, ваў! –
На яго паглядзеўшы, сталі ўсе станавіцца
На задніе лапы, нагамі назваў.
Ну, тут я загнуў – яны ж не умелі
Яшчэ размаўляць - толькі нешта раўлі,
Паказвалі жопы, вышчаралісь,галдзелі
Пакуль сабе клопату не набылі:
Нашліся разумнікі – відалі мы ў срацы
Узімку і летам хадзіць ўваласьні!
Няхай чалавека зробіць з нас праца! –
Абрыдла ўсё, кропка – станем людзьмі!
Вось толькі па колерам не было згоды:
Чорныя ў Афрыцы, белыя ў нас,
Чырвоныя ў Амерыцы ад прыроды,
Для Азіі жоўценькі колер прыпас.
Якім гэта чынам цудоўным
На ўсіх кантынентах малпы выйшлі у люд,
Як стрэльнула ў бошку ўсім разам раптоўна,
Ці ў другім месце свярблівы быў зуд?
Кажуць, што з Афрыкі ўсё пачалося,
А як да Аўстраліі дапаўзлі?
Пешшу, ўпрыпрыжку, уплаў, дзе прыйшлося?-
Але там малпы свае ўжо былі.
Ну, ладна, няхай сабе - так усё было,
Але чаму, калі разам жылі,
На мовах разных загаварыла
Насельніцтва нашай Зямлі?
Вось: венгры, палякі, немцы, румыны –
Усё блізенька, побач, можна сказаць,
І размаўляць на адным, здаецца, павінны –
А гяргечуць па рознаму – не разабраць.
Многа пытанняў - няма ясных адказаў
У самых талковых і вумных галоў…
Куды мяне цягнеш, ах ты, зараза! –
Усё – пагулялі – пара, пёс, дамоў.
Г.Ш. 16.06.2024
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев