Сасоннік, балотца, гаёк -
Чуў з дзяцінства, сябе колькі помню,
Як ўляцелі у вуха маё,
Засталіся ў маім лексіконе.
Невялікія плямкі тры леса,
Неўздалёк ад маіх Двор-Кастык;
Якім ветрам семенца занесена
Гэтых дрэўцаў знаёмых, прастых.
Досць цікава яны падзялілісь:
Побліз рэчкі, як ісці да Суток.
Спадабалась сасонкам – абжыылісь –
Заснавалі хваёвы куток.
Ля дубоў векавых на ўзбярэжжы –
Тыя, як бы, вартуюць раку,
Зберагая з павагаю межы,
Падняліся ствалы сасняку,
Праз які йшла дарога,а сцяжынкі
Прастрачылі уздоўж, папярок
І,як вольная была хвілінка,
Бег, каб там зазірнуць пад кусток.
За руплівасць была ўзнагарода –
Чырвонгаловікаў гурт
Сям-там пападаўся, з нагоды;
Па бакам пагдядзеў –ну а тут –
Пад чарняваю шапкай, смуглявы-
Сямейка – адзін у адзін,
Лісцем трохі прыкрыўшысь і траўкай,
Баравічкі – як бы хто пасадзіў.
Да дому ў настроі, з падскокам
Нёс палявання плады
З ляска – усяго пару крокаў,
Але ж як раслі шчэ тады!
Бацькі аднаго, ці з сябрамі
Адпускалі, бо там заблукаць
Немагчыма, бадай толькі ў ямы
Каб не ўвалілісь - баялісь злягка.
Яны рылісь для бульбы-насенкі –
Была патрэба хаваць;
Ў пясочку жаўцюткім, сухенькім
Да вясны магла праляжаць.
Праз дарогу ад сасонніка й поле
Раскінуўся большы лясок –
Празвалі яго ў наваколлі
Балотцам і быў таму прок.
Ў ім поўная мешаніна:
Дубы і сасняк – адзін край;
Ляшчыны, асіны, рабіны –
З другога – хоць адбаўляй.
А пасяродку – нізінка
І нават ў год цалкам сухі
Хлюпала пад бацінкам,
Як ішоў праз адцінак глухі.
Тут ў восень, звычайна, не дзіва
Было адшукаць белы грузд,
А казячкоў –ліпкіх, склізкіх, саплівых –
Бывала, што быў й перагруз.
Ляшчыны, чапляючысь, гнулі
І, калі шчэ не сабралі,
Адшчыквалі і за пазух кашулі
Пажуўцеўшыя гроначкі клалі.
То ўвосень, а ранняй вясною
Ў ляшчынніку трэба знайсці
Парастак роўненькі – на вудоў’е,
Ашкурыць, дамоў прынясці,
Паўз сцяны прыціснуць цвічкамі –
Палягчэе ад сонца прамнёў,
І ўжо потым заняцца кялбамі,
А цяпер хай таўсцеюць што дня.
Трэццяя ж леса плямка -
Паміж возерам і кар’ерам –
Гайком празывался змалку-
Невялічка таксама памерам.
Несамавіты, сціплы гаёчак
Бялеў з краю стваламі бяроз,
А ў сярэдзІне – даволі змрочна –
Густы ельнік – ледзь ўсунеш нос..
Бліжэй да возера усё заросшы
Непралазным густым хмызняком-
Грыб шукаў, сюды запоўзшы,
Разварачываўся кругом.
У гаёк, як пара, за суніцамі
Беглі з кружачкай, ці ведзярком –
Там хапала ім дзе ўрадзцца,
Асабліва, дзе бярозкі радком
Раслі па краю – далей ужо поле-
У траве, ці, як на паказ,
Ад цяжкой, нібы, згорбіўшысь долі,
Чырванелі суніцы што раз.
Прыглядзецца пільней і нагнуцца –
Што у тыя гады без праблем –
І ўжо у кручку ціха кладуцца –
То да дому, а гэтыя з’ем.
І грыбоў любых, разнастайных
Сабіралась у тыя гады;.
Кожны ведаў места тайнае,
Адшукаеш ў каторым заўжды
Баравік, ці сямейства лісічак,
Падасінавікі, казякі,
А, бывала, аб’ешся чарнікі,
Запіхнуў ў рот прыгоршню з рукі.
Цяпер рэдка у іх я захожу,
А зайду – хоць ты гвалту крычы:
Сасоннік выразан, вытаптан, згажан –
Які грыб!? - толькі хлам ды карчы.
У гаёк не зайсці - амаль з краю-
Так навалена – адно на адным-
Пастарэў ён і буры ламаюць
І нікому няма клопату ў тым,
Разабраць каб тыя завалы,
Ці дазволіць людзям – хай бяруць;
Як сабакам на сене – ўсё мала –
Лепш – далей хай ляжаць і гніюць.
Больш-менш захавалассь балотца,
Хоць і там завалаў процьма,
Праз якія пралазіць не хочацца,
Ды і грыбоў, як калісь, ўжо няма.
Без патрэбы не буду заходзіць,
Хай балотца, сасоннік, гаёк
Якімі былі калісь – добра помню –
І застануцца ў падкорцы маёй.
Г.Ш. 14.07.2024
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Нет комментариев