Предыдущая публикация
Նույն շունչն էր Ճախրում քնքուշ հովերի
Համեմված անվերջ ծաղկաբուրմունքով,
Նույն էր կարկաչը ջինջ առվակների
Սարերից իջնող կայտառ խայտանքով:
Նույն էր մեղեդին ծփան արտերի,
Պարող շյուղերի սոսափն հոգեթով,
Նույն էր համբույրվող ծպտունն հասկերի
Հպված մեկմեկու բոսոր թշերով:
Նույն ամպերն էին լողում երկնքում
Համակ ոսկեշող արեգնալույսով,
Նույն աստղերն էին գիշերվա ծոցում
Փարած եթերքին շողուն թևերով:
Եվ' Նույն բնության ծաղկազարդ գրկում
Փնտրեցի մանկությունս այնտեղ հավերժած,
Արդեն սաղարթոտ արահետներում
Բոբիկ ոտքերիս հետքերն անթեղված:
Փնտրեցի մորս բույրը քաղցրանուշ
Շիրմավարդերի թերթերում գտա,
Մայր ու մանկություն հավետ դարձան հուշ
Գեթ կարոտն անգութ մնաց ինձ ընծա:
Արտավան Սահակյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев