Предыдущая публикация
Լքված մեղեդու խուլ մի մտմտոց,
Ջահել կյանքի մեջ՝ ծերացած հոգոց,
Ումպի մեջ առած հոգու խուրձ-կապոց՝
Ճգնում է անհարց, անլաց, անսփոփ։
Ճգնում ու ծնվում, ծնվում ու ցնդում,
Հազար անգամով՝ հազար ձև առնում,
Հոնքերի տակից գոհունակ ժպտում.
Չէ՞ որ խաչակիր զարմից է սերում։
«Լքված» մեղեդու մշտարթուն շնչում՝
Հավերժ գոյության հնչյունն է ապրում,
Հեռու աշխարհիկ թատրոն ու խաղից՝
Վերածնության հույսն է սրբագրում։
Որպես՝ գերագույն միանձնյա եդեմ՝
Սրբում է քրտինքն անարատ գրչով,
Պատվիրանն ուսած՝ թիկունքով ընդդեմ՝
Վազում է փորձված փորձանքի «երթով»։
ՀԱՅԿՈՒՀԻ ՍԻՄՈՆՅԱՆ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев