Мішкевіч "Мне больш даспадобы туга. Палессе"
Частка 11
Як памятаю, было гэта ў ліпені, у хату ўскочыла Ксеня з навінамі, што ў вёсцы затрымаўся канвой з людзьмі, якіх вязуць да граніцы савецкай, каб вярнуць на радзіму. Мы пайшлі іх убачыць. Затрыманых было каля 40 чалавек рознага ўзросту. Уцяклі да Польшы праз зялёную мяжу, як казалі, затрымаў іх КАП(Корпус Аховы Пагранічча). У каго былі родныя на нашым баку і прыймалі яго на сваю адказнасць, тых пакідалі. Людзей без радні на нашым баку збіралі ў вялікую групу і перапраўлялі Саветам. Збеглася ўся вёска, хоць Аздамічане бачылі такія сітуацыі многа раз. Кожная жанчына бегла і несла штось паесці і папіць. Уцекачачы сядзелі на драўляных бэльках, елі і плакалі, а нашы жанчыны зносілі ўсё больш харчоў. Потым, як мне апавядалі, Саветы прынялі ўсіх, але выбралі з групы маладую дзяўчыну і хлопца, і разстралялі іх на месцы, а астатніх пагналі перад сабой.
У нашай вёсцы жыло некалькі ўцекачоў, якіх прынялі родныя. У адной хаце была маладая сям’я з дзіцём. Вось як яны ўцяклі ў Польшчу: яны мелі зямлю каля самай граніцы. Наклалi на воз бульбы, плуг і барану, як бы да саджання бульбы. Мелі двух малых сыноў. Старэйшага ўзялі с сабой, як бы для дапамогі, а малодшага бацька пакінуў суседцы на догляд. Хлопец араў зямлю, а маці садзіла бульбу, аж да вечара. Пакінуўшы ўсе свае рэчы ноччу ўцяклі праз лес да Аздаміч, а тут іх прынялі родныя. Але ж маці ўвесь час плакала па пакінутым сыне.
https://www.youtube.com/watch?v=j0w0hABSjJQ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2