Предыдущая публикация
ЭРКАК.....
Бир куни шомдан кейин кўчада тоза ҳавода сайр қилиб юриб, маҳалладош йигит билан танишиб қолдим. Мириқиб суҳбатлашдик. Орадан бир неча кун ўтиб, яна учрашганимизда у қувончини яширолмай деди:
– Отахон, яқинда уйланмоқчиман!
– Яхши, табриклайман! – дедим ва сўрадим:
– Бўлғуси келиннинг исми ким?
– Гулчеҳра.
– Исми чиройли экан, бирон жойда ўқийдими ёки ишлайдими?
– Йўқ, бозорда тирикчилик қилади.
– Сиз ишлайсизми?
– Отахон, ҳозирча бекорчиман, – деди у.
– Унда у қиз сизга турмушга чиқишга қандай рози бўлди?
– Биз уч-тўрт марта учрашдик. Мен ишламаслигимни баҳона қилса керак, деб тўйдан гап очишга тортиндим. Бироқ бир сафар учрашганимизда ўзи гап очиб қолди ва: «Сиз қўрқманг, сизни ўзим боқволаман», деб далда берди, – деди йигит.
Тўғриси, олдин ажабландим, кейин ҳозир бунақалар кўп-ку, деган ўйга бориб, парво қилмадим. Ҳар ҳолда насиҳат қилиб қўйишни жоиз билиб дедим:
– Ўғлим, барибир сиз ҳам ишланг. Эркакнинг топганида барака бўлади. Аёлнинг қўлига қараб қолиш эр йигитга ярашмайди.
Ўшанда унинг савлатига қараб, тоғни урса талқон қиладиган йигитлигига ишонган эдим.
Орадан анча вақт ўтди. Яқинда уни бозорда учратиб қолдим.
– Қизимга сўрғич излаб чиқувдим, – деди у.
– Қиз кўрдингизми?
– Ҳа, бир ёшга етай деб қолди.
– Зўр-ку, ота бўлдим денг! – Уни сидқидилдан табрикладим ва сўрадим:
– Ишлаяпсизми?
– Йўқ.
– Нега?
– Э, отахон, ишлаб нима қиламан?! Гулчеҳрахон ҳар куни камида юз минг сўм топади. Бир ойда йигирма кун чиқса, 10 миллион сўм деяверинг. Бунча ойлик қаерда бор?
Орсиз, ғурурсиз йигит фахрланиб гапирарди.
– Келин нима олиб-сотади?
– Мева-чева. Қўйлиқ бозоридан кўтарасига олиб, кўча ва муюлишларда, пана-пастқам жойларда юриб сотади. Қўйлиқдан ҳар гал ўттиз-қирқ кило олиб келади. Агар тунги соат уч-тўртларда бормаса, мевани арзонроқ ололмайди.
– Аёл кишига шунча юк оғирлик қилмайдими, яна кўчама-кўча юриб сотаркан?!
– Отахон, хотин кишининг жони темирдан ҳам қаттиқ бўларкан, хуфтонда келса ҳам чарчадим демайди. Гулчеҳрахон сўзининг устидан чиқиб, бизни боқаяпти.
Йигит шундай деб беўхшов ишшайиб қўйди.
– Сиз уйда нима иш қиласиз? – сўрадим ундан.
– Қизимга қарайман, кунига уч-тўрт маҳал овқатини бераман, гоҳ тайёр Нестле бўтқасини едирсам, гоҳ сутга манний крупа солиб едираман, йиғласа, аллалаб ёки ҳой-ҳойлаб юпатаман. Уй ишларига ҳам ўрганиб қолдим. Овқат пишираман, кир юваман, йиртиқ-ямоқни тикиш ҳам қўлимдан келади. Яқинда духовкада нон пишириб кўрдим. Ҳозир Гулчеҳрахон уйда бўлган кунлари чучвара тугишни ўргатяпти…
Ўзимни тутиб туролмадим:
– Туғишни-чи, туғишни ўргатмаяптими?! – деб юбордим.
Следующая публикация
Комментарии 7
Жудаям кийин