Муҳаммаджон котибаси киргизган аризага кўз югуртириб чиқаркан, энсаси қотди:
- Нимага ишдан кетмоқчи экан? Яна шу пайтда-я? Хонимнинг мушугини ким «пишт» дебди?- Райҳона бошлиғининг одатини яхши билгани учун ҳам кинояларини индамай эшитиб турди.
- Билмадим. Менга, бошлиққа бериб қўй, дедилар. Негадир кайфиятлари йўқ эди…
- Ҳм… Шунақа денг. Ўзини чақиринг-чи.
Котиба чиқиб кетди. Муҳаммаджон шундай яхши ходимасининг нима сабабдан ишдан кетаётганини билолмай, ўйланиб қолди. ўзи камгап, гапиришдан кўра ишлашни яхши кўради. Маълумоти бўлмаса ҳам анча-мунча модельер-дизайнерларни ортда қолдиради. Ойлик режани ҳар сафар ошиғи билан бажаради. У тиккан кийимлар аллақачон хорижлик хонимларнинг ҳам эътиборини қозонган. Шундай яхши ишчидан айрилиш, «Кўҳинур текстил» фирмаси раҳбарига малол келаётганди.
- Келдилар.- Котиба Сабоҳатни ичкарига бошлаб кириб, ўзи чиқиб кетди.
- Кетмоқчимисиз?- Муҳаммаджон гарчи Сабоҳатнинг кетишидан ташвишланаётган бўлса-да, сир бой бермай столи устидаги қоғозларга андармон бўлгандай сўради.
- Ҳа. Шуниси маъқул менимча.- Муҳаммаджон қизга зимдан термулди. ўзи қорачадан келган, катта-катта шаҳло кўзлари гапирганда одамга эмас, бошқа ёқларга қадалган, чимдиб қўйилгандек жажжи бурунчасининг пастидаги мошдек холи ўзига ярашиб турибди. Жуда чиройли бўлмаса ҳам, одамни ўзига тортадиган нимасидир бор. Бундайлар ҳақида истараси иссиқ дейилармиди, хуллас, меҳнатсеварлиги, ишига уста-пухталиги қорамағиз қизнинг ҳуснига ҳусн қўшиб туради. Бунинг устига жуда камгап. Юз оғиз гапириб, ундан аранг бир оғиз жавоб ололасиз ёки йўқ. Бошлиқ ўйланиб қолди. Шундай ходим ўз-ўзидан ишдан кетаверадими?
- Нима гап, тинчликми? Биров хафа қилдими?- Сабоҳат Муҳаммаджонга «ялт» этиб қаради:
- Йўқ! Ўзим кетишни хоҳладим. Шу холос! Менга рухсат!
Қиз шундай деганча хонадан югуриб чиқиб кетди. Кейин цех ётоқхонасига бориб нарсаларини йиғиштира бошлади. Сабоҳатнинг узун-узун киприкларидан ёш тома бошлади. Энди қаерга боради? Яна қандай одамларга йўлиқиб, қанақа феъл-атворли кишилар билан муомала-муносабат қилади. Етти йилдан бери шу ерда ишлайди. Бу ерда ишлайдиганлардан тортиб, дову дарахти гулу гиёҳигача Сабоҳатга азиз бўлиб қолган эди. Энди қандай қилиб кўнгил узиб кетади-я… Қаерга боради? Яна ўша пияниста поччасини қарғаб, тилидан заҳар томадиган холасиникигами? Ёки дамлаган ошини ундан бекитиқча болаларига едирган келинойисининг қош-қовоғидан нари иш қилолмайдиган тоғасиникигами? Қанийди уни ҳам оиласи, ота-онаси, опа-укаси бўлса. Зерикканда, қийналганда жигарлари билан дилдан суҳбат қуриб кўнгил ёзса.
Иш деган нарса-ку топилади, қўлида гулдай ҳунари бор, матога жон бағшлайди. Аммо ўша кўнглига маъқул иш топилганча қаерда жон сақлайди?..
Сабоҳат ҳўнграб йиғлаб юборди. Кўз ёшларини тиёлмай ётоқхона навбатчисига калит ва буюмларни топширди.
- Қизим, нега бизни ташлаб кетаётганингни билмайману, аммо сенга ишонаман. Сендай оқила, фаросатли, қўли гул қизлар ҳаётда ўз ўрнини топиб, ўзи кутган бахтга албатта эришадилар. Сенга ўзинг истаган саодатни тилайман.
Сабоҳат бу меҳрибон аёлнинг бағрига ўзини ташлаб, йиғлаб юборишдан аранг тийилди. Қиз навбатчи билан хайрлашиб, юкларини кўтариб бекат томон йўл олди. Баҳорнинг салқин эпкинлари таралаётган оқшомда ишдан, ўқишдан қайтаётган одамлар уйига ошиқар, ҳамма ўз ташвиши билан банд, ҳеч кимнинг биров билан иши йўқ. Сабоҳат дуч келган автобусга ўтирди. Орқа ўриндиққа чўкиб, қулоғига телефон наушнигини қўйиб кайфиятига мос сокин, маҳзун қўшиқ эшита бошлади. Тиғиз пайт бўлишига қарамай, автобусда одам сийрак эди. Сабоҳатнинг кўзлари ёшланди. «Билмадинг-а, сезмадинг-а… Яна нега ишдан кетяпсиз, деб сўрайсан. Нима қилай, ҳар куни сени кўрсам, кўрсаму дардимни айтолмасам, елкангга бош қўйиб овунолмасам, кўзларим ёшини артиб қўймасанг, бу ерларда қолиб нима қиламан?!»
Автобус икки-уч бекат юриб, йўловчилар бирин-кетин манзилларида тушиб қолишди. Сабоҳат тушиб қолишни ҳам, ўрнидан қимирламасликни ҳам билмай деразадан ташқарини кузатганча, йиғлаб бораяпти.
Ота-онамнинг ўз оиласи бори экан. Бирининг хотини золим, шаллақи, бирининг пияниста ҳар куни дўппослаб пул сўрар экан. Хуллас, ана шунақа айқаш-уйқаш ҳаётим билан бировни севишга ҳам, қизлар билан қўл ушлашиб юришга ҳам вақтим бўлмаган. Мени ҳеч бир қиз севмаган, Сабоҳат. Мен ҳам ҳали сен айтаётган туйғулар жунбушини ҳис қилмаганман. Шунинг учун ҳам ҳиссиётларингни англамагандирман. Мени кечир… Биз бир-биримиз учун яратилган эканмизни кеч билганим учун, кечир… - Муҳаммаджон қизнинг қўлларидан тутиб олди.- Энди мени ташлаб кетмайсан-а? Энди қалбимни, кошонамни, корхонамни тўлдириб юраверасан-а? Кетмайсан-а?…- Сабоҳатнинг юраги ҳаприқиб кетди. «Бу— мен кутган, мен орзу қилган бахт-ку, Художон!» Қиз кўнглидаги ҳайқириқ йигит қалбига ҳам кўчди: «Бу— менинг чин бахтим бўлсин, Художон!» Баҳор оқшомининг юлдузлардан тилло либос кийган осмони, унинг кўшкини тўлдириб турган оймома, энди япроқ чиқараётган дарахтлару, замин меҳридан баҳра олиб ўсаётган майсалар икки ёшнинг тилагига қўшилишди: «Албатта шундай бўлади!
Сизлар бахтли бўласиз!..»
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев