Предыдущая публикация
НАДОМАТ.
5 июля 2020 й.
Ўзим Тошкентликман, бир қизим икки ўғлим бор. Ҳаммаси бўйи етган. Мана 3 йил бўлди, умр йўлдошимдан айрилиб қолдик, 6 ойча рак билан касаланиб, Аллоҳга омонатларини топширдилар. Шу ўтган уч йил ман учун роса азобга айланди. Тўғри тушунинглар, ҳаётдаги қийинчиликдан эмас, кимнинг уйида қийинчилик йўқ ҳозир. Мени қийнаган нарса – эримдан ҳаётининг охирида розилик ололмаганим.
Ҳар куни хаёлимда фақат шу хаёл... энди нима қиламан, Аллоҳнинг олдида нима дейман!?..
Қисқаси, ҳаммаси 6 йилча олдин бошланди, туппа-тузук яшаб юргандик. Уй-жойимиз бор, хўжайиним рўзғорни жуда яхши қилардилар, кам-кўсти йўқ. Еганимиз олдимизда, емаганимиз ортимизда, ҳамманинг бизларга ҳаваси келар эди. Эрим Думбировотда ҳовли қургандилар, ҳатто менга деб туғилган кунимда Ласетти машина ҳам олиб бергандилар.
Лекин, эрим тез-тез ишда қоладиган ва "заводда иш кўп", деб уйга келмай қоладиган бўлиб қолгандилар. Бир-икки юрагим хавотирга тушди-ю, лекин мани эрим унақа эмас, деб уйлаб ўзимни овунтириб юрардим.
Шундай кунларнинг бирида эримнинг бошқа оиласи борлигини билиб қолдим.
Бутун дунё қоронғу бўлиб кетди, мен кутган, яхши кўрган эрим бошқа аёл билан юриб кетибди.
Энг ёмони эрим бирон марта мени чертмаган ҳам, урмаган ҳам… шу мани эсимни оғдириб қўйди…
Келишлари билан жанжал бошланди, жаҳл устида нималар демадим, нималар деб ҳақорат қилмадим. Ўзимда йўқ, ҳатто қўлимдаги нарса билан уларни урибман ҳам.. Лекин эрим фақат бир гапни айтарди “У ҳам менинг аёлим! Мен ҳам, у ҳам Аллоҳнинг бандаси, зинодан кўра шу яхши деб...”
Роса уришдик, мен нима қилишни билмай, агар уни талоқ қилмасангиз кетаман, деб кўрдим, ўзимни осаман деб кўрдим, икки ўртада 12 ёшли қизим ҳушидан кетган, болаларим уввос солиб йиғлаган… Талоғимни беринг, деб сўрашгача бордим...
Энди болларим бўйи етганда эл-юрт ичида шарманда бўлдим.
Мани нимам кам у аёлдан…
Худога нима ёзгандим, нимага сизга тегдим, шу кунга лаънат деб роса бақирдим. Қисқаси, роса уришдик… Эрим ўз сўзида туриб олди: Никоҳ – Аллоҳдан, унинг талоғини талаб қилма, деб. Шу кетишда нақ 2 ҳафта жанжал бўлди, бу ўртада ҳаммани ишга солдим: онам, отам, укаларим... Эрим бечора ҳаммадан гап ва туҳмат эшитиш билан куни ўтарди.. Охири дугоналаримнинг гапи билан охирги йўлни тутдим: “Агар уни қўймасангиз, кўчага чиқиб тўғри келган эркак билан ётаман!" деб қўрқитдим.
Шундан кейин эрим жим бўлиб қолди, уйдан чиқиб кетиб, кечаси соат 1 ларда кўзида ёш билан қайтиб келди, “... ажрашдик…” деди. Бечора ҳатто ман билан гаплашаганда ҳам шу талоқ сўзини ишлатишга журъат эта олмаган экан энди билсам. Шунга ҳам қаноат қилмай, эримга қасам ичирдим бошқа уйланмайман, деб…
Шу билан кўнглим анча тинчиди, худди бир ифлос аёлдан эримни қутқарган бўлдим. Ҳалиям юрагимда аламим бўлса ҳам, ҳар қалай эрим мен билан қолди, деб ўзимни овутиб юрардим.
Бир-бир бу ҳодисалар эсимга тушса хўжайиним билан уришиб олардик, кейин яна ўзимизни босиб яшаб кетаверардик. Эрим ҳам худди ҳаммаси орқада қолгандек ўзини тутарди. Лекин, энди эримни феъли ўзгаришни бошлади, гапирсам жим... кўзимга узоқ қараб туради-да, “Ҳм” деб бошини ликиллатиб қўяди, кечалари уйқуси йўқ, телефонда нималарнидир ўқийди, энг асосийси кўзида қувонч йўқ бўлиб қолди. Кулса ҳам худди ёлғондан кулаётгандек.
Қанча ўзимни унга яқин тутсам, шунча эрим ўзини олиб қочадиган бўлиб қолди, ҳатто телефонларини титкиласам ҳам қараб туриб юзини тескари буриб қўя қолардилар, гапиришни ҳатто уришишни ҳам хоҳламасди….
Намозларида бўлса гуноҳлари кечирилишини сўрашларини эшитиб, этим жимирлаб кетарди. Озгина хурсанд юриб, кейин бирдан чуқур-чуқур хўрсиниб қўярдилар... Эримга яхши кўриниш учун кийимларимга эътибор бердим, озидим.. Хўжайиним ҳам энди кўпроқ уйда бўладиган бўлиб қолдилар, бир-биримизни тушунишга ҳаракат қилардик. Уларнинг кўнгилларини топишга ҳаракат қилардим. Лекин барибир эримни кўнгилларида нимадир бордек эди. Шундаям мен ўзимни хақ деб уйлардим, ҳар қалай нима десам хўп деяптилар-ку, деб ўйлардим... Мен бўлса худди бу ҳаётда энг катта нарса – бу ўз оиласини сақлаб қолиш, қолган аёлларни эса "эр ўғриси", "фоҳиша" деб уйлардим.
Икки йилдан кейин эрим тўсатдан касал бўлиб қолди, анализлар онкологик касаллик эканлигини кўрсатди. Ака-укалари билан кўрсатмаган дўхтиримиз қолмади. Лекин, кўпчилик дўхтирлар: "Эрингиз тузалишни хоҳламаяпти, ҳаётга қизиқиши қолмаган дейишарди...”. Лекин, намозини ва меҳнатини ташламасдилар, бола-чақаси учун кучи етганча ҳамма нарсани тўғрилаб кетишни хоҳларди. Энди билсам, эрим фақат шу фарзандари учун яшаган эканлар…
Қазоларига озгина қолганда врачлар эримни уйга бериб юборишди. Хўжайиним бир бурда бўлиб қолган эдилар. Охирги куни оғриқ қолдирадиган укол қилганимдан кейин бирдан менга қараб туриб: “Насиба, мендан рози бўл... боларим рози бўлишсин….”, - деб гап бошладилар, шу вақт мен умуман кутмаган ҳол бўлди… “Насиба, анави аёлни топ... рози бўлсин мендан, мен ифлос, ит, уни хор қилдим... Аллоҳ кечирсин, Аллоҳга солмасин мени", - деб инграб юбордилар.
Бу гапни эшитиб шошиб қолиб, адаси рози бўлинг, деб қайта-қайта айтавердим, эрим бўлса менга жим узоқ қараб туриб калима келтирди-ю, жим бўлиб қолдилар... Бутун дунё қоронғу бўлиб кетди, шунча йилга бирга яшаган хўжайинимдан розилик ола олмадим…. Бир умр биз учун жон фидо қилган турмуш ўртоғим розилик бермадилар….
Розилик қиёматга қолди, Жоним...
Бутун ҳаётим, кўз ўнгимдан ўтиб кетди, бирдан кўзим очилди. Шу вақтгача ўзимни “тўғри ишларим” нималардан иборат бўлганлиги кўзимга кўрина бошлади… Эримнинг қазоларидан ярим йил ўтиб ҳижобга кирдим, намозга тушдим, илм олишга тушдим.
Энди билсам, бутун ҳаётим эримни қийнаш билан ўтган экан, эримни бошқа аёлга муҳтожлиги менинг катта хатом экан. Эри ўринга чақирганда аёли ҳамма ишини ташлаб бориши кераклигини, эрининг гапини ҳатто ёлғиз қолганда ҳам жеркиб ташлаш мумкин эмаслигини билишим керак эди. Битта жеркиш ёки бошқа эркакларнинг топиши билан унинг топишини солиштириш эркак кишини безитишини мен аҳмоқ қаерданам билардим.
Одам илм олгани сари кўзи ҳам очилаверер экан, эркак киши уйланиш учун хотинидан рухсат олиши шарт эмас экан, иккинчи аёл олиш суннат ва бу ҳалоллик, қолаверса барака эканлингини ҳам кейин тушундим. Энг ёмони – Шайхнинг “Оила ва никоҳ” китобларидаги ҳадисларни ўқиб, бир аёл иккинчи аёлнинг талоғини эридан талаб қилса, уни Аллоҳ лаънатлашини кўриб лоҳас бўлиб қолдим. Нималар қилиб қўйдим…
Тушунганим, эрим ичида дард билан яшаган экан, уни қийнагани бу ноўрин талоқ экан. Ҳалигача шу аёл билан охирги суҳбатлари қанақа ўтганини билмайман, балким роса қарғагандир, балким “..хотинингни эплолмас экансан, нимага манга уйландинг...” дегандир. Бу тўғрисида бир оғиз ҳам гапирмаганлар, эркаклик ғурури сингани учун ҳам индамадилар… ҳаммасини ичларида олиб кетдилар... Эрим бечора, ҳалоллик сўраганини, зинодан қочганини, бир бечора етимларга бош бўлмоқчи бўлгани, Аллоҳ ва Пайғамбаримиз саллоллоҳу алайҳи васалламнинг етим ва бевалар ҳақидаги ваъдаси борлигини кеч билдим… Агар ман рози бўлганимда балким Аллоҳ Ўзи йўл кўрсатармиди, сабр берармиди… Эримнинг яримта кўнглини тўлдириб яшармидим, чунки кўнглимда мани ҳеч қачон ташлаб кетмасликларини, хорлаб қўймасликларини билардим-ку… Ҳар қалай розилик ололмаганимдан яхши эди-ку бу...
Ман ўзимча кучим етмайди кундош билан яшашга, ҳеч ким билан бўлишмайман уни, деб ўйлардим. Энди билсам, синов иймонга қараб берилар экан, бу синовни Аллоҳ менга кучим етишини билгани учун берган экан. Шу – бу ҳаётдаги менга келган синов, менинг жаннат калитим экан… Энди ҳаммаси қиёматга қолди, эримни ҳам, ўзимни ҳам гуноҳкор қилиб қўйдим...
Эркакларнинг ғурури синса, уни қайта тиклаб бўлмас экан, қанча ҳаракат қилинг, қанча йиғланг фойдасиз, у сиз билан фақат оиласи деб яшашни бошларкан…
Охирида Сизлардан бир нарсани қаттиқ сўрамоқчиман: дугонажонлар, сингилжонлар! Агар сизни уйингизда ҳам шу ҳолат бўлса, бизни яратган Аллоҳнинг буйруқларига қарши чиқманглар, агар сиздан беркитиб уйланганини билсангиз, Аллоҳнинг тақдирига рози бўлинг, уни зино қилмаётганига рози бўлинг.
Сиз ҳам мен қилган хатоларни қилманглар, агар шу хатони қилган бўлсаларинг, эрингиз ҳаёт бўлса никоҳини тиклашга ёрдам беринглар. Эрингиз юрагини ярмидан чиққан бўлсангиз, қолган ярмида қолишга ҳаракат қилинг…
Аллоҳдан яхшилик ва савоб умид қилинг...
Илтимос сингилжонлар, дугонажонлар, буни тарқатинг. Ҳамма шу ҳолатдаги опа-сингилларимиз ўзи учун ҳам, бошқа аёл учун ҳам талоқни талаб қилиши қанчалик катта гуноҳ эканлигини тушунишсин, тўғри йўл тутишсин… Керак бўлса, эрларининг оёғига сажда қилиб бўлсаям розилигини олишсин.
© Musaabir
Следующая публикация
Комментарии 170
Суннат килиб чиройига ёшига карамай уйланса булади, лекин бундай эркела йук
Аллох рози булсин хаммамиздан