Предыдущая публикация
Шоира синглим Зилолабону эрка оху ижодига назар.
АКА СИНГИЛ
-Ассалому алайкум, акажон, яхши ётиб турдингизми? Туғилган кунингиз билан табриклайман, мана бу совғам сизга.
-Воалайкум ассалом митти фариштам, катта рахмат, нима бу?
-Очиб кўринг мен ҳозир келаман.
Нодир туртбурчак, зарқоғозга ўралган совғани очди-ю, ўзининг ва синглиси Нозиланинг бир бирига суяниб турган, қўлда чизилган сурати турарди.
Нозила сочларини тараб, ленталарини тақиб, мактабга боришга таёргарлик кўраркан,
Нодир синглисининг бурнидан чимчилаб , “рахмат” деганча ўпиб қўйди.
Орадан йиллар ўтди. Нодир уйланди.
Ишга кириб, катта лавозимга ўтганда феълида анчагина ўзгариш пайдо бўла бошлади.
Ота- онаси икки қиз ва бир ўғилни уйлик - жойлик қилдик, энди кенжамизни хам узатиб олсайдик, дея орзу-ниятни кўнгилга тугиб қўйган дамда ,ким ўйлабди бошига кулфат ёғилишини.
Нодирнинг уйланганига уч йил бўлсада, ҳануз бефарзанд эди.
Шундан бўлса керак жиззаки, сал нарсага уйидагиларни жеркиб берар, ҳудбин бўлиб борарди.
Нозила севимли акаси ўзгариб унга кўп ҳам эътибор бермайдиган, энг муҳими, уни энди "митти фариштам "дея чақирмай қўйганди. Ҳотинини авайлаб, кўпроқ Нозила ва онасига юмушларни бажартирар, сал тартибсизлик ёки Нозиланинг бир ерда ўтириб қолганини кўрса:
-Ишларингни қил ,келин ойинга қараш чарчаган. Хаммангни бир ўзим боқсам, эрта-ю кеч ишдамиз, ойим билан кун бўйи нима қиласизлар хайронман, келгунимча овқат таёр бўлсин,- дер шу билан барча уй юмушлари Нозила ва онаси зиммасига ўтарди.
Кунлардан бир кун, Нозила уҳлаб ётаркан, кимдир туртиб уйғотди. Чўчиб тушди, кўзини очса поччаси.
-Тез тур ойимизнинг мазалари қочиб қолди, кучага чиқаяпман тез ёрдам келади, кутиб олай... ойимга қара шошил...
Апил -тапил онасини ҳонасига кираркан бир аҳволда ётганини кўриб, югуриб борди.
-Ойижон қурқитманг нима бўлди? деганча йиғлаб юборди. Бу орада тез ёрдам ҳам келди. Онасини текширган шифокор, "инсулт " олиб кетамиз аҳволи оғир, деди.
Улар кетди, қоровул бўлиб Нозила йиғлаганча уйда қолди. Келин ойиси ҳамда акаси билан уйда қолишини ўйласа юраги орқага тортарди. Дадаси чет элга ишлагани кетган, опалари кам келади.
Онаси хали касалхонадан келмаган кунларнингбирида уйларига Нодирнинг оғайнилари келадиган бўлди. Бундан беҳабар ўн етти ёшли Нозила ҳовлининг бир четида жойлашган ўзининг маҳсус ижодхонасига кириб кетди. Болалигидан сурат чизиш , шеър ёзишга қизиққани учун дадаси омборҳонани бўшатиб "ижодҳона" қилиб берганди. У ҳаёлларга берилганча шеър тўқиб ўтираркан, уй ичкарисидаги телефони жиринглаганини ҳам эшитмади. Ярим соатлар ўтиб шеърини тамомлаб қайта ўқиб чиқаётган дамда келинойиси ишдан келди.
Деразадан унинг келганини кўрсада, индамади. Ёзув - чизув билан банд бўлиб ўтираверди.
Нозила бу орада яна битта шеърини тугатишига оз қолганди, уй ичидан акасининг жаҳл аралаш гапиргани эшитилди. Нозила қўрқиб жим эшитиб ўтираркан, келинойисининг:
-Менга нима дейсиз бир ўзим улгурмаяпман аҳир, энди ишдан келган бўлсам...
-Нозила қани ?
-Ўтиргандир ҳонасида ялпайиб... Синглингизга индамайсиз меҳмон келсин-да у ётсин, мен иш қилай а?
-Бор чақириб кел! – деди акаси. Келин ойиси Нозиланинг ҳонасига кириб:
- Чиқинг буёққа, меҳмон келаркан ... иш кўп,- деди-ю эшикни шарақлатиб ёпиб чиқиб кетди. Келин ойисининг хурмача қилиқларидан тўйган экан. Сабр косаси тўлиб тошди. Боз устига Нозила эрка, мағрур бўлиб ўсган эмасми? У ҳам асабийлашди, илҳомниям белига тепишди, деганча ғудраниб, ховлига шитоб билан чиқди-да, келин ойисига:
-Тинчликми нега манга жахл қиласиз эшикни юзимга ёпиб кетишга ким ҳуқуқ берди сизга? Ёки ҳар куни келинлик вазифангизни дўндириб бажардингизми? Қўлингиздан иш келмай улгурмасангиз, мен айбдор эмасман-ку, келиб тўғриликча айтиш мумкинми? – деди.
Жахли чиқиб турган акаси тўғри унинг устига бостириб келди. Елкасига бир туртиб, “ўчир овозингни” дея ўшқирди. Акасидан буни кутмаган Нозила Нодирга ажабланиб қаради:
-Сизга нима бўлди ака?! Мана шу хотинингизни деб ота- онангиз ҳам мен ҳам кўзингизга кўринмай қолдикми-а? Энди ойим йўқ туртккилашни бошладингизми? Мени ижод қилиб ўтиришимни биласиз-ку ака, мен керакманми, ўтирибман ҳонамда, бундан кейин...- яна келинойисига қаради, эшикни тақиллатиб оҳиста киринг.
-Ўчир овозингни тилинг чиқиб қолибдими? –тутоқиб кетди акаси.-Мен келганда ҳар доим кўз онгимда тур, ижодинг билан менинг ишим йўқ тушундингми? Келин ойинг нимани буюрса шуни қил!
-Ҳали шунақами? Сиз ҳотин қули бўлишингиз мумкин, аммо, мен сиз ўйлагандек эмасман. Хозир дадамга қўнғироқ қиламан...
Шу гапи оловга мой сепгандек бўлди. Нодир зўрга ўзини тутиб турган эмасми, қўлидаги халталардан нарсаларни бўшатаркан, қўлига тушиб қолган кансервани Нозилага қарата отди-ю кетидан унинг бошига ураверди. Тўғри келган ерига тепди , бу ҳам камлик қилгандек, белига қаттиқ тепганди гуллар экилган боғчада митти фантанлар учун ўрнатилган темирга боши билан бориб урилди-ю буткул ҳушидан кетди. Болаликдан анчагина нимжон ўсган Нозила биринчи тепкидаёқ ҳушини йўқотган эди.
Бирдан ҳамма ёқ жимиб қолди. Нодир жаҳл билан синглисига эътибор бермасдан ичкарига кириб кетди. Келин эса караҳт ҳолда қўрқув билан секин юриб Нозилани туртди. Чалқанча ағдарди-ю додлаб юборди.
- Нодир ака нима қилиб қўйдингиз?..
Нодир ҳам зумда ўзига келиб ҳовлиқанча улар ёнига келди. Хайхот, Нозиланинг бир кўзи оқиб тушган эди. Кучли зарб билан темирга урилганда кўзига фантанчанинг учи кириб кетган ўзи палманинг ёнига тушган эди.
Айни шу дамда Нодирнинг оғайнилари дарвозадан кириб бу мудҳиш манзаранинг гувоҳи бўлишди. Нозилани зудлик билан шифоҳонага элтишди , бир зум ўтиб, реаниматция деган эшик очилиб бош шифокор чиқиб келди, у дарғазаб эди. Нодир бошини кўтаролмас кийимлари қон деворга суянганча бошини чангалаб ўтирарди. Оғайнилари шифокорни кўриб ўрнидан турди.
-Нима бўлди у яҳшими? -Нима бўлганини сизлардан сўраш керак. Ким қилди бу ишни?
Ҳаммалари Нодирга қарашди. У ҳамон карахт бўлиб ўтирарди. Шифокор, оғайниларига қараб:
-Афсуски қутқара олмадик, кучли зарб билан бошига урилган мия суяги синган ,қон қуйилган, бел суяги лат еган, яна кўзи оқиб тушган... тирик қолганда ҳам бир умр ногирон бўлиб қолар эди...
-Нима-а? У ўлдими!? – Нодирнинг ич-ичидан хайқириқ чиқди.
Шу пайт ҳамшира чиқиб Нозиланинг қонга ботган кийимларини Нодирга узатаркан :
Мана бу қоғоз марҳуманинг чўнтагидан тушиб қолди дея буюмларни қўлига тутқазганча ичкарига кириб кетди.
Нодир телбалардай гандираклаб коридор бойлаб қоғозни титроқ қўллари билан очаркан унда.
бежирим ҳарфлар билан битилган шеърга кўзи тушди.
ФАРЗАНД БЕР.
Ҳар нарсага қодирсан ё Раб.
Кўп нарсани қилмайман талаб.
Чарчамасман бир умр сўраб,
Акамга сен фарзанд бер Худо.
Ҳар банданинг бўлсин зурёди.
Ҳеч тутмасин аёл фарёди.
Ширин бўлгай меванинг тоти.
Акамга сен фарзанд бер Худо.
Келин ойим кўз ёш тўкмасин.
Аламзада, зардоб ютмасин.
Бу хаётда ёлғиз ўтмасин.
Акамга сен фарзанд бер Худо.
Волидамнинг ягона ўғли.
Дадамнинг у дастёр,ўнг қўли.
Баҳтга элтгин очилсин йўли.
Акамга сен фарзанд бер Худо.
Эгиб қўйма алп қаддини.
Малҳам бўлиб олай дардини.
Йўқотмасин элда қадрини..
Акамга сен фарзанд бер Худо.
Мен ҳам амма бўламанми, айт?
Иродамни кўп синашдан қайт.
Орзуимдан яралмоқда байт.
Акамга сен фарзанд бер Худо.
Митти фаришта.
Нодир шеърни ўқиб кўчага чиқди, ҳолсизланиб тиззалаб ерга ўтириб қолди, атрофга ҳиссиз боқар экан ёмғир томчилай бошлади. Бўғзига қадалиб турган фарёд шу онда отилиб чиқди:
-Нозила-а-а...
Зилолабону.
Следующая публикация
Комментарии 30