Նարեկ Վոլոդյայի Հարությունյան «Այսուհետ նկարից մոտիկ ես չեմ լինի ձեզ» Ծնվել է 2001 թվականի ապրիլի 10-ին Արմավիրի մարզի գյուղ Փարաքարում։ Նարեկը շատ խոշոր է ծնվել, բժշկուհին նրան նմանեցրել էր առնական ու դյուցազն Սասունցի Դավթին և ասել՝ ծնվեց Հայոց Սասունցի Դավիթը։ Այդպես էլ կանվանակոչեին նորածնին եթե չլիներ մեծ եղբոր որոշումն, որ եղբորն պետք է Նարեկ անվանեն։ 2007 թվականին հաճախել է Արմավիր մարզի Թաիրովի միջնակարգ դպրոցը։ Սովորել է մինչև երրորդ դասարան՝ ունենալով գերազանց հաջողություններ։ 2010 թվականին Նարեկն ընտանիքով մեկնում է Մոսկվա՝ բնակության և ուսումն արդեն շարունակում այնտեղ։ Նարեկն ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ ՌԴ-ում զբաղվում էր սպորտով՝ դյուդո, սամբո, ազատ ըմբշամարտ՝ գրանցելով բազմաթիվ հաջողություններ՝ ի վերջո դառնալով Մոսկվայի Միտիշիի բազմակի չեմպիոն, կենտրոնական դաշնային շրջանի եռակի չեմպիոն և Աշխարհի չեմպիոն՝ բազմակի անգամ ծածանելով Հայոց Եռագույնը։ 2016 թվականին ավարտելով դպրոցը՝ ընդունվում է Մոսկվայի Կոմերցիոն համալսարանին կից քոլեջ՝ ընտրելով Կոմերցիոն մենեջ...ЕщёՆարեկ Վոլոդյայի Հարությունյան «Այսուհետ նկարից մոտիկ ես չեմ լինի ձեզ» Ծնվել է 2001 թվականի ապրիլի 10-ին Արմավիրի մարզի գյուղ Փարաքարում։ Նարեկը շատ խոշոր է ծնվել, բժշկուհին նրան նմանեցրել էր առնական ու դյուցազն Սասունցի Դավթին և ասել՝ ծնվեց Հայոց Սասունցի Դավիթը։ Այդպես էլ կանվանակոչեին նորածնին եթե չլիներ մեծ եղբոր որոշումն, որ եղբորն պետք է Նարեկ անվանեն։ 2007 թվականին հաճախել է Արմավիր մարզի Թաիրովի միջնակարգ դպրոցը։ Սովորել է մինչև երրորդ դասարան՝ ունենալով գերազանց հաջողություններ։ 2010 թվականին Նարեկն ընտանիքով մեկնում է Մոսկվա՝ բնակության և ուսումն արդեն շարունակում այնտեղ։ Նարեկն ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ ՌԴ-ում զբաղվում էր սպորտով՝ դյուդո, սամբո, ազատ ըմբշամարտ՝ գրանցելով բազմաթիվ հաջողություններ՝ ի վերջո դառնալով Մոսկվայի Միտիշիի բազմակի չեմպիոն, կենտրոնական դաշնային շրջանի եռակի չեմպիոն և Աշխարհի չեմպիոն՝ բազմակի անգամ ծածանելով Հայոց Եռագույնը։ 2016 թվականին ավարտելով դպրոցը՝ ընդունվում է Մոսկվայի Կոմերցիոն համալսարանին կից քոլեջ՝ ընտրելով Կոմերցիոն մենեջերի մասնագիտությունը, սակայն որոշում է ուսումը շարունակել Հայրենիքին պարտքը տալուց հետո։ Հայաստան վերադառնալուց հետո նա իր իսթագրամյան էջում գրառում էր արել՝ «Հիշեք անունս, որ գրեք մեծատառերով»: Իսկ զորակոչվելուց առաջ՝ «Այսուհետ նկարից մոտիկ ես չեմ լինի ձեզ» խոսքերը։ Ուղղակի զուգադիպություն, թե… Նարեկը զորակոչվել է Հայոց Բանակ 2020 թվականի օգոստոսի 7-ին՝ անցնելով ծառայության Արցախի Մարտակերտ 49971 զորամասում, 5-րդ գումարտակում։ Հրամանատարը շատ էր սիրում Նարեկին, 1 ամսվա ընթացքում, գնահատելով նրա բոլոր դրական հատկանիշները, նշանակում է վաշտի ավագ ցանկանալով իր մոտ պահել որպես հետախույզ, սակայն Նարեկն իր ցանկությամբ ծառայությունը շարունակում է որպես հրետանավոր։ Նարեկն իր էությամբ շատ ռոմանտիկ Էր, սիրում էր բոլորին արժանացնել ուշադրության, ամենքին տալով իր սերն ու բարությունը։ Նարեկը միշտ էլ կմնա սիրված եղբայր և սիրելի զարմիկ։ Ուներ բազում երազանքներ` ծառայությունից հետո պետք է բնակություն հաստատեր Հայաստանում, գծել էր նույնիսկ իր տան հատակագիծը։ Ցանկանում էր, որ տունը լիներ սարի վրա՝ շրջապատված եղևնիներով, որ նոր տարվա եղևնին զարդարվեր բակում: Սակայն ի ցավ բոլորիս հերոսն ընտրեց Եռաբլուրը։ Արցախի նախագահի կողմից Նարեկը պարգևվատրվել է «Մարտական ծառայության» մեդալով:
Դավիթ Մխիթարի Համբարձումյան Դավիթ Համբարձումյանը ծնվել է 1998 դեկտեմբերի 19-ին քաղաք Ստեփանակերտում։ 2005 թվականից հաճախել է Հայկ Բալասանյանի անվան համար 5 հիմնական դպրոց։ 2013 թվականին ընդունվել է ագրարային քոլեջ։ 2017 թվականին ընդունվել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանը և նույն թվականին ծառայության անցել 2-րդ պաշտպանականում։ Ծառայությունն ավարտելուց հետո շարունակել է կիսատ թողած ուսումը։ 2020 թվականից աշխատանքի է անցել ԱՀ հատուկ նշանակության ստորաբաժանումում, որպես գրոհային ջոկատի վարորդ: Դավիթը բնավորությամբ շատ ուժեղ, նպատակասլաց, անվախ, ընկերասեր, բարի, սրտաբաց, ազնիվ, հումորասեր, աշխույժ, աշխատասեր, ընտանիքին նվիրված տղա էր։ Վայելում էր բոլորի սերն ու հարգանքը։ Ընտանիքի միակ արու զավակն էր, քրոջ պաշտպանը, ծնողների հենարանը։ 2020 թվականին Ադրբեջանի կողմից հրահրված պատերազմի հենց առաջին օրից մեկնեց ճակատ։ Առանց որևէ մեկի կողմից պարտադրվելու, կամավոր, առանց վախենալու բազմիցս գնացել էր վիրավոր մարտական ընկերներին կռվի գոտուց հանելու նպատակով։ Հերթական անգամ գնաց ու այլևս հետ չեկավ։ ...ЕщёԴավիթ Մխիթարի Համբարձումյան Դավիթ Համբարձումյանը ծնվել է 1998 դեկտեմբերի 19-ին քաղաք Ստեփանակերտում։ 2005 թվականից հաճախել է Հայկ Բալասանյանի անվան համար 5 հիմնական դպրոց։ 2013 թվականին ընդունվել է ագրարային քոլեջ։ 2017 թվականին ընդունվել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանը և նույն թվականին ծառայության անցել 2-րդ պաշտպանականում։ Ծառայությունն ավարտելուց հետո շարունակել է կիսատ թողած ուսումը։ 2020 թվականից աշխատանքի է անցել ԱՀ հատուկ նշանակության ստորաբաժանումում, որպես գրոհային ջոկատի վարորդ: Դավիթը բնավորությամբ շատ ուժեղ, նպատակասլաց, անվախ, ընկերասեր, բարի, սրտաբաց, ազնիվ, հումորասեր, աշխույժ, աշխատասեր, ընտանիքին նվիրված տղա էր։ Վայելում էր բոլորի սերն ու հարգանքը։ Ընտանիքի միակ արու զավակն էր, քրոջ պաշտպանը, ծնողների հենարանը։ 2020 թվականին Ադրբեջանի կողմից հրահրված պատերազմի հենց առաջին օրից մեկնեց ճակատ։ Առանց որևէ մեկի կողմից պարտադրվելու, կամավոր, առանց վախենալու բազմիցս գնացել էր վիրավոր մարտական ընկերներին կռվի գոտուց հանելու նպատակով։ Հերթական անգամ գնաց ու այլևս հետ չեկավ։ Փրկելով բազմաթիվ կյանքեր՝ Դավիթն անմահացավ հոկտեմբերի 5-ին՝ մատղաշ կյանքը զոհելով հանուն հայրենիքի, հանուն խաղաղության։ Մարտական ընկերները միշտ շեշտում են , որ Դավիթը յուրահատուկ տեղ կունենա իրենց սրտերում։ Փա՛ռք Քեզ, հերո՛ս, շնորհակալ ենք… Քո սխրանքն անմահ է, անունդ՝ վառ… Հերոս Տղերքը
Որդեկորույս մայրը համոզված է՝ որդին այսօր իր կողքին կլիներ, եթե մարտի դաշտում հրամանատարները զինվորներին մենակ չթողնեին հատուկջոկատայինների դեմ պայքարում։ «Հադրութում երեխեքը հայտնվել են շրջափակման մեջ, մեն-մենակ հատուկջոկատայինների հետ են կռիվ տվել։ Էս երեխեքը դավաճանության զոհ են դարձել։ Եթե երեխեքի գլխին հրամանատար լիներ, փախած չլինեին, երեխես կփրկվեր ու էլի շատ տղաներ»,- ասում է ժամկետային զինծառայող Դավիթ Ադոյանի մայրը՝ 52-ամյա Լիլյա Սարգսյանը։ Լիլյան որդու՝ Դավիթի հետ։ Լուսանկարը՝ ընտանեկան արխիվից։ Այս դեպքի հետ կապված հրամանատար, մայոր Իշխան Վահանյանին մեղադրանք է առաջադրվել, որի համաձայն 44-օրյա պատերազմում Իշխան Վահանյանը լքել է մարտադաշտը, ինչի հետևանքով հոկտեմբերի 10-ին եղել են զոհեր, վիրավորներ, գերեվարվածներ։ Իշխան Վահանյանը իրեն մեղավոր չի ճանաչում: Փրկված տղաներից Լիլիային պատմել են, որ հոկտեմբերի 10-ին նռնակի պայթյունից Դավիթի ոտքը վիրավորվել է: 18 օր այդպես կարողացել է ապրել ու պայքարել։ Լիլյան ասում է՝ հետագայում տղաներից պատմել են, որ Դավիթի ոտքը այնքան էր վնասվել, ...ЕщёՈրդեկորույս մայրը համոզված է՝ որդին այսօր իր կողքին կլիներ, եթե մարտի դաշտում հրամանատարները զինվորներին մենակ չթողնեին հատուկջոկատայինների դեմ պայքարում։ «Հադրութում երեխեքը հայտնվել են շրջափակման մեջ, մեն-մենակ հատուկջոկատայինների հետ են կռիվ տվել։ Էս երեխեքը դավաճանության զոհ են դարձել։ Եթե երեխեքի գլխին հրամանատար լիներ, փախած չլինեին, երեխես կփրկվեր ու էլի շատ տղաներ»,- ասում է ժամկետային զինծառայող Դավիթ Ադոյանի մայրը՝ 52-ամյա Լիլյա Սարգսյանը։ Լիլյան որդու՝ Դավիթի հետ։ Լուսանկարը՝ ընտանեկան արխիվից։ Այս դեպքի հետ կապված հրամանատար, մայոր Իշխան Վահանյանին մեղադրանք է առաջադրվել, որի համաձայն 44-օրյա պատերազմում Իշխան Վահանյանը լքել է մարտադաշտը, ինչի հետևանքով հոկտեմբերի 10-ին եղել են զոհեր, վիրավորներ, գերեվարվածներ։ Իշխան Վահանյանը իրեն մեղավոր չի ճանաչում: Փրկված տղաներից Լիլիային պատմել են, որ հոկտեմբերի 10-ին նռնակի պայթյունից Դավիթի ոտքը վիրավորվել է: 18 օր այդպես կարողացել է ապրել ու պայքարել։ Լիլյան ասում է՝ հետագայում տղաներից պատմել են, որ Դավիթի ոտքը այնքան էր վնասվել, որ չի կարողացել ինքնուրույն տեղաշարժվել։ Լիլիան հիշում է՝ որդին այդ ընթացքում զանգելիս թեպետ իրեն ոչինչ չի պատմել, միշտ ասել է՝ ամեն ինչ լավ է, սակայն հոկտեմբերի 13-ին արդեն հասկացել է, որ փրկվելու շանս չկա, թշնամու դեմ միայնակ կռիվ տալուց և օգնություն ակնկալելուց և չստանալուց հետո, հիասթափված, զանգել է հորն ու ասել․ «Ես վիրավոր եմ, ինձ չսպասեք։ Ասել է՝ պա՛պ ջան, պա լյուբոմու, գերի ընկնող չեմ»։ «Տղերքը ադյալով են տեղից տեղ տարել, մի դիրք ա եղել, որ ցավ չի զգացել, ընկերները փորձել են անընդհատ էդ դիրքով պահել, որ ցավ չզգա։ 18 օր էդպես մնալուց հետո հոկտեմբերի 28-ին Դավիթն ընկերներին ասել է՝ կամ ինձ խփեք, կամ դուրս եկեք, ես ինչքան կարող եմ՝ ձեր թիկունքը կպահեմ, մեկ ա, ես գերի չեմ ընկնի»։ Արցախի Հանրապետության նախագահի հրամանագրով Դավիթ Ադոյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանով և ՀՀ Արիության համար մեդալով։ Դավիթ Ադոյանը հուղարկավորվել է «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոնում։ Դավիթի մայրն ասում է՝ ցավն ու տառապանքը շատ մեծ են, որդու զոհվելուց մեկ տարի անց, ցավին չդիմանալով, մահացել է նաև Դավիթի հայրը։ Լիլյան նշում է՝ իրար հաջորդող դժվարությունների ու ողբերգական իրադարձությունների միջով անցնելով՝ ինքն այլ տարբերակ չի ունեցել, քան պայքարը։ Ասում է՝ Դավիթին դուր չէր գա, որ մորը տեսներ ծնկի եկած, ընկճված։ «Ես հասկանում եմ, որ Դավիթը չէր ուզի իր մաման ծնկի գար, կոտրվեր, որ իր մաման լացեր ու խղճահարություն արթնացներ։ Ես որ մի քայլ եմ անում, մտածում եմ՝ արդյոք իմ Դավիթին դուր կգա՞ր։ Անընդհատ խոսում եմ իր հետ՝ իմ էս քայլը, Դա՛վ ջան, ոնց կընդունեիր»,- ասում է Լիլյան ու նշում՝ Դավիթով է ուժ գտնում։ Լիլյայի դեմքին ժպիտ է հայտնվում, երբ սկսում է որդու մասին պատմել։ Ասում է՝ որդին անսպառ հումոր ուներ, նրա չարաճճիությունները առանց ծիծաղի չի կարողանում հիշել։ «Էությամբ ուրախ էր, շրջապատում՝ «դուշա կամպանիի», լավ հումոր ուներ, բոլորս էինք ապշում, որ ինքը միանգամից կարողանում էր ամեն բան հումորի վերածեր»,- ասում է մայրը ու թեթև ժպտում։ Դավիթը ձգտող էր, աշխատասեր, չորս մտերիմ ընկերներով որոշել էին խոհարարական բիզնես ստեղծել, չորսով էլ ընդունվել ու սովորել են Երևանի թիվ 1 տարածաշրջանային քոլեջում՝ խոհարարական բաժնում։ «Չորս մտերիմ ընկեր էին, չորսն էլ մասնակցեցին պատերազմին, երկուսը զոհվեցին մարտի դաշտում»,- հուզմունքով հավելում է Լիլյան։ Դավիթի երազանքներից էր նաև գինեգործությամբ զբաղվել, մինչ բանակ գնալը ընդունվել էր Ագրարային համալսարանի գինեգործության ֆակուլտետը, իր ցանկությունն էր հետագայում գինու գործարան ստեղծել: «Ինձ ասում էր՝ մա՛մ, մեծն Դավիթի անունը շատ եք լսելու, հարցրեց՝ Davwine, թե՞ Adwine սիրուն կլինի գինու անունը, ուզում էր կամ անվան, կամ ազգանվան տառերով լիներ: Հիմա մեր տանը Davwine անունով գինի կա, իր ընկերուհիները այդ պիտակով սիմվոլիկ պատրաստել են ու մեզ նվիրել»,- ասում է մայրը ու ցավով նշում՝ որդու երազանքները կիսատ մնացին պատերազմի պատճառով։ Որդու հանդեպ կարոտը, Լիլյան ասում է՝ ոչնչով չի լցվում, ցավը չի ամոքվում, բայց ապրում է՝ հանուն Դավիթի ու մյուս երկու որդիների։
Դավիթը ծնվել է 2001թ․-ի մայիսի 8-ին քաղաք Էջմիածնում։ Ժպտուն աչքերով տղան սիրելի էր բոլորի կողմից։ Դավիթը իր անունի իրական կրողն էր, հպարտ էր, ուժեղ ու անվախ։ Դավիթի մասին մեզ պատմել է սիրած աղջիկը՝ Անի Կարապետյանը։ Անին ու Դավիթը միմյանց ճանաչել են 2 տարուց ավելի։ Դավիթի մասին անցյալով չի խոսում։ Ասում է՝ սպասում ու հավատում եմ, որ նա կա ու դեռ գալու է։ Նրանց պատահական ծանոթությունը ճակատագրական եղավ, միմյանց ճանաչել են իրենց ընդհանուր ընկերոջ շնորհիվ․ «Շատ պատահական մինչև ծառայության գնալը մի քանի անգամ դրսում եմ տեսել իրեն, եթե անկեղծ ասեմ, հենց սկզբից, չգիտեմ էլ թե ինչու, նյարդայինացնում էր, բայց ինքն ասում է՝ ինձ շատ էր սիրել հենց սկզբից»։
Комментарии 4
«Այսուհետ նկարից մոտիկ ես չեմ լինի ձեզ»
Ծնվել է 2001 թվականի ապրիլի 10-ին Արմավիրի մարզի գյուղ Փարաքարում։
Նարեկը շատ խոշոր է ծնվել, բժշկուհին նրան նմանեցրել էր առնական ու դյուցազն Սասունցի Դավթին և ասել՝ ծնվեց Հայոց Սասունցի Դավիթը։ Այդպես էլ կանվանակոչեին նորածնին եթե չլիներ մեծ եղբոր որոշումն, որ եղբորն պետք է Նարեկ անվանեն։
2007 թվականին հաճախել է Արմավիր մարզի Թաիրովի միջնակարգ դպրոցը։ Սովորել է մինչև երրորդ դասարան՝ ունենալով գերազանց հաջողություններ։
2010 թվականին Նարեկն ընտանիքով մեկնում է Մոսկվա՝ բնակության և ուսումն արդեն շարունակում այնտեղ։
Նարեկն ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ ՌԴ-ում զբաղվում էր սպորտով՝ դյուդո, սամբո, ազատ ըմբշամարտ՝ գրանցելով բազմաթիվ հաջողություններ՝ ի վերջո դառնալով Մոսկվայի Միտիշիի բազմակի չեմպիոն, կենտրոնական դաշնային շրջանի եռակի չեմպիոն և Աշխարհի չեմպիոն՝ բազմակի անգամ ծածանելով Հայոց Եռագույնը։
2016 թվականին ավարտելով դպրոցը՝ ընդունվում է Մոսկվայի Կոմերցիոն համալսարանին կից քոլեջ՝ ընտրելով Կոմերցիոն մենեջ...ЕщёՆարեկ Վոլոդյայի Հարությունյան
«Այսուհետ նկարից մոտիկ ես չեմ լինի ձեզ»
Ծնվել է 2001 թվականի ապրիլի 10-ին Արմավիրի մարզի գյուղ Փարաքարում։
Նարեկը շատ խոշոր է ծնվել, բժշկուհին նրան նմանեցրել էր առնական ու դյուցազն Սասունցի Դավթին և ասել՝ ծնվեց Հայոց Սասունցի Դավիթը։ Այդպես էլ կանվանակոչեին նորածնին եթե չլիներ մեծ եղբոր որոշումն, որ եղբորն պետք է Նարեկ անվանեն։
2007 թվականին հաճախել է Արմավիր մարզի Թաիրովի միջնակարգ դպրոցը։ Սովորել է մինչև երրորդ դասարան՝ ունենալով գերազանց հաջողություններ։
2010 թվականին Նարեկն ընտանիքով մեկնում է Մոսկվա՝ բնակության և ուսումն արդեն շարունակում այնտեղ։
Նարեկն ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ ՌԴ-ում զբաղվում էր սպորտով՝ դյուդո, սամբո, ազատ ըմբշամարտ՝ գրանցելով բազմաթիվ հաջողություններ՝ ի վերջո դառնալով Մոսկվայի Միտիշիի բազմակի չեմպիոն, կենտրոնական դաշնային շրջանի եռակի չեմպիոն և Աշխարհի չեմպիոն՝ բազմակի անգամ ծածանելով Հայոց Եռագույնը։
2016 թվականին ավարտելով դպրոցը՝ ընդունվում է Մոսկվայի Կոմերցիոն համալսարանին կից քոլեջ՝ ընտրելով Կոմերցիոն մենեջերի մասնագիտությունը, սակայն որոշում է ուսումը շարունակել Հայրենիքին պարտքը տալուց հետո։
Հայաստան վերադառնալուց հետո նա իր իսթագրամյան էջում գրառում էր արել՝ «Հիշեք անունս, որ գրեք մեծատառերով»: Իսկ զորակոչվելուց առաջ՝ «Այսուհետ նկարից մոտիկ ես չեմ լինի ձեզ» խոսքերը։ Ուղղակի զուգադիպություն, թե…
Նարեկը զորակոչվել է Հայոց Բանակ 2020 թվականի օգոստոսի 7-ին՝ անցնելով ծառայության Արցախի Մարտակերտ 49971 զորամասում, 5-րդ գումարտակում։ Հրամանատարը շատ էր սիրում Նարեկին, 1 ամսվա ընթացքում, գնահատելով նրա բոլոր դրական հատկանիշները, նշանակում է վաշտի ավագ ցանկանալով իր մոտ պահել որպես հետախույզ, սակայն Նարեկն իր ցանկությամբ ծառայությունը շարունակում է որպես հրետանավոր։
Նարեկն իր էությամբ շատ ռոմանտիկ Էր, սիրում էր բոլորին արժանացնել ուշադրության, ամենքին տալով իր սերն ու բարությունը։ Նարեկը միշտ էլ կմնա սիրված եղբայր և սիրելի զարմիկ։
Ուներ բազում երազանքներ` ծառայությունից հետո պետք է բնակություն հաստատեր Հայաստանում, գծել էր նույնիսկ իր տան հատակագիծը։ Ցանկանում էր, որ տունը լիներ սարի վրա՝ շրջապատված եղևնիներով, որ նոր տարվա եղևնին զարդարվեր բակում: Սակայն ի ցավ բոլորիս հերոսն ընտրեց Եռաբլուրը։
Արցախի նախագահի կողմից Նարեկը պարգևվատրվել է «Մարտական ծառայության» մեդալով:
Դավիթ Համբարձումյանը ծնվել է 1998 դեկտեմբերի 19-ին քաղաք Ստեփանակերտում։
2005 թվականից հաճախել է Հայկ Բալասանյանի անվան համար 5 հիմնական դպրոց։
2013 թվականին ընդունվել է ագրարային քոլեջ։
2017 թվականին ընդունվել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանը և նույն թվականին ծառայության անցել 2-րդ պաշտպանականում։
Ծառայությունն ավարտելուց հետո շարունակել է կիսատ թողած ուսումը։
2020 թվականից աշխատանքի է անցել ԱՀ հատուկ նշանակության ստորաբաժանումում, որպես գրոհային ջոկատի վարորդ:
Դավիթը բնավորությամբ շատ ուժեղ, նպատակասլաց, անվախ, ընկերասեր, բարի, սրտաբաց, ազնիվ, հումորասեր, աշխույժ, աշխատասեր, ընտանիքին նվիրված տղա էր։
Վայելում էր բոլորի սերն ու հարգանքը։ Ընտանիքի միակ արու զավակն էր, քրոջ պաշտպանը, ծնողների հենարանը։
2020 թվականին Ադրբեջանի կողմից հրահրված պատերազմի հենց առաջին օրից մեկնեց ճակատ։
Առանց որևէ մեկի կողմից պարտադրվելու, կամավոր, առանց վախենալու բազմիցս գնացել էր վիրավոր մարտական ընկերներին կռվի գոտուց հանելու նպատակով։
Հերթական անգամ գնաց ու այլևս հետ չեկավ։
...ЕщёԴավիթ Մխիթարի Համբարձումյան
Դավիթ Համբարձումյանը ծնվել է 1998 դեկտեմբերի 19-ին քաղաք Ստեփանակերտում։
2005 թվականից հաճախել է Հայկ Բալասանյանի անվան համար 5 հիմնական դպրոց։
2013 թվականին ընդունվել է ագրարային քոլեջ։
2017 թվականին ընդունվել է Շուշիի տեխնոլոգիական համալսարանը և նույն թվականին ծառայության անցել 2-րդ պաշտպանականում։
Ծառայությունն ավարտելուց հետո շարունակել է կիսատ թողած ուսումը։
2020 թվականից աշխատանքի է անցել ԱՀ հատուկ նշանակության ստորաբաժանումում, որպես գրոհային ջոկատի վարորդ:
Դավիթը բնավորությամբ շատ ուժեղ, նպատակասլաց, անվախ, ընկերասեր, բարի, սրտաբաց, ազնիվ, հումորասեր, աշխույժ, աշխատասեր, ընտանիքին նվիրված տղա էր։
Վայելում էր բոլորի սերն ու հարգանքը։ Ընտանիքի միակ արու զավակն էր, քրոջ պաշտպանը, ծնողների հենարանը։
2020 թվականին Ադրբեջանի կողմից հրահրված պատերազմի հենց առաջին օրից մեկնեց ճակատ։
Առանց որևէ մեկի կողմից պարտադրվելու, կամավոր, առանց վախենալու բազմիցս գնացել էր վիրավոր մարտական ընկերներին կռվի գոտուց հանելու նպատակով։
Հերթական անգամ գնաց ու այլևս հետ չեկավ։
Փրկելով բազմաթիվ կյանքեր՝ Դավիթն անմահացավ հոկտեմբերի 5-ին՝ մատղաշ կյանքը զոհելով հանուն հայրենիքի, հանուն խաղաղության։
Մարտական ընկերները միշտ շեշտում են , որ Դավիթը յուրահատուկ տեղ կունենա իրենց սրտերում։
Փա՛ռք Քեզ, հերո՛ս, շնորհակալ ենք…
Քո սխրանքն անմահ է, անունդ՝ վառ…
Հերոս Տղերքը
«Հադրութում երեխեքը հայտնվել են շրջափակման մեջ, մեն-մենակ հատուկջոկատայինների հետ են կռիվ տվել։ Էս երեխեքը դավաճանության զոհ են դարձել։ Եթե երեխեքի գլխին հրամանատար լիներ, փախած չլինեին, երեխես կփրկվեր ու էլի շատ տղաներ»,- ասում է ժամկետային զինծառայող Դավիթ Ադոյանի մայրը՝ 52-ամյա Լիլյա Սարգսյանը։
Լիլյան որդու՝ Դավիթի հետ։ Լուսանկարը՝ ընտանեկան արխիվից։
Այս դեպքի հետ կապված հրամանատար, մայոր Իշխան Վահանյանին մեղադրանք է առաջադրվել, որի համաձայն 44-օրյա պատերազմում Իշխան Վահանյանը լքել է մարտադաշտը, ինչի հետևանքով հոկտեմբերի 10-ին եղել են զոհեր, վիրավորներ, գերեվարվածներ։
Իշխան Վահանյանը իրեն մեղավոր չի ճանաչում:
Փրկված տղաներից Լիլիային պատմել են, որ հոկտեմբերի 10-ին նռնակի պայթյունից Դավիթի ոտքը վիրավորվել է: 18 օր այդպես կարողացել է ապրել ու պայքարել։ Լիլյան ասում է՝ հետագայում տղաներից պատմել են, որ Դավիթի ոտքը այնքան էր վնասվել, ...ЕщёՈրդեկորույս մայրը համոզված է՝ որդին այսօր իր կողքին կլիներ, եթե մարտի դաշտում հրամանատարները զինվորներին մենակ չթողնեին հատուկջոկատայինների դեմ պայքարում։
«Հադրութում երեխեքը հայտնվել են շրջափակման մեջ, մեն-մենակ հատուկջոկատայինների հետ են կռիվ տվել։ Էս երեխեքը դավաճանության զոհ են դարձել։ Եթե երեխեքի գլխին հրամանատար լիներ, փախած չլինեին, երեխես կփրկվեր ու էլի շատ տղաներ»,- ասում է ժամկետային զինծառայող Դավիթ Ադոյանի մայրը՝ 52-ամյա Լիլյա Սարգսյանը։
Լիլյան որդու՝ Դավիթի հետ։ Լուսանկարը՝ ընտանեկան արխիվից։
Այս դեպքի հետ կապված հրամանատար, մայոր Իշխան Վահանյանին մեղադրանք է առաջադրվել, որի համաձայն 44-օրյա պատերազմում Իշխան Վահանյանը լքել է մարտադաշտը, ինչի հետևանքով հոկտեմբերի 10-ին եղել են զոհեր, վիրավորներ, գերեվարվածներ։
Իշխան Վահանյանը իրեն մեղավոր չի ճանաչում:
Փրկված տղաներից Լիլիային պատմել են, որ հոկտեմբերի 10-ին նռնակի պայթյունից Դավիթի ոտքը վիրավորվել է: 18 օր այդպես կարողացել է ապրել ու պայքարել։ Լիլյան ասում է՝ հետագայում տղաներից պատմել են, որ Դավիթի ոտքը այնքան էր վնասվել, որ չի կարողացել ինքնուրույն տեղաշարժվել։
Լիլիան հիշում է՝ որդին այդ ընթացքում զանգելիս թեպետ իրեն ոչինչ չի պատմել, միշտ ասել է՝ ամեն ինչ լավ է, սակայն հոկտեմբերի 13-ին արդեն հասկացել է, որ փրկվելու շանս չկա, թշնամու դեմ միայնակ կռիվ տալուց և օգնություն ակնկալելուց և չստանալուց հետո, հիասթափված, զանգել է հորն ու ասել․
«Ես վիրավոր եմ, ինձ չսպասեք։ Ասել է՝ պա՛պ ջան, պա լյուբոմու, գերի ընկնող չեմ»։
«Տղերքը ադյալով են տեղից տեղ տարել, մի դիրք ա եղել, որ ցավ չի զգացել, ընկերները փորձել են անընդհատ էդ դիրքով պահել, որ ցավ չզգա։ 18 օր էդպես մնալուց հետո հոկտեմբերի 28-ին Դավիթն ընկերներին ասել է՝ կամ ինձ խփեք, կամ դուրս եկեք, ես ինչքան կարող եմ՝ ձեր թիկունքը կպահեմ, մեկ ա, ես գերի չեմ ընկնի»։
Արցախի Հանրապետության նախագահի հրամանագրով Դավիթ Ադոյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանով և ՀՀ Արիության համար մեդալով։
Դավիթ Ադոյանը հուղարկավորվել է «Եռաբլուր» զինվորական պանթեոնում։
Դավիթի մայրն ասում է՝ ցավն ու տառապանքը շատ մեծ են, որդու զոհվելուց մեկ տարի անց, ցավին չդիմանալով, մահացել է նաև Դավիթի հայրը։
Լիլյան նշում է՝ իրար հաջորդող դժվարությունների ու ողբերգական իրադարձությունների միջով անցնելով՝ ինքն այլ տարբերակ չի ունեցել, քան պայքարը։ Ասում է՝ Դավիթին դուր չէր գա, որ մորը տեսներ ծնկի եկած, ընկճված։
«Ես հասկանում եմ, որ Դավիթը չէր ուզի իր մաման ծնկի գար, կոտրվեր, որ իր մաման լացեր ու խղճահարություն արթնացներ։ Ես որ մի քայլ եմ անում, մտածում եմ՝ արդյոք իմ Դավիթին դուր կգա՞ր։ Անընդհատ խոսում եմ իր հետ՝ իմ էս քայլը, Դա՛վ ջան, ոնց կընդունեիր»,- ասում է Լիլյան ու նշում՝ Դավիթով է ուժ գտնում։
Լիլյայի դեմքին ժպիտ է հայտնվում, երբ սկսում է որդու մասին պատմել։ Ասում է՝ որդին անսպառ հումոր ուներ, նրա չարաճճիությունները առանց ծիծաղի չի կարողանում հիշել։
«Էությամբ ուրախ էր, շրջապատում՝ «դուշա կամպանիի», լավ հումոր ուներ, բոլորս էինք ապշում, որ ինքը միանգամից կարողանում էր ամեն բան հումորի վերածեր»,- ասում է մայրը ու թեթև ժպտում։
Դավիթը ձգտող էր, աշխատասեր, չորս մտերիմ ընկերներով որոշել էին խոհարարական բիզնես ստեղծել, չորսով էլ ընդունվել ու սովորել են Երևանի թիվ 1 տարածաշրջանային քոլեջում՝ խոհարարական բաժնում։ «Չորս մտերիմ ընկեր էին, չորսն էլ մասնակցեցին պատերազմին, երկուսը զոհվեցին մարտի դաշտում»,- հուզմունքով հավելում է Լիլյան։
Դավիթի երազանքներից էր նաև գինեգործությամբ զբաղվել, մինչ բանակ գնալը ընդունվել էր Ագրարային համալսարանի գինեգործության ֆակուլտետը, իր ցանկությունն էր հետագայում գինու գործարան ստեղծել:
«Ինձ ասում էր՝ մա՛մ, մեծն Դավիթի անունը շատ եք լսելու, հարցրեց՝ Davwine, թե՞ Adwine սիրուն կլինի գինու անունը, ուզում էր կամ անվան, կամ ազգանվան տառերով լիներ: Հիմա մեր տանը Davwine անունով գինի կա, իր ընկերուհիները այդ պիտակով սիմվոլիկ պատրաստել են ու մեզ նվիրել»,- ասում է մայրը ու ցավով նշում՝ որդու երազանքները կիսատ մնացին պատերազմի պատճառով։
Որդու հանդեպ կարոտը, Լիլյան ասում է՝ ոչնչով չի լցվում, ցավը չի ամոքվում, բայց ապրում է՝ հանուն Դավիթի ու մյուս երկու որդիների։
Դավիթի մասին մեզ պատմել է սիրած աղջիկը՝ Անի Կարապետյանը։ Անին ու Դավիթը միմյանց ճանաչել են 2 տարուց ավելի։ Դավիթի մասին անցյալով չի խոսում։ Ասում է՝ սպասում ու հավատում եմ, որ նա կա ու դեռ գալու է։
Նրանց պատահական ծանոթությունը ճակատագրական եղավ, միմյանց ճանաչել են իրենց ընդհանուր ընկերոջ շնորհիվ․ «Շատ պատահական մինչև ծառայության գնալը մի քանի անգամ դրսում եմ տեսել իրեն, եթե անկեղծ ասեմ, հենց սկզբից, չգիտեմ էլ թե ինչու, նյարդայինացնում էր, բայց ինքն ասում է՝ ինձ շատ էր սիրել հենց սկզբից»։