За драўлянымі млынамі,
Дзе канчаюцца масты,
Шырачэзнымі лістамі
Ахінуліся кусты.
Ад крутых віроў глыбокіх
На пясчаны перакат
Прамяністая ад спёкі
Выгінаецца рака.
Перад поплавам на градах
Мак высокі і густы;
Там камандуе парадам
Сам сланечнік залаты.
А за рэчкаю, на правых,
На высокіх берагах
Знепакоіліся травы
У някошаных лугах.
Луг заліўся галасамі:
Да яго ва ўсе канцы
Выйшлі стройнымі радамі
Загарэлыя касцы.
У кашулях ярка-белых,
У чырвоных паясах...
І на голас іх запела,
Адгукнулася каса.
Не пракосы, а палосы
Выжынае чыста сталь,
І навостраныя косы
Асыпаюць звонам даль.
Слава травам, слава кветкам,
Слава летнім яркім дням,
І засеяным палеткам,
І пакошаным лугам!
Слава людзям дружнай працы,
Слава ім!
Мінуць вякі,—
Будзе такжа выгінацца
Шкло празрыстае ракі,
Будзе мак цвісці на градах,
Будзе ў сэрцы з веку ў век
Несці творчай працы радасць
Непакорны чалавек.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1