Предыдущая публикация
Людміла Рублеўская
Пясняр
Мой шлях абмінае густыя лясы,
Высокія замкі і вежы.
Спакою не ведаць, карон не насіць
І Госпаду толькі належаць -
Раскоша! Кілім верасовы і ноч,
І райскія птушкі шчабечуць.
І што мне да нечых спалоханых воч,
Да брыдкіх страсцей чалавечых?
Я - песня. Аднойчы замоўкнуць - не жыць.
Гукну - і сусвет адгукнецца.
І з неба крынічкай вясёлка збяжыць,
І ў камні загрукае сэрца.
Але для людзей назаўсёды нямы.
Стаміўшыся лаяць і хапаць,
Яны спачываюць і поўняць дамы
Юрлівымі снамі і храпам.
Ніколі, нікому - ні слова майго.
Што перлы - свінячай пародзе?
Я буду спяваць для дажджоў і снягоў,
Для ветраў і траваў - і годзе.
Чаму ж ты знясілела, песня мая?
Цябе адпусціў я на волю.
Ніхто тут не зможа нас больш абсмяяць.
Не зведаеш крыўды і болю.
Ніхто не пагоніць, ніхто не заб'е...
Ляці, як калісьці, да зорак!
Пакінуць не можаш ты грудзі мае,
Як мацерку хворы дзіцёнак.
Чаго не хапае? Няўжо бізуноў
І сытага рогату з вокнаў
І трэба вяртацца ў зняволенне зноў
Для нейкіх вар'яцкіх законаў?
Слязінкамі капаюць зоры з нябёс...
А помніш, як плакалі людзі
І слухалі песню, як слухаюць лёс,
Як моляцца Богу аб цудзе?
А помніш, як часам у нечых вачах
Ад песні успыхвалі зоры,
І значыць, што нехта забыўся на страх
І здрадзіў навечна пакоры.
Імгненні... Як рэдка такія былі...
А можа, іх дзеля - і толькі -
І дадзена быць песнярам на зямлі
І грэх адлятаць за аблокі?
Мой шлях абмінае густыя лясы,
Высокія замкі і вежы.
Спакою не ведаць, карон не насіць
І Госпаду толькі належаць
І быць - да апошняга - гэтым жыву -
З народам сваім і ў народзе.
Ці кінуць за спевы мядзяк на траву,
Ці зноў бізунамі заплоцяць.
Следующая публикация
Комментарии 2