Предыдущая публикация
#МУҲАББАТ_ҲУДУДИ
МУАЛЛИФ: НАРГИЗА УСАНБОЕВА
Ёқимли мутолаа!
Эътиборингиз ва қимматли вақтингизни ажратаётганингиз учун ташаккур!
Роман
138-ҚИСМ
Наҳот тириклай ҳайвонга айланаман.
Ўзимни билмайдиган, англамайдиган, эмаклаб юрувчи, берган овқатини фарқламай еювчи.
Ўз ҳолимни ўзим кўз олдимга келтириб, юрагим орқага тортди.
Кейин уйга жўнатиб юборишса-я?
Эмаклаган, ҳеч нимани билмайдиган ҳолда уйга борсам...
Менга кимдир ғамхўрлик қилармикан, кейин?
Иккинчи қизим меҳрибонроқ. Балки ўша мени занжиримдан етаклаб юрар...
Ўзимни тутолмай бақира бошладим:
—Ваҳшийлар! Раҳмсизлар! Ноинсофлар! Ҳаққингиз йўқ бундай қилишга!
Яна нималардир деб бақирдим. Анча бақирдим. Томоғим ачишиб ҳам қолди.
Кулранг либосли полициячи аёл келиб, туйнукдан ўз тилида нималардир деб кетди.
Билдим, тасалли берди.
Тасалли бераётган инсоннинг кўзлари бошқача бўлади. Раҳм ва меҳрнинг оралиғидаги қандайдир туйғу акс этади нигоҳида. Унинг нима деб аталишини мен билмайман. У сизнинг хўрлигингизни келтирмайди, юрагингизни эзмайди, аксинча, қандайдир қувват беради. Афсус, мен у туйғунинг номини билмайман. Тасаллининг кўзлардаги акси бу.
Мен полициячи аёлнинг кўзларида шу номсиз ҳиссиётнинг мавжини кўрдим. Бирдан тинчланиб, танимга куч киргандек бўлдим. Сукут ичида қолдим.
Нималарни ўйладим-а?
Иккинчи қизим занжиримдан етаклаб юради, дедимми?
Йўғ-е, уйга занжирбанд ҳолда юборишмайди-ку!
Яна миям айниган экан боя.
Яна алжираб қолибман.
Бу ҳаммаси ўлим кўланкасининг таъсири.
Ўлимдан қўрқиб руҳим талваса қиляпти...
* * *
Билишимча, бу ерда маҳбус аёллар кўп. Лекин негадир уларнинг уни чиқмайди.
Менимча, уларнинг ҳаммаси ўлимга маҳкум қилинганлар эмас.
Лекин ҳалиги ўлимга маҳкум қилинган аёл ҳам вазминлик билан ўтказди-ку, кунини ҳам, тунини ҳам.
У ўлимни ҳис қилмади-ёв!
Бўлмаса, охирги тилак деб музқаймоқни ҳам айтадими?
139-ҚИСМ
Йўқ, у ҳаммасини ичига ютган.
Менга ўхшаб ваҳимачи бўлмаган.
Мен ўзимнинг хаёлларимдан ўзим қўрқиб бақира бошлаяпман.
У эса оғирлик билан қарши олди. Бор изтиробини ичига ютгани учун ҳам оташин бўлган. Кейин музқаймоқ егиси келади-да!
* * *
Яна ўзимга келгандек бўлдим.
Эмаклаб эмас, ўрнимдан туриб, юриб бориб ерда ётган дармондорини олдим. Артиб-артиб оғзимга солдим.
Эсиз, сувнинг ҳаммасини ичиб қўйган эканман.
Димоғимга дармондорининг ёқимсиз ҳиди урила бора бошлади.
Бир туфламоқчи бўлдим.
Лекин индамадим.
Шунча ёқимсиз нарсалар ичида бу дори нима бўпти? Танимга куч бўлса...
“Матрас”им устига узала тушдим.
Дилим негадир хотиржам тортганди.
Тавба...
Кечадан буён кўнглимда бу қадар осойишталик сезмаган эдим. Худди она қорнидаги каби хавфсиз ва оромбахш жойда ётгандек мазза қилаётгандим.
Дармондори деганим уйқу доримикан, ё?
Уйқум келиб, шу ҳолга тушаяпманми?
Уйқум келаётгани йўқ-ку!
Ҳа, топдим!
Бу бояги полициячининг тасаллисининг кучи.
Унинг бошқа тилда бўлса-да, айтган таскини шунчалар тинчлантирдия, мени...
Қойил!
Шунинг учун ҳам бошига ташвиш тушган инсонлар таскин қидириб юраркан-да!
Таскин, тасалли шунчалар қудратлими?
Ажалнинг қутқусини ҳам улоқтириб ташлай олишга қодирми?
Шундай экан!
Мана, мен мазза қилиб чўзили-и-иб ётибман-ку, унинг кучи билан...
* * *
Ётиб-ётиб тандирдан ёзилган иссиқ нон кўз олдимга келди.
Мактаб даврида маҳаллада яшайдиган дугонам Барнонинг уйига бир неча бор борганман. Баъзида унинг нон ёпаётган пайтига бориб қолардим.
140-ҚИСМ
Барно иссиқ, қип-қизил, ялтираб турган нонни синдириб, сувга бир тиқиб қўлимга узатарди.
Оҳ, унинг мазаси, унинг ҳиди, унинг тафти, унинг кўриниши...
Эҳ, ҳозир шундай нон бўлсами?
Негадир бурним, кўзим ачиша бошлади...
Мен йиғлай бошладим.
Шунча пайтдан буён кўзимдан бир томчи ёш чиқмаган одам бугун полициячининг тасаллиси ва ватанимнинг бир бурда иссиқ нони ёдимга тушиб йиғлаётгандим.
Ишонсангиз, йиғи ҳам шунақа роҳат бераяптики...
Йиғининг ором беришини илк бор туяётгандим. Мен қачонки, йиғласам, азобдан, изтиробдан йиғлаганман.
Мана энди ҳузурланиб кўз ёш тўкяпман.
Кўз ёшларим ичимдаги ғуборларни, ғамларни ювиб кетаётгандек мазза қилаётгандим.
Йиғладим, йиғлайвердим...
Юзимни ерга босиб тўйиб-тўйиб йиғладим.
* * *
Ғира-шира қоронғуликда эримни кўрдим. Эрим турган томон ёруғ, мен томон қоронғуроқ бўлгани учун мени кўрмаяпти.
Мен эса уни яққол кўриб турибман.
Шўрлик қошларини чимириб, диққат билан қоронғуликка тикилди. Барибир мени кўрмади.
Мен эса сасимни чиқармай туравердим.
Нима қиламан, ўзимни кўрсатиб?
Ўзи нега мени қидириб юрибди?
Қизиқ шу эрим ҳам. Ажрашиб кетган бўлсак. Барибир мўлтиллаб келаверади. “Болаларим учун келдим”, дейди. Лекин менга ҳам умид билан қарашини сезаман.
Ойимга мазза бўлди. “Болаларингиз учун келган бўлсангиз, алиментни чўзинг”, дейди. Бўлмаса, алиментга муҳтож жойим йўқ. Ойимнинг ҳам қўли калта эмас. Оғзига сиққанича пул бераман. Ойим эса уларни ҳамма пулларимни курк товуқдек босиб ётиб, қўриқлайди. Алиментни болаларимнинг майда-чуйдасига ишлатади.
Эрим яна алимент пулини олиб келган шекилли...
Унинг кўзидан пана бўламан деб сирпаниб кетдим-у, қичқириб юбордим...
Овозим ўзимни уйғотиб юборди.
Туш кўриб ётганмидим?
141-ҚИСМ
Ухлаб қолибман-а?
Тавба, кечаси билан мижжа қоқмай чиққан одам ухлаганимни сезмай қолибман.
* * *
Қанча ухлабман билмадим-у, лекин миям тиниқиб дам олибди.
Худди ўз уйимда, юмшоқ ётоғимда, тоза тонгни қарши олиб олиб уйғонгандек енгил ва осуда эдим.
Эшикка калит тиқилганини билдирувчи овоз эшитилди.
Ким экан?
Қизиқман-а?
Бу ерга полициячи аёлдан бошқа ким ҳам кирарди?
Айтганимдек, унинг кўл ранг формаси ва озғингина гавдаси кўринди. Унинг ортидан эса аравасини судраб, кўк кийимли хизматчи аёл.
У аввал елим стулчани кўйди, сўнг ликопларни.
Наҳот, тушлик вақти бўлди?
Ие, улар нонуштанинг идишларини қачон олиб чиқиб кетишганди?
Наҳот, мен шунча кўп ухладим?
Камида тўрт соат ухладимми?
Ё тавба, юрагимни хузур берган, ўзим тушунмайдиган тилда айтилган далдадан шунчалар тинчландимми?
Сўзнинг қудратини қаранг!
Тавба...
* * *
Тушлик ҳам оғзимга ёқди. Ҳаммасини еб қўйдим. Ҳатто ўзим билмайдиган балчиқнинг рангини эслатувчи шилимшиқ алланимани ҳам едим. Хуллас, “Ўзбек миллик таомлари” ошхонасида қўй гўштига бўлган бир лаган ош егандек лаззат топдим.
Ҳа, агар юрагинг тинч бўлса, ҳамма нарса кўзингга чиройли, ҳамма нарса оғзингга ширин туюлишини мен энди англадим.
Шу пайтгача мен гўзал ва тотли деб юрганларим бир зумда хира тортди.
Аслида гўзаллик ва таъмни ҳис этиш сенинг ҳолатингга боғлиқ экан. Қалбинг осойишта ва равшан бўлса, кўз ўнгингда ҳамма нарса шундай акс этаркан...
Гўзаллик ўзингдан бошланаркан...
* * *
Хуш кайфиятда қанча ётдим, билмайман.
Бир пайт яна эшик очила бошлади.
Полициячи аёл ва бир пўрим кийинган аёл киши кириб келди.
У жуда кулгили қилиб, яъни ўзбекча сўзларни хитойча талаффуз қилиб мен билан сўрашди. Онгимни қитиқлаётган унинг талаффузи юрагимга ҳам нимадир шипшиётгандек эди. Бошқа вақт бўлса шарақлаб кулиб юборишим тайин эди. Лекин ўша юрагимга ўрмалаб кираётган ваҳима туфайли кулиш тугул жилмая ҳам олмадим.
—Нийма кахлайсиз? — деди у кўзларини олиб қочиб.
Бу гап қулоғимга “Қачон ўлишни хоҳлайсиз?” дегандек эшитилди.
Наҳот, у мендан сўнгги тилагимни сўраяпти?
142-ҚИСМ
Мен шунақа ҳолга тушдимки, худди идраб ерга тўкилаётгандек эдим. Сал аввалги мафтункорлик ўрнини нафрат ва ночорлик эгаллаб олаётганди.
САМОВИЙ ТУЙҒУЛАР
Мен яна гумонлар ичида қолгандим. Жаҳонгир нима учун Резида опанинг ўғли билан уришади? Улар ўртоқ эмасмиди? Пастдаги майдончада суҳбатлашиб ўтиришганини кўп кўрганман. Бирор марта улар орасидан қора мушук ўтмаган. Аслида Резида опанинг икки ўғлига ҳам бирор бола бурнини кўтариб гапира олмасди. Аксинча, ҳамма уларга қулоқ тутар, айтганини қилар, яқин бўлишга интиларди. Равил ҳам, Руслан ҳам ҳар доим энг охирги модадаги кийимларни кияр, ҳар доим барчанинг ҳавасини келтирарди. Худди ойим Резида опага ҳавас қилгани каби атрофдаги каттаю кичик болаларнинг ҳаммаси уларга зўр иштиёқ билан боқарди. Шунданми, Жаҳонгирнинг улардан бири билан муштлашганини сира ақлимга сиғдира олмаётгандим.
Тўйдан олган таассуротларим ҳам бир зумда тарқаб кетди. Уйга келгач, анча вақтгача яна шу ҳақда ўйлаб ётдим. Лекин тагига етолмадим. Эртасига мактабга борганимдан кейин танаффус чоғида Севара ёнимга югургилаб келди. Бўйнимдан қўлларини ўтказганча, қулоғимга шивирлашга тушди:
—Кеча нима бўлганини билдингми?
—Йўқ, — дедим гап Жаҳонгирнинг жанжали ҳақида бораётганини дарров тушуниб.
—Жаҳонгир Руслан билан уришибди. Бизни кузатиб қўймоқчи бўлиб турган экан. Руслан “Яхши қолинглар, мен Севара ва Лайлони олиб кетишим керак”, дебди. Шунда Жаҳонгир “Нега олиб кетасан?” деган экан. “Нима ишинг бор?” дебди. Жаҳонгир ҳам бўш келмай, “Ўзим кузатиб қўяман, уларни”, дебди. Хуллас, шунинг устида жанжаллашиб кетишибди. Жаҳонгирнинг лаби йиртилганмиш. Русланнинг кўйлаги йиртилибди...
Юрагим орқага тортди.
“Руслан уйига йиртиқ кўйлакда борган бўлса, Резида опа сабабини сўраган. Ҳаммасини билиб олгач, ойимга чиқиши тайин. Ё менга бирор нима деса борми? Ойим ўлдиради, энди?”
—Руслан нега бизни олиб келиб қўймоқчи бўлган? — ўзим тушунмаётган саволни бердим Севарага.
—Қўшни деганда! — бепарво деди Севара.
—Ҳа-а-а, — дедим менам жонланиб. — Мен сени севиб қолибдими, деб ўйлабман...
143-ҚИСМ
—Бор-е, топган гапинг қўрсин! Сен турганда мени севармиди? — маъноли им қоқиб деди Севара. — Жаҳонгирнинг жаҳли чиққанига қараганда Руслан ҳам сени севиб қолган!
Шу билан яна дарс бошланганини билдириб қўнғироқ чалинди. Қирқ беш дақиқа давомида менинг миямда дарс эмас, “Жаҳонгирнинг жаҳли чиққанига қараганда Руслан ҳам сени севиб қолган!” деган гап айланди.
“Наҳот, Руслан мени севиб қолган бўлса? Русланнинг сариқлигини айтмаса, келишган йигит. Резида опа эшитса нима деркан? “Ҳали, сени келин қилиб қолсам эди, Лайлош?” деб кулиши тайин. Лекин келин қилмаслиги аниқ. Чунки Резида опа шунақа тартибли ва озода аёлки, ҳаётда менга ўхшаш боқи беғамни келин қилмайди. Ўзига ўхшаш чаққон, уддабуронни топади...”
Энди мен негадир Жаҳонгир ва Русланни солиштира бошладим. Руслан чиройли кийиниб юрса-да, бой ва келишган бўлса-да, барибир менга Жаҳонгир аълодек туюлди. Чунки у ҳам Русландан кам эмас. Тўғри, Руслан каби антиқа кийимларни киймайди. Лекин ўзига тўқ, обрўли оиладан. Яна Русландан чиройлироқ. Руслан ўктам йигит бўлгани билан сарғишлиги унча ёқмайди, менга.
Ўша кундан бошлаб мен подъездимизнинг зинасидан тушсам ҳам, чиқсам ҳам хавотирда юрдим. Ишқилиб, Резида опага дуч келиб қолмайда! Ойимга ҳам ҳадиксираб қараб қўяман.
“Ҳозир койийди, ҳозир уришади”, дея оғзини пойлайман. Бахтимга ҳар иккичи ҳам жим.
Орадан тўрт кунлар вақт ўтди. Якшанба бўлгани боис, кир ювиш учун тайёргарлик кўраётгандим. Ўғилойнинг кир ва тоза кийимларини саралаб ўтирсам, Резида опа кириб келди.
Менинг юрагим орқага тортди.
Шунчалар қўрқиб келдимки...
“Эй Худо! Уйда пайтимда ҳам унга рўбарў қиласанми? Мактабда пайтимда келиб-кетса ҳам бўларди-ку! Ана энди икковлашиб ғажийди мени...”
Салом бердим-у, ўзимни ваннахонага урдим. Шошиб-пишиб кир ювишга киришдим.
Ойим Резида опани кутиб оларкан, менга танбеҳ беришга ҳам улгурди:
—Ўв, чала-чулпа ювиб чиқма! Ўтган айтганимдек, совун урганингдан кейин кирларни эз-да, озроқ!
—Сенга мазза-да, бир иш қилмайсан! Лайло ҳамма ишни олдими, қўлингдан!
—Қайда, ҳали чала-чулпа қилади.
—Ўрганиб кетади. Бизам шунақа ўрганганмиз-ку! Мабодо, мана бунақа ипинг йўқми? Анув эшак Руслан маҳаллага тўйга борган куни мана шунақа кўйлагани йиртиб келибди. Қоронғида туртиниб йиқилганмиш... Шунақа деб алдади мени. Аслида ким биландир уришган. Сездим. Нима дей? Ўғил бола шунақа бўларкан. Ҳалиям бўйлари чўзилиб, жанжаллари камайди...
144-ҚИСМ
Бу гапдан сўнг мен анча енгил тортдим.
“Демак, Резида опа ҳам, ойим ҳам ҳеч нарсани билмайди...”
Эртасига кечки пайт Ўғилойни кўчадан эргаштириб олиб кираётгансам, ортимдан Севара чақирди.
—Нима дейсан? — дедим синглимнинг ёнида гаплашишни истамай.
—Бугун кечки пайт бизникига туш. Ишим бор сенда, — деди у аллақандай ғалати қилиб.
—Ишинг бўлса ўзинг чиқ, — дедим тушунмай.
—Туш, бирга дарс қиламиз, — деди у кўз қисиб.
—Қанақа дарс? Сен билан... — сал қолди “Бирга ўқимасам” дейишимга.
У тағин кўз қисди-да, деди:
—Зўр нарса олганман, шуни сенга кўрсатмоқчиман, ғалча! Туш дегандан кейин туш!
Мен ниманидир англагандек бўлдим.
—Менам сиз билан тушаман. Кўраман, нима олганини, — деди Ўғилой.
—Хўп, — синглим тихирлик қилмаслиги учун шундай деб қўйдим.
Уйга чиқдик. Кечки овқатни еб бўлгач, идишларни юваман деб ошхонага ўтсам, Ўғилой ортимдан сўради:
—Севара опаларникига бормаймизми? Зўр нарсасини кўрмаймизми?
—Нима у зўр нарса? — ойим ҳам қизиқсинди.
—Э-э-э, айтаверади у, — дедим эриниб.
—Тушайли-и-ик, — Ўғилойнинг ичи қизиди.
—Кўряпсан-ку, идиш ювяпман, — бақирдим ошхонадан туриб.
—Ойи, айтинг тушиб келайлик, — ойимга ялинишга ўтди Ўғилой.
—Оборсанг, обориб кел, — ошхонани саранжомлаб келганимда деди ойим менга қараб.
Ўғилойнинг кўнгли учун Севараларникига тушишга мажбур бўлдим. Эшикни Севаранинг ўзи очди. Мени кўриб чақнаган кўзлари, Ўғилойга тушганида ажабсинди.
—Зўр нарсангни кўргани келди, бу. Еб қўйди, “Зўр нарса нима экан?” деб. Охир олиб тушдим, — дедим унинг қарашларига жавобан.
—Ҳа-а-а, сени шунақа деб алдаб чақирдим-да! Ҳалиги... дарс қилмоқчи эдим, дарс... — шошиб қолди Севара.
—Кўрдинг, “Зўр нарса” йўқ экан. Шунчаки дарс қилишга чақирибди, — дедим синглимга қараб.
Унинг дарсхонасига киришимиз билан. Севара биринчи бўлиб, Ўғилойнинг қўлига ўйинчоқ дурбинча тутқазди:
—Ма, сен мана буни томоша қилиб турақол. Кўзингга тутиб, мана бу ерини бурасанг, суратлари ўзгаради.
Ўғилой дубинча билан овора пайтида Севара менга шипшиди:
—Нега синглингни олиб тушдинг? Жаҳонгир келади, бугун. Менга қаттиқ тайинлади. “Соат ўн яримда подъезд эшиги олдида беш дақиқагина учрашайлик”, деди. Бу билан қанақа учрашасан?
145-ҚИСМ
Менинг юрагим қафасдаги қушдек типирлай бошлади. Севаранинг кўз ўнгида учрашиш учун чора излашга ғурурми, уятми нимадир йўл қўймас, лекин учрашмасликка ҳам кўнглим кўнмайдигандек эди...
ҚИДИРУВ
Алишер ўйламасдан айтган гапларидан пушаймон бўла бошлади. Лекин энди бошқа чораси йўқ эди. Апил-тапил нарсаларини йиғди-ю, йўлга отланди. Зебонинг телефонини олиб, ўрнига ўзиникини қўймоқчи эди. Ҳали аэропортга бориб, Марат акага қўнғироқ қилмаса, топа олмай қолишидан чўчиб яна чўнтагига солди. Сумкасини елкасига осди-ю, такси билан туғруқхонага келди. Зебонинг телефонини ҳамширадан бердириб, ўзининг кетаётганини маълум қилди. Сўнг яна таксига ўтириб, аэропорт томон кетди. Марат ака аэропортнинг кириш эшиги ёнида сигарета чекиб турарди.
“Эсиз, телефонимни уйга ташлаб келмабман. Зебо шунда телефони уйда қолибди”, деб қўя қоларди. Энди боғлана олмаса хаотирга тушади...” — ўзича деди Алишер.
Марат ака уни хуш кайфиятда кутиб олди. Ҳатто ҳазил ҳам қилди:
—Кўринишингиздан содда бечорага ўхшайсиз. Лекин пихини ёрганлардан экансиз-ей! Кичик келин чиқдими, туғруқхонадан? Мени катта пул сўрамасин, деб ўртага қайнонангизни қўйган ҳам ўзингиз бўлсангиз, керак. Худдики, сиз ҳеч нарсани ҳал қилмайдигандек... Қойил қолдим, аммо...
Алишер ҳеч нарса дея олмади. Марат ака семиз гавдасини селкиллатиб кулишда давом этди.
Бир ярим соатча вақт ўтганидан кейин Алишер ўзини маҳобатли самолёт қаршисида кўрди. Юқорига кўтарилгани сари ҳаяжони ва қўрқуви ортиб борарди.
Нимадан қўрқаётганини ўзи ҳам билмайди. Чиқиб жойлашишганида эса ҳайратдан анқайиб қолди. Ҳар бир ўриндиқда кичик экран ва ўриндиқни қулайлаштириш учун мосламалар бор эди.
—Узр, сиздан сўрамай, “бизнес-класс”га олавердим. Сизам бирибир шунда юриб ўргангансиз-ку, тўғрими?
Алишер ҳеч нарсага тушунмаган бўлса-да, бош ирғаб қўйди.
Марат ака самолёт ердан кўтарила бошлаши билан ўзи ўтирган ўриндиқни нақ каравот қилиб ялпайтириб олди-да, борт кузатувчиси берган нарсалар орасидан алланима олиб кўзига таққанча уйқуга кетди. Алишер эса ҳайкалдек қотиб ўтирар, бирор нимага тегинишга журъати етмас, чўчирди ҳам.
Сал ўтмай, борт кузатувчиси патнисда турли ичимликлар таклиф қилиб кетди. Алишер “Пуллимикан, текинмикан?” дея ўйлангунча бошқа йўловчига ўтди.
146-ҚИСМ
Марат ака эса овқат маҳали уйғонди. Худди ухламасдан шуни кутиб ётгандек, кўзидан ҳалини нарсани кўтарди-ю, ўриндиғини тўғирлаб, таомга қўл чўзди. Алишер ҳам индамай олиб овқатланди.
Ҳаяжон ичида уч соатдан ошиқ вақтнинг қандай ўтганини сезмай ҳам қолди.
Москва аэропортида Марат ака худди ўз қишлоғида юргандек эркин ва бемалол эди. У Алишернинг ҳадик ва ҳаяжон акс этган нигоҳига қараб яна ҳазиллашди:
—Ёмон актёр экансиз-ей! Ўзингизни тутишингиз ҳам худди биринчи марта кўча кўраётган одамникидек. Қайси меҳмонхонага борамиз? Сизга унча-мунчаси ёқмаса керак.
Алишер яна бош ирғади.
Хуллас, улар меҳмонхонага ҳам жойлашишди.
—Амур йўли орқали ўтганмисизлар? Бошқа қулай йўл йўғам-ку, тўғрими? Эртага борамиз у томонларга энди.
—Мен келмаганман, — тан олди Алишер.
—Бу томондан биринчи марта “мол” олиб ўтиши эдими?
—Ҳа, — деди ноилож қолган Алишер яна.
—Нотаниш йўл панд берган-да! Ҳа майли, амаллаб калаванинг учини топамиз... — деди Марат ака.
Эртасига улар бир одам билан учрашишди. У эса жуда ваҳима қилди:
—Менга фарқи йўқ! Элчихонага ҳам олиб боравераман. Усиз ҳам суриштириб топиб беришим мумкин. Шундоқ Благовещенскга борсам, танишлар ўзи топиб беради. Лекин элчихонадан сўраш керакмас. Чунки ҳамтовоқлари деб гумон қилиб, шартта ушлашлари мумкин-да!
—Мени Хитой қамоқхонасида чириш ниятим йўқ, — деди ўша заҳоти Марат ака.
Алишер ҳам даҳшат ичида қолди...
Хаёлида ҳозироқ Хитой полицияси уни ушлаб олиб кетадигандек, атрофга олазарак боқиб қўйди. Яхшики, ён-верида бирорта хитойлик йўқ. Ҳали у томонларга ўтишмади ҳам.
—Элчихонани аралаштирмаймиз. Тўғрими? Бу кишининг нияти ҳам шу. Шундоқ излаб топишимиз керак. Аслида қамоқдагиларни қидиришимиз бефойда. Уларни қутқара оладиган одам топиш муҳимроқ, — деди Марат ака.
—Сиз таниш бор демаганмидингиз? Шунинг учун шу ергача келмадикми? — ҳайрон бўлди Алишер.
—Мана шу-да, танишим, — айтяпти-ку, йўлларини.
Давоми бор
#usanboyeva
Следующая публикация
Комментарии 1