Предыдущая публикация
#olik_uyga_xush_kelibsiz
5-qism
Dahshatdan nafas olishdan ham to’xtadim. Hatto qichqirolmasdim. Yuragim yorilib ketayotgandek tuyuldi.
G'ayriinsoniy iroda bilan men o'zimni orqaga qaytishga majbur qildim.
- Josh!-men baland ovoz bilan baqirdim. "Sen meni o'lgudek qo’rqitding!" Men o'yladim…
U yelkamni qo‘yib, chetga otildi.
- Bildim!-deya kula boshladi. Uning kulgisi uzun, tor yo‘lak bo‘ylab jaranglab ketdi.
Yuragim uzoq kross poygasidan keyingidek urib ketdi. Qattiq qo'rquvdanmi yoki bo'yoq hididanmi boshimda birdaniga qattiq og’riq paydo bo’ldi.
"Qiziq emas", deb g'azablandim va ukamni yelkasidan ushlab devorga urdim. U hamon kulib, devordan polga sirg'alib ketdi. Yo'q, u haqiqatan ham aqldan ozgan. Uni davolash kerak.
Men yana eshik tutqichini ushlab oldim va ... jag'im qotib qoldi. Eshik sekin ochildi.
Josh shu zahoti kulgidan to‘xtadi, o‘rnidan turdi va hayrat bilan eshikka tikildi.
U biroz kengroq ochildi.
Men xona bo'ylab qadam tovushlarini eshitdim.
Kimningdir shivirlaganini eshitdim.
Bo'g'iq kulish.
"Kim ... bu yerda kim?" ovozimni tanimay, bo‘g‘ilib qoldim.
Eshik yana biroz ochildi, ilmoqlar aniq g'ijirladi. Keyin eshik sekin yopila boshladi.
- Kim bu yerda? Endi ovozim biroz ishonchliroq chiqdi.
Va yana pichirlash va kimningdir yengil qadamlarini eshitdim.
Josh yelkasi bilan devorga suyanib zinapoyaga chiqdi. Umrimda uning bunchalik qo‘rqqanini ko‘rmaganman. Ha, qo'rqinchli nimadir bor! U dahshatdan oqarib ketdi!
Eshik sekin yopildi. Hammasi dahshatli filmdagi sahnaga o'xshardi.
Josh deyarli zinapoyaga chiqdi. U menga qaradi va umidsiz imo-ishoralar qildi: bu yerdan tezroq ketaylik.
Lekin men eshikni itarib ochdim.
Negadir uni ochishimga n imadir xalaqit beradi deb o’ylagandim. Lekin eshik hech qanday qarshiliksiz ochildi.
Tutqichni qo‘yib, xonadan chiqish yo‘lini to‘sib, eshik oldida to‘xtadim.
- Kim bu yerda?
Xonada hech kim yo'q edi.
Yana momaqaldiroq gumburladi.
Eshik nega ochilib yopilganini tushundim. Qarama-qarshi devordagi deraza biroz ochilgan edi. Kim derazani ochiq qoldirdi? Katta ehtimol bilan bo’yoqchilar. Qat'iyat bilan deraza oldiga bordim va uni mahkam yopdim.
- Amanda, yaxshimisan? Hammasi yaxshimi? — deb shivirladi Josh koridordan.
Men unga ha, hammasi yaxshi, deb aytmoqchi edim. Ammo keyin xayolimga ajoyib fikr keldi.
Josh meni qo‘rqitdi. Va endi men uni qo'rqitmoqchiman. Bu o'zining aybi - u birinchi bo'lib boshladi.
Men unga javob bermadim.
Xonam eshigi tomon ikkilanib bir necha qadam tashladi.
- Amanda! Amanda! Yaxshimisan?
Men oyoq uchida shkafga bordim va eshikni taxminan uchdan bir qismini ochdim. Keyin tanamning bir qismi bn shkafga kirib huddiki “jonsiz”dek yotib oldim.
- Amanda?-Josh qo'rqib ketdi. U meni polda ko‘rib, qo‘rquvdan qotib qoldi.
- Amanda, senga nima bo‘ldi?
Josh allaqachon eshik oldida edi. Endi u meni polda yotgan holda ko'rdi va qorong'i deraza tashqarisida chaqmoq chaqib, momaqaldiroq gumburladi. Dahshatli ko’rinish. Men o‘zimni kulgudan zo‘rg‘a tiyib turardim.
- Amanda? — shivirladi Josh. Va birdaniga qichqirib zinadan pastga yugurib ketdi. Men uning zinadan yugurib tushayotganini va bor ovozi bilan qichqirayotganini eshitdim:
- Oyi! Dada!
Men kulib yubordim, o'rnimdan turmoqchi bo'ldim, lekin shu vaqt Piti men tomonga yugurib kelib, yuzimdan yalay boshladi. U bu ishni shunday g'ayrat bilan qilardiki, go'yo haqiqatdan ham meni o'lgan deb o'ylab tiriltirishga harakat qilayotgandek.
- Qoch!-deya uni o’zimdan uzoqlashtirishga urindim. -Men yaxshiman, qara hammasi yaxshi...
Следующая публикация
Нет комментариев