Предыдущая публикация
#olik_uyga_xush_kelibsiz
8-qism
Kimdir yelkamdan ushladi. Men keskin o‘girildim. Bu Josh edi.
"Men topsiz hech qayerga bormayman", dedi u.
“Josh... Bas qil! Hammani asabini buzaverma.
Men yuqori platformaga qaradim. Qiz yo’q edi.
Men birdan sovuqni his qildim. Oyoqlarim qaltirab qoldi. Men panjarani ushlab oldim.
- Dada! Iltimos, bu yerga keling! Deya chaqirdim.
- Hoy, men nima qildim? Josh hayratlandi.
"Yo'q ... sening bunga hech qanday aloqang yo'q", dedim ukamga va dadamni chaqirdim.
"Amanda, mening vaqtim yo'q", bu so'zlar bilan dadam zinapoyaga chiqdi.
- Dada, men bir qizni ko'rdim. U yerda, zina yonida.
"Amanda, bu endi kulgili emas", dedi dadam. - Yolg'on o'ylab topishni bas qil. Bu uyda faqat to'rt kishimiz ... va ehtimol sichqonlar.
- Sichqonlar?! Josh birdan jiddiy tortdi. - Rostdanmi? Qayerda?
“Dada, men o’ylab topmayapman. Men haqiqatan ham bir qizni ko'rdim...” Ovozim xirilladi. Otam ishonmaganidan ko'zlarim yoshlandi.
"Amanda, buni qara", dedi dadam ikkinchi qavatdagi maydonchaga qarab. - U yerda nimani ko'ryapsan?
Men dadam qaragan tomonga qaradim. U yerda kiyimlar to’planib yotardi. Ehtimol, oyim ularni endigina yechib, joyiga qo‘yishga hali ulgurmagandir.
- Bu shunchaki kiyim, - dedi dadam jahl bilan. – hech qanday qiz emas. Faqat kiyim.
- Ha. - Men zinapoyaga chiqdim. - Kechirasiz.
Lekin o‘zimni aybdor his qilmadim. Ammo chalkash - ha. Men boshqa hech narsani tushunmadim.
Va men hali ham qo'rqardim.
Bir dasta kiyimni qiz deb adasha olamanmi?
Qiyin.
Men aqldan ozgan emasman. Va ko’rish bilan ham muammoyim yo’q.
Men xonamga kirib, chiroqni yoqdim. Tong bo'lsa-da, tashqarida bulutli edi, xona yarim qorong'i edi. Derazadagi pardalar xuddi shamol uchirib ketgandek harukatlanardi.
— Haqiqatan ham yana? Men vahima ichida o'yladim.
Men deraza oldiga yugurdim. Ammo bu safar deraza ochiq edi.
Kim ochdi?
Ehtimol, oyim.
Tashqarida havo issiq va nam edi. Osmonda kulrang bulutlar suzib yurardi. Yomg'ir hidi keldi.
Men karavotga o‘girilib, joyimda qotib qoldim.
Kiyimlarim karavotda edi. Yuvilgan jinsi shimlar va ko'k rangli futbolka.
Ularni kim qo'ygan? Oyim?
Men koridorga qaradim.
- Oyi! Oyi! Kiyimlarimni siz qo’ydingizmi?
Oyim pastdan nimadir dedi, lekin men so'zlarini tushunolmadim.
Tinchlan, Amanda, dedim o'zimga. — Vahima qilma.
Albatta kiyimlarni oyim qo’ygan boshqa kim ham bo’lishi mumkin?
Va keyin men pichirlashni eshitdim. Shkafdan.
Pichirlashlar va bo'g'iq kulishlar.
Bu sabrimning oxirgi tomchisi edi.
- Bu yerda nima bo'lyapti? Men o‘zimniki bo‘lmagan ovoz bilan qichqirdim-da, sakrab o‘rnimdan o‘rnimdan turdim va eshikni siltab ochdim.
Shkafda hech kim yo'q edi.
Sichqonlarmi? Dadamning aytishicha, uyda sichqonlar ko'p.
“Men bu yerdan ketaman”, dedim baland ovozda.
Bu xona meni aqldan ozdiryapti.
Yo'q. Xonaning bunga aloqasi yo'q. Men o'zim uchun har xil dahshatlarni o'ylab topaman ... Hamma narsaning mantiqiy izohi bor. Hamma narsa.
Men sehr kabi o'zimga takrorlab kiyinishni boshladim: "Hamma narsaning mantiqiy izohi bor". Men bu iborani shunchalik ko'p takrorladimki, oxir-oqibat u butun ma'nosini yo'qotib, so'zlar to'plamiga aylandi.
Tinchlan, Amanda, tinchlan.
Men chuqur nafas oldim va o'ngacha sanadim.
- Buu!
“Josh... xazilingni bas qil. Men umuman qo'rqmadim.
Biroq, ovozim men xohlaganchalik qat’iyat bilan chiqmadi.
— Ko‘chaga chiqaylik! Josh eshik oldiga bordi. – Bu uy juda g’alati.
- Sen ham sezdingmi?
Josh ko'zlarini yerga qaratib o’ychan gapirdi.
"Men ham yomon tush ko'rdim", deb tan oldi u.
Ukam boshini ko‘tardi, lekin u yonimdan qayoqqadir qaradi. Tebranayotgan pardalar ustida.
- Tushmi? Ko‘rgan dahshatli tushimni eslab, beixtiyor titrab ketdim.
- Ha. Mening xonamda ikkita o'g'il bola borga o'xshaydi. Ular qo’rqinchli.
- Ular nimadir qilishdimi?
- Esimda yo'q, - ko'zlarini olib qochdi Josh. "Men faqat qo'rqib ketganimni bilaman.
- Keyin nima bo’ldi? Sochlarimni tarash uchun oynaga yuzlandim.
"Va keyin men uyg'onib ketdim. U to'xtab qoldi va sabrsizlik bilan chaqirdi: "Tezroq ketaylik". Nima qilyapsan?
"Bu bolalar senga bir narsa dedimi?" Men so'radim.
Josh bir soniya o'yladi.
- Yo'q, menimcha ... Ular shunchaki kulishdi.
- Kuldi?
- To'g'rirog'i, ular kulishdi. Josh yana jim qoldi. “Men bu haqda gapirishni ham xohlamayman. Bugun ketamizmi o’zi?
- Ketdik, ketdik! Men tarog’imni qo‘yib, ko‘zguda o‘zimga yana bir nazar tashladim.
Josh bilan men dahlizdan zinapoyaga tushdik. Maydonda to‘planib qolgan kiyim-kechaklar yonidan o‘tayotib, shu yerda ko‘rgan qizim xayolimga keldi. Shunda u kecha derazada ko‘rgan bolani eslatdi.
Balki bu voqealarning barchasi bizga shunchaki tuyulayotgandir...
Следующая публикация
Нет комментариев