Аднакласнікам Вось і сустрэліся Гадоў праз Пяцьдзясят… Адных няма, Другія - хто хварэе… Прыехалі ўсе тыя, хто шустрэй. Хто вырасціў дзяцей, Унукаў нянчыў І жыў без злых падзей Сярод людзей… Мільгаюць у валасах Сярэбраныя ніткі… Ну што з таго? Жыцця бы тыя світкі. Другія ноткі у галасах, Фігуры папаўнелі, Але агеньчыкі ў вачах – Яшчэ мы не згарэлі, Яшчэ мы поўныя жыцця, Дабра ў сэрцы многа. Ёсць маладым што расказаць, Была б лягчэй дарога. Успамінаем усё былое, Як мы жылі… Дзяцінства наша залатое… Якімі добрымі былі. Як многа адразу слоў І радасці на тварах… Дай Бог здароўя вам, Няхай жыве любоў! Прывет вам ад Тамары! А это стихотворение я написала в 10-м классе – 50 лет назад... Десять лет позади Школьной жизни беспечной. Я прошу: “Подожди, Время юности вечной” Я прошу: “Подожди, Первой дружбы зароков. Жизнь у нас впереди – Преподаст нам уроков”. Я прошу: “Подожди, Время первых свиданий, Всё у нас впереди – Жизнь полна испытаний”. Я прошу:”Подожди, Время быть нам собою, Зна
...Ещё
Аднакласнікам Вось і сустрэліся Гадоў праз Пяцьдзясят… Адных няма, Другія - хто хварэе… Прыехалі ўсе тыя, хто шустрэй. Хто вырасціў дзяцей, Унукаў нянчыў І жыў без злых падзей Сярод людзей… Мільгаюць у валасах Сярэбраныя ніткі… Ну што з таго? Жыцця бы тыя світкі. Другія ноткі у галасах, Фігуры папаўнелі, Але агеньчыкі ў вачах – Яшчэ мы не згарэлі, Яшчэ мы поўныя жыцця, Дабра ў сэрцы многа. Ёсць маладым што расказаць, Была б лягчэй дарога. Успамінаем усё былое, Як мы жылі… Дзяцінства наша залатое… Якімі добрымі былі. Як многа адразу слоў І радасці на тварах… Дай Бог здароўя вам, Няхай жыве любоў! Прывет вам ад Тамары! А это стихотворение я написала в 10-м классе – 50 лет назад... Десять лет позади Школьной жизни беспечной. Я прошу: “Подожди, Время юности вечной” Я прошу: “Подожди, Первой дружбы зароков. Жизнь у нас впереди – Преподаст нам уроков”. Я прошу: “Подожди, Время первых свиданий, Всё у нас впереди – Жизнь полна испытаний”. Я прошу:”Подожди, Время быть нам собою, Знаю, будут дожди, Но не смоют любовь…” Я вас люблю, мои одноклассники. Моя мечта сбылась: я стала журналистом, 25 лет проработала в СМИ, из них - 20 лет главным редактором радио. Напишите, как у вас сложилась жизнь. С физкультприветом Тамара Драпакова (Вяжевич)
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 12
Крепкого вам всем здоровья. Молодцы, через столько лет, такая встреча.
...ЕщёАднакласнікам
Вось і сустрэліся
Гадоў праз
Пяцьдзясят…
Адных няма,
Другія - хто хварэе…
Прыехалі ўсе тыя, хто шустрэй.
Хто вырасціў дзяцей,
Унукаў нянчыў
І жыў без злых падзей
Сярод людзей…
Мільгаюць у валасах
Сярэбраныя ніткі…
Ну што з таго?
Жыцця бы тыя світкі.
Другія ноткі у галасах,
Фігуры папаўнелі,
Але агеньчыкі ў вачах –
Яшчэ мы не згарэлі,
Яшчэ мы поўныя жыцця,
Дабра ў сэрцы многа.
Ёсць маладым што расказаць,
Была б лягчэй дарога.
Успамінаем усё былое,
Як мы жылі…
Дзяцінства наша залатое…
Якімі добрымі былі.
Як многа адразу слоў
І радасці на тварах…
Дай Бог здароўя вам,
Няхай жыве любоў!
Прывет вам ад Тамары!
А это стихотворение я написала
в 10-м классе – 50 лет назад...
Десять лет позади
Школьной жизни беспечной.
Я прошу: “Подожди,
Время юности вечной”
Я прошу: “Подожди,
Первой дружбы зароков.
Жизнь у нас впереди –
Преподаст нам уроков”.
Я прошу: “Подожди,
Время первых свиданий,
Всё у нас впереди –
Жизнь полна испытаний”.
Я прошу:”Подожди,
Время быть нам собою,
Зна
Аднакласнікам
Вось і сустрэліся
Гадоў праз
Пяцьдзясят…
Адных няма,
Другія - хто хварэе…
Прыехалі ўсе тыя, хто шустрэй.
Хто вырасціў дзяцей,
Унукаў нянчыў
І жыў без злых падзей
Сярод людзей…
Мільгаюць у валасах
Сярэбраныя ніткі…
Ну што з таго?
Жыцця бы тыя світкі.
Другія ноткі у галасах,
Фігуры папаўнелі,
Але агеньчыкі ў вачах –
Яшчэ мы не згарэлі,
Яшчэ мы поўныя жыцця,
Дабра ў сэрцы многа.
Ёсць маладым што расказаць,
Была б лягчэй дарога.
Успамінаем усё былое,
Як мы жылі…
Дзяцінства наша залатое…
Якімі добрымі былі.
Як многа адразу слоў
І радасці на тварах…
Дай Бог здароўя вам,
Няхай жыве любоў!
Прывет вам ад Тамары!
А это стихотворение я написала
в 10-м классе – 50 лет назад...
Десять лет позади
Школьной жизни беспечной.
Я прошу: “Подожди,
Время юности вечной”
Я прошу: “Подожди,
Первой дружбы зароков.
Жизнь у нас впереди –
Преподаст нам уроков”.
Я прошу: “Подожди,
Время первых свиданий,
Всё у нас впереди –
Жизнь полна испытаний”.
Я прошу:”Подожди,
Время быть нам собою,
Знаю, будут дожди,
Но не смоют любовь…”
Я вас люблю, мои одноклассники.
Моя мечта сбылась: я стала журналистом, 25 лет проработала в СМИ, из них - 20 лет главным редактором радио. Напишите, как у вас сложилась жизнь. С физкультприветом Тамара Драпакова (Вяжевич)