(Կանադա, Մոնրեալ 1991 թ.)
Խոսք՝ Ռաֆաել Պատկանյան, Երաժշտություն`անհայտ
Արի, Իմ սոխակ, թող պարտեզ մեր հին,
Տաղերով քուն բեր տղիս աչերին.
Բայց Նա լալիս է, դուն սոխակ, մի գա,
Իմ որդին չուզե տիրացու դառնալ...
Բայց Նա լալիս է, դուն սոխակ, մի գա,
Իմ որդին չուզե տիրացու դառնալ...
Թող դու տարտրակիկ, քո ձագն ու բունը,
Վուվույով տղիս բեր անուշ քունը.
Բայց Նա լալիս է, տարտրակիկ, մի գա,
Իմ որդին չուզե սգավոր դառնալ...
Բայց Նա լալիս է, տարտրակիկ, մի գա,
Իմ որդին չուզե սգավոր դառնալ...
Թող, աբեղաձագ, դու արտ ու արոտ,
Օրորե տղիս, քնի է կարոտ.
Բայց Նա լալիս է, դուն ձագուկ, մի գա,
Իմ որդին չուզե աբեղա դառնալ...
Բայց Նա լալիս է, դուն ձագուկ, մի գա,
Իմ որդին չուզե աբեղա դառնալ...
Թող որսդ, արի, քաջասիրտ բազե,
Քո երգը գուցե իմ որդին լսե...
Բազեն որ եկավ` որդիս լռեցավ,
Ռազմի երգերի ձայնով քնեցավ...
Բազեն որ եկավ` որդիս լռեցավ,
Ռազմի երգերի ձայնով քնեցավ...