Предыдущая публикация
«ԻՄ ԸՆԿԵՐՆԵՐԸ» ՇԱՐՔԻՑ
Ոգու կորուստն ահավոր է,
Երբ փլվում է հայոց ոգին։
Ողբերգության մի տեսակ է,
Երբ փլվում է այն հիմնովին։
Փլված ոգու ավերակի տակ,
Ծլարձակում է մի նոր որակ,
Մոլախոտ մի,բաղեղ որպես,
Չար,դիմացկուն,հավերժ կարծես։
Տարածվում է չարաբաստիկ այդ աղետը,
Այնպես արագ ու հավատով,
Որ խեղդվի բարիք բերքը,
Որ չբուժվի ոգու վերքը։
Իսահակյանին հիշենք սիրով,
"Դեռ գալու է մեծ ոգու սով"։
Այո պահն է հիշել նրան,
Ողորմի քեզ մեծ Իսահակյան։
Ազգն ապրում է,մեծ ոգու սով,
Հիմնքն են քանդում բիրտ հավատով։
Հիմքը հայոց մեծ պետության,
Հնուց եկած մեր պատմության։
Միշա Մանուկյան
01:50
Следующая публикация
Нет комментариев