Ոգու կորուստն ահավոր է, Երբ փլվում է հայոց ոգին։ Ողբերգության մի տեսակ է, Երբ փլվում է այն հիմնովին։ Փլված ոգու ավերակի տակ, Ծլարձակում է մի նոր որակ, Մոլախոտ մի,բաղեղ որպես, Չար,դիմացկուն,հավերժ կարծես։ Տարածվում է չարաբաստիկ այդ աղետը, Այնպես արագ ու հավատով, Որ խեղդվի բարիք բերքը, Որ չբուժվի ոգու վերքը։ Իսահակյանին հիշենք սիրով, "Դեռ գալու է մեծ ոգու սով"։ Այո պահն է հիշել նրան, Ողորմի քեզ մեծ Իսահակյան։ Ազգն ապրում է,մեծ ոգու սով, Հիմնքն են քանդում բիրտ հավատով։ Հիմքը հայոց մեծ պետության, Հնուց եկած մեր պատմության։ Միշա Մանուկյան