Предыдущая публикация
ՋԱՎԱԽՔՆ Է ԿԱՆՉՈՒՄ շարքից...
Ջավաքցինե՜ր, արիք ետ գնանք, քանի դեռ ուշ չի...
Երբե՜ք չեմ ընդունում այս խոսքերը, որպես խելացի ասացվածք,
Որ շատերն են հաճախ կրկնում՝ «որտեղ հաց՝ այնտեղ էլ կաց»,
Ու չեմ կարող հարմարվել այդ մարդկանց հետ մինչև և այսօր,
Որոնց «բարի» խրատի հետևանքով՝ դարձա ոնց մի հավք մոլոր:
Քանզի ես էլ մի օր հավատացի ուրիշների այդ անհիմն գովքին,
Եւ անգիտակցաբար ցողեցի մեղքով՝ իմ ծաղկուն անմեղ հոգին:
Կապեցի ճամպրուկս, ու տանս շեմին խղճիս հետ չնստա զրույցի,
Ու առանց ամոթի մատուռ֊տանս դուռը մեծ կողպենքով փակեցի:
Ինձ թվաց, օտարությունը իմ դեմ դուռ կբացի պատկերով դրախտի,
Եւ ինձ ժպիտով դեմ կգա երջանկությունը, ձեռքին՝ սկուտեղը բախտի:
Որ ծաղկազարդ այգում հրաշալի վարդերի բույրով անվերջ կարբեմ,
Նույնիսկ հունվարին էլ նուշը պիտի կծաղկի, իսկ ես՝ հրապույրը վայելեմ:
Ավաղ...
Այստեղ հիշեցի բարի հորս իմաստուն խոսքերը, ու երբեք չեմ մոռանա,
«ով ջուրը չտեսած կբոբիկանա, նա անշուշտ ծաղրի առարկա կդառնա»:
Մեկել ասում էր, «ով հայրենիքում ուսուցիչ է, ու գործից գանգատ կմնա,
Օտար երկրում դիպլոմը ուժ չունի, այնտեղ արդեն կովկիթ կդառնա»:
Ի՞նչ թաքցնեմ, ինձ հետ էլ նույնը կատարվեց, սխալս՝ արձագանք տվեց,
Ծաղկուն այգու փոխարեն՝ անապատ ընկա, փշերը՝ սիրտս ծակեց:
Ո՞վ է տեսել, երազանք փայփայողը առանց ցանք անելու բերք ստանա,
Կամ էլ առանց ճշկրիտ չափելով, ո՞ր կտրողը լավ արդյունք կունենա:
Շատ չերկարացնեմ, խոսքս հենց մեր Ջավախքցիներին եմ հղում,
Ովքեր ինձ նման պանդուխտ են, օտար հողում անարմատ ապրում:
Ասե՜ք, միթե՞ Ջավախքում հաց չկար, թեև նա աշխարհ է կշտացրել,
Թէ՞ արդեն ամոթն է մեզ ճնշում, որպեսզի ետադարձի ճամփան բռնել:
Քանի՞ դռներ ենք անտեղ փակել, որտեղ մեր պապերն են տանջվել,
Գուցե պահակ֊կողպենքն էլ է լացել, սպասել, ու մեջը հույսի ծիլ տվել:
Այս իմաստալից ասացվածքը միշտ հիշե՜ք, «լավ է ուշ, քան երբեք»,
Դե արի՜ք ետ գնանք, մեր սուրբ Ջավախքի օջախները շենացնենք:
Գյուլնարա Դուրգարյան:
Следующая публикация
Нет комментариев