Предыдущая публикация
Байка пра настаўніка
Педагога запраглі
У адзін вазочак.
Павучылі, як маглі –
Цягне ўдзень і ноччу.
На вазу ж сядзіць на тым,
Той, каму лянота
Клапаціцца аб сваім –
Тут знайшоў работу:
МНС: “Праверу вас.
Як бяспека ў возе?
Можа, педагог якраз
Нас не верна возіць?”
СанЭпіднадзор прысеў:
“Не хачу я злазіць!
Я прыдумаю пакуль,
Чым мне Вас абразіць!”
Міністэрства: “Хопіць ныць?
Ты нядобра цягнеш!
Будзеш шэсць ты дзён рабіць…
Ці, мо, болей прагнеш?
А, яшчэ: змяняем час, -
У 9 на заняткі.
Ты ж на працу ў 7 якраз,
Бо прыдуць рабяткі…”
Педагог хацеў сказаць,
Толькі няма сілы.
Што яшчэ тут адказаць –
Ужо і свет нямілы.
Хто яшчэ на воз узлез?
То бацькі, канечне.
Вінавацяць, во вам крэст,
Педагога смешна:
“Не так стаў, не так ідзе,
Не схіліўся нізка.
Не ўсміхнуўся, не ўгдядзеў,
Не падходзіў блізка…”
Нешта трэба тут рабіць…
Педагог дурэе:
“Трэба воз перакуліць,
Толькі я не ўмею…
Можа, дзетак пасадзіць?
Будзе лепей, знаю.
Будуць ехаць, гаварыць,
Хто што вывучае.
Накірую, падкажу,
Пакажу дарогу.
Веды ёсць, уменні ёсць,
Моцы ўжо нямнога…”
***
Не пусцее штосьці воз:
Скажам усім нарэшце:
- Мо, без вас было б лягчэй?
Паспрабуйце злезці!
С.Іванюшына
Следующая публикация
Нет комментариев