Предыдущая публикация
Үзем генә йоклаудан туйдым
Үз гомеремдә бары тик бер генә кешене өзелеп яраттым. Мин аңа беренче күрүдән үк гашыйк булдым. Бу чын, илаһи мәхәббәт иде. Алты ел буе яраттым, игътибарын көттем, артыннан йөрдем.
Үзем генә йоклаудан туйдым
Шушы алты ел эчендә ул төрле ирләр белән мөнәсәбәтләр корып карады, ләкин берсе белән дә барып чыкмады. Ә мин һаман аны көттем...
Һәм менә минем урамга да бәйрәм килде. Без очраша башладык. Дөрес, әллә ни озак йөрмәдек. Җиде ай очраштык та, өйләнештек. Ә инде законлы ир белән хатын булгач, тормыш үзгәрде дә куйды. Яраткан хатыным өйдә булганда гел төрек сериалларын карады. Ашарга пешермәде, өйне җыештырмады. Пычракка батып беттек.
Мин туйдым. Барысына да төкереп караган кеше белән яшәүдән туйдым. Үзем генә йоклаудан туйдым. Кешенең мәгънәсезлегеннән тәмам ардым. Алты ел буе йөрәгемдә сакланган мәхәббәтем мизгел эчендә юкка чыкты. Аерылышырга гариза бирдем.
Рафаэль М.
Следующая публикация
Нет комментариев