Предыдущая публикация
Стаяць, як закаханыя,абняўшыся галінамі,
Клён з ліпаю духмянаю, нібы юнак з дзяўчынаю.
Калісьці пасадзіў іх бацька ля дарогі.
Стаў месцам адпачынку цянёчак той для многіх.
Памятаюць дрэвы, як дзеці падрасталі,
Як на арэлях просценькіх у вышыню ўзляталі.
Шчаслівыя , да рання спявалі пад гармонік...
Цяпер лістота з ветрам аб тых часах гамоніць.
А дрэвы напамін нам пра бацьку і пра маці,
Як талісман надзеі на радасць і на шчасце.
Кроны разрастаюцца, мілуюцца пад сонцам,
Жыццё ідзе, змяняецца, хай будзе так бясконца.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев