Հարազատ մարդու կորուստը մեզ կիսատ է դարձնում։ Մի օր արթնանում ես ու զգում, որ ինչ-որ բան այն չէ, այնպես չէ, ինչպես երեկ։ Քեզ թվում է` հոգուցդ մի կտոր պոկվել ու գնացել է հեռու, որ դու էլ իր հետ չապրես, իրենով չապրես կամ ուղղակի, որ քեզ նեղություն չտա... Մեր սիրած մարդկանց կորստից հետո շատ բան չի փոխվում, աշխարհում ամեն ինչ նույնն է մնում։ Ինչ-որ մի տեղ նույն պահին ճիչով նոր մարդ է լույս աշխարհ գալիս, ինչ-որ մի տեղ սիրահար զույգերն ամուսնական առաջին տանգոն են պարում...Ուղղակի երկրի վրայից մի մարդ է պակասում` իր բարի աչքերը թողնելով սրտիդ մեջ։ Դու միշտ կհիշես նրան, սկզբից ավելի շատ, քան հետո... Ժամանակ կանցնի, կծիծաղես էլ, կպարես էլ։ Կյանքը շարունակվում է...Նա կուզեր, որ դու շարունակեիր ապրել, իսկ ինքը... Մահացած մարդիկ ապրում են վերևում, հետևում են մեզ, լսում, տեսնում, նույնիսկ ավելի շատ, քան առաջ. չէ՞ որ երկինքը սահմաններ չունի։ Ես ուզում եմ հավատալ, որ այսպես է, ինձ պետք է, որ այսպես լինի...
Գ. Նավասարդյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев