Լինում է մի պահ՝ սիրտդ դառնում է մի չոր անապատ,
Ու ոչ սեր ես զգում, ոչ էլ քնքշություն,
Դառնում ես համակ անտարբերություն:
Լինում է և պահ՝ ոստի պես ճկվում,
Ցավից ճոճվում ես և անձայն ճչում,
Համր շուրթերով «օգնեցե՜ք» կանչում:
Լինում է մի պահ՝ տերն ես աշխարհի,
Անկեղծ ես, բարի, անեղծ ու արի,
Մեղքերը դառնում են կարծես ներելի:
Հաջորդ վայրկյանին դառնում ես հրեշ
Կամ կեղծ բարեպաշտ, տենչում ես վրեժ,
Արյուն ու արցունք, չարչարանք հավերժ:
Երբ հանկարծակի հիշում ես էլի,
Որ հրեշտակ ես, անգամ ավելի՜ն,
Սրբերից սուրբ ես և պատկառելի՜:
Կրակ ես ահեղ, անուն՝ փառահեղ,
Դև՛ ես, հրեշտա՜կ, լուսատու կանթեղ,
Արև ու լուսին, խարույկ ես անթեղ:
Բայց, վերջիվերջո, մարդ ես մեղավոր,
Թե՛ թույլ, թե՛ թերի, գուցե հանցավոր,
Այս կյանք ես եկել ժամանակավոր:
ԱՐՓԻՆԵ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
01 փետրվարի, 2024
#արփինեխաչատրյանիգրականէջ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев