Որ չի մոռացվի ողջ հավերժություն,
Փոքր էր աղջիկը,փոքր էր տղան,
Մանկուց եղել են շատ ընկերական։
Ժամանակ անցավ,նրանք մեծացան,
Եվ ահա տղան գնաց Ռուսաստան։
Անցան շատ օրեր,տարիներ դարձան,
Օտարությունից տուն եկավ տղան,
Տեսավ աղջկան,շատ էր գեղեցիկ,
Կարծես պարտեզում բացված մի ծաղիկ,
Աչքին հուր վառվեց,շողաց մի կրակ,
Թվաց տեսել է անգին հրեշտակ։
Աղջիկն էլ տեսավ տղային կանգնած,
Շրջեց հայացքը,գնաց ամոթխած,
Եվ այդ օրվանից տղայի սրտում,
Երբեք չմարեց մի պարզ,ջինջ անուն։
Շատ էր փորձում տղան հանդիպել,
Աղջկան սրտի եղածը պատմել,
Սակայն աղջիկը դա չէր ցանկանում,
Խոսակցությունից շատ էր վախենում,
Բայց նա էլ սրտի մի մութ անկյունում
Տղայի հանդեպ սեր էր կուտակում։
Անցնում են օրեր,և ահա կրկին
Զանգ է հնչում աղջկա հեռախոսին`
-Պատուհանից դուրս նայի,-լսվեց ձայնը տղայի,-
Ու թե հանկարծ չնայես,
Ձեր տուն կմտնեմ հիմա ես։
Շատ վախեցավ աղջիկը,
Վազեց դեպի պատուհանը,
Աչքը առավ տղային,
Որ նայում էր պատուհանին,
Իջավ աղջիկը,մոտեցավ նրան`
-Բանակ եմ գնում,-ասում է տղան,
-Ուզում եմ ասել հիմա քեզ մի բան,
Որ քեզ սիրում եմ անչա՜փ,անսահմա՜ն։
Քարացավ մի պահ աղջիկը հանկարծ։
-Գնում եմ,կգա՜մ,-ասում է տղան,
-Իմ սրտի սերը քո՜նն է հավիտյան։
Ու այդ օրվանից աղջիկն ու տղան,
Կարծես մի զույգ մոմ,միմյանց գտան։
Անցան տարիներ,տղան հետ եկավ,
Սիրած աղջկան կրկին նա տեսավ,
Կարոտից վազեց ու գիրկը առավ,
Աղջկա աչքերը նորից փայլ գտան։
Եվ այսօր ահա օրն է սրբազան,
Որ երջանիկ են աղջիկն ու տղան,
Պատմությունն ունի ուրախ վերջաբան,
Աստծո հետ մեկտեղ կլինենք վկան,
Եվ այդ պատմության վերնագիրն հիմա
Այսպես է կոչվում` ՎԱՆԱՆԴ և ԺԵՆՅԱ։❤️
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2