Երբ մենք ծնվում ենք, գնացք ենք նստում մեր ծնողների հետ և սկզբում մտածում ենք, որ միշտ նրանց հետ ենք լինելու այս ճանապարհորդության ընթացքում։ Բայց մի օր նրանք իջնում են նույն կայարանում, և մենք մենակ առանց նրանց շարունակում ենք ճանապարհը։
Ժամանակն անցնում է, այլ մարդիկ են մտնում գնացք։ Ոմանք մեզ համար շատ կարևոր կդառնան, գուցե նույնիսկ կմնան մինչև ճանապարհորդության վերջը: Ինչ-որ մեկը դուրս կգա գնացքից՝ ընդմիշտ թողնելով դատարկ նստատեղը մեր կողքին։ Իսկ ոմանք անհետանում են կայարաններում այնքան աննկատ, որ մենք չենք էլ նկատի, որ բոլորովին այլ մարդիկ են նստած իրենց տեղերում։
Այս ճանապարհորդությունը լի է լինելու ուրախությամբ, տխրությամբ, սպասումներով, հույսերով, դավաճանություններով, ներողամտությամբ, ողջույններով ու հրաժեշտներով: Ինչ-որ պահի կմտածենք կանգառի փականը սեղմելու կամ այլ վագոն տեղափոխելու մասին, երբեմն էլ անկեղծ հաճույքով կնայենք պատուհանից և կհետաքրքրվենք նոր մտնող ուղևորներով։
Ճամփորդության գլխավոր գաղտնիքը` մենք չգիտենք, թե որ կայարանում պետք է իջնենք: Պարզապես պետք է ինքներս վայելենք ճանապարհորդությունը և այն հարմարավետ դարձնենք մեր կողքին նստած ուղևորների համար։
Դա շատ կարեւոր է։ Ի վերջո, երբ մենք հասնում ենք մեր վերջնական նպատակակետին, մեզ պետք է, որ մարդիկ, ովքեր շարունակում են ճանապարհորդությունը, զգան, որ մեր տեղը դատարկ է, և նրանք հիանալի հիշողություններ ունենան այն մարդու մասին, ով հենց նոր նստած էր իրենց կողքին:
#Մարկ_Էնթոնի
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев