МОДАРО, ХОКИ ВАТАН ЗАРРИН АСТ!...

Ман мусофиру ғарибам Модар,
Дур аз хоки диëри хешам.
Дилам аз захми ғарибӣ дар сӯз,
Марҳаме нест, ба калби решам.
Модаро, хоки Ватан зарин аст,
Ба Худо оби Ватан ширин аст.
Аз пайи рӯзӣ ҳама сарсонем,
Гоҳ дар гармиву гаҳ сармоӣ.
Эй, Худо, кош замоне ойем,
Боз сӯи Ватани бобоӣ.
Ҳаркӣ аз хоки Ватан берун нест,
Дарди ин сина куҷо медонад.
Мо мусофиру, вале фарзандон,
Ҳолашон чист, Худо медонад.
Модаро, хоки Ватан заррин аст,
Ба Худо оби Ватан ширин аст.

ВО ҒАРИБӢ....

Дил муқимӣ кӯи ҷонон асту ман ин ҷо ғариб,
Чун кунад бечораи мискинтани танҳо ғариб.
Орзӯманди диёри хешаму ёрони хеш,
Дар чаҳон, то чанд гардам бе сару бе по ғариб?!
Чун ту дар ғурбат наяфтодӣ, чӣ донӣ ҳоли мо,
Меҳнати ғурбат надонад ҳеч кас, илло, ғариб.
Ҳаргиз аз роҳи карам рӯзе напурсидӣ, ки чист,
Ҳоли зори мустамандӣ монда дур аз мо ғариб.
Чун дар ин даврон намеафтад касе бар ҳоли мо,
Дар чунин шаҳре, ки мебинӣ,ки афтад бо ғариб?
Дар ғарибӣ ҷон ба сахтӣ медиҳад, мискин Камол,
Во ғарибӣ, во ғарибӣ, во ғарибо, во ғариб.
КамолиХуҷандӣ

ҒУССА МАХӮР, МУСОФИР...

Ғусса махӯр, мусофир, ин ҷо моҳам ғарибем,
Аз дидани рӯи моҳ, як умр бе насибем.
Фарқе надорад, бе ту баҳорамон бо поиз,
Намебинӣ, шеърҳо ҳама шуданд ғамангез.
Ғусса махӯр, мусофир, онҷо, ки ҳаво бад нест,
Ин ҷо, вале осмон ашк рехтанам балад нест.
Ғусса махӯр, мусофир, фидои қалби тангат,
Фидои барги нозу он чашмони қашангат.
Ғусса махӯр, мусофир, талхи ҳавои дурӣ,
Ман ин, ки инро медонам, ки ту чи қадр сабурӣ.
Ғусса махӯр, мусофир, боз ҳам миёӣ ба зудӣ,
Моро бигуй, чӣ кардӣ, аз вақти ту набудӣ?
Ғусса махӯр, мусофир, ғусса асар надорад,
Аз дили ту медонам, ҳеҷ кас хабар надорад.
Ғусса махӯр, мусофир, ҳамеша ин ҷури нест,
Ҳамеша, ки азизам роҳат ба ин дурӣ

ҶАШНИ ИСТИҚЛОЛУ ОЗОДӢ МУБОРАК, ҲАМВАТАНОНИ АЗИЗ!

Рӯзи истиқлолияти давлатии ҷумҳурии Тоҷикистон, яъне 33-солагии ҷашни муқаддасу бузурги истиқлоли давлатиро ба мардуми сарбаланди Тоҷикистон ва ҳамватанони бурунмарзӣ самимона табрик гуфта, ба ҳар як хонадони кишвар фараҳу шодмонӣ, рӯзгори осуда ва иқболи нек орзу менамоем.

ҶОНАМ ГАШТААСТ, СЕР ДАР ҒАРИБӢ ....

Шудам бисёр дилгир дар ғарибӣ,
Ба сони побазанҷир дар ғарибӣ.
Ба ёди модари ширинзабонам,
Ҷавон будам, шудам пир дар ғарибӣ.
Дилам дар сина дорад беқарорӣ,
Чунон гаштам нафасгир дар ғарибӣ.
Бишуд рӯзе, ки дӯстон ҷон супурданд,
Нагаштам ҳолнозир дар ғарибӣ.
Дуоям кун ҳамеша, Модари зор,
Чунин аст амру тақдир дар ғарибӣ.
Дилам хоҳад қарини ёр бошам,
Валекин дурам охир дар ғарибӣ.
Ғарибӣ дарди сахту бедаво аст,
Ки нест ҳеҷ кор ҳозир дар ғарибӣ.
Ғарибе гуфт рӯзе бо Парешон,
Ки; "Ҷонам гаштааст сер дар ғарибӣ!"

ВО ҒАРИБӢ, ВО ҒАРИБӢ, ВО ҒАРИБО, ВО ҒАРИБ....

Дил муқими кӯи ҷонон асту ман ин чо ғариб,
Чун кунад бечораи мискинтани танҳо ғариб.
Орзӯманди диёри хешаму ёрони хеш,
Дар чаҳон, то чанд гардам бе сару бе по ғариб?!
Чун ту дар ғурбат наяфтодӣ, чӣ донӣ ҳоли мо,
Мехнати ғурбат надонад ҳеч кас, илло, ғариб.
Ҳаргиз аз роҳи карам рӯзе напурсиди, ки чист,
Ҳоли зори мустамандӣ монда дур аз мо ғариб.
Чун дар ин даврон намеафтад, касе бар ҳоли мо,
Дар чунин шаҳре, ки мебинӣ ки афтад бо ғариб?
Дар ғарибӣ чон ба сахти медиҳад, мискин Камол,
Во ғарибӣ, во ғарибӣ, во ғарибо, во ғариб.
КамолиХуҷандӣ

МОДАР...

*****
Бар димоғам бӯи нони гарми Модар мерасад,
Бар сари ман силаи дастони Модар мерасад.
Хоб дар гаҳвора будам, алла гуфтӣ баҳри ман,
Як навои пурсафо аз қалби Модар мерасад.