ШоМи🇹🇯ҒаРиБоН🇷🇺

МУҲОҶИР...

Чӣ саргардону сарсон аст, муҳоҷир,
Миёни шӯру тӯфон аст, муҳоҷир.
Худоё, дастгири ҳар ғариб бош,
Ки дар кӯи ғарибон аст, муҳоҷир.
На хоби роҳату на шодии дил,
Ҳамеша чашми гирён аст, муҳоҷир.
Надорад, ғайри ту, ё Раб, дар олам,
Ҷудо аз ёру хешон аст, муҳоҷир.
Бурун аст, дар ҳисоби зиндагонӣ,
Ба кори нобасомон аст, муҳоҷир.
Ба ҳар ҷое равад, ошуфтахотир,
Дилафгору парешон аст, муҳоҷир.

МОДАР....

Рафтам, зи барат, боз биёям, Модар,
Рӯзе дари кулбаат кушоям, Модар.
Раҳпояки ман садқаи раҳпоиҳот,
Кай сар ба қадамҳои ту монам Модар.

МОДАРҶОН!... ПАЗМОНАТ ГАШТААМ...

Модарҷон, чашму абрӯи туро пазмон шудам...аз дуриҳо шӯълаи рӯи туро пазмон шудам.
Хоб мекардам, ба роҳат дар сари зонуи ту, дуру марҷон мондаву зонуи туро пазмон шудам....

ҶАБРИ ҒАРИБӢ....

Бишуд, ковок аз ҷабри ғарибӣ устухонам,
Халад, захми ғарибӣ ҳар замон бар ҷисму ҷонам.
Нахоҳад, ҳеҷ ақли солиме тарки Ватан кардан,
Ба сурат шакли одам, лек дар сират, чу ҳайвонам.
Агарчӣ дар диёру кишвари бегона озодам,
Вале аз ҳиссиёти қалб гуё, ки ба зиндонам.
Чи хуш дорам, дар ин мулки ғарибӣ зиндагонӣ,
Валекин мурдае, андар қатори зиндагонам.
Зи ҳарфи хешу пайванду Ватан дил реш мегардад,
Чӣ сон тақдир созам, ман дар ин шабҳои ҳиҷронам.

ГАР БИМИРАМ ДАР ҒАРИБӢ....

Гар бимирам, дар ғарибӣ Тоҷикистонам баред,
Бо дуои хайру бо оёти Қуръонам баред.
Кардааст, хотир парешонам ғарибӣ солҳо,
Баъди маргам сӯи хешони парешонам баред.
Ман барои ризқи поку пораи нон омадам,
Сӯи аҳли хонадон бо пораи нонам баред.
Ё ба Ҳисору Бадахшон ё Кӯҳистонам баред,
Ё ба шаҳри Душанбе ё ба Кӯлобам баред.
Ё ба шаҳри Исфара Панҷакенти бӯстонам баред,
Дар ғарибӣ ҷисму ҷонам сахт ранҷид илтимос,
Баъди маргам кунҷи хоки Тоҷикистонам баред.
Ҳар куҷое метавонедам гузоред, дар Ватан,
Гар маро инсон бидонед, Тоҷикистонам баред.

МОДАРО, ХОКИ ВАТАН ЗАРРИН АСТ!...

Ман мусофиру ғарибам Модар,
Дур аз хоки диëри хешам.
Дилам аз захми ғарибӣ дар сӯз,
Марҳаме нест, ба калби решам.
Модаро, хоки Ватан зарин аст,
Ба Худо оби Ватан ширин аст.
Аз пайи рӯзӣ ҳама сарсонем,
Гоҳ дар гармиву гаҳ сармоӣ.
Эй, Худо, кош замоне ойем,
Боз сӯи Ватани бобоӣ.
Ҳаркӣ аз хоки Ватан берун нест,
Дарди ин сина куҷо медонад.
Мо мусофиру, вале фарзандон,
Ҳолашон чист, Худо медонад.
Модаро, хоки Ватан заррин аст,
Ба Худо оби Ватан ширин аст.

ВО ҒАРИБӢ....

Дил муқимӣ кӯи ҷонон асту ман ин ҷо ғариб,
Чун кунад бечораи мискинтани танҳо ғариб.
Орзӯманди диёри хешаму ёрони хеш,
Дар чаҳон, то чанд гардам бе сару бе по ғариб?!
Чун ту дар ғурбат наяфтодӣ, чӣ донӣ ҳоли мо,
Меҳнати ғурбат надонад ҳеч кас, илло, ғариб.
Ҳаргиз аз роҳи карам рӯзе напурсидӣ, ки чист,
Ҳоли зори мустамандӣ монда дур аз мо ғариб.
Чун дар ин даврон намеафтад касе бар ҳоли мо,
Дар чунин шаҳре, ки мебинӣ,ки афтад бо ғариб?
Дар ғарибӣ ҷон ба сахтӣ медиҳад, мискин Камол,
Во ғарибӣ, во ғарибӣ, во ғарибо, во ғариб.
КамолиХуҷандӣ

ҒУССА МАХӮР, МУСОФИР...

Ғусса махӯр, мусофир, ин ҷо моҳам ғарибем,
Аз дидани рӯи моҳ, як умр бе насибем.
Фарқе надорад, бе ту баҳорамон бо поиз,
Намебинӣ, шеърҳо ҳама шуданд ғамангез.
Ғусса махӯр, мусофир, онҷо, ки ҳаво бад нест,
Ин ҷо, вале осмон ашк рехтанам балад нест.
Ғусса махӯр, мусофир, фидои қалби тангат,
Фидои барги нозу он чашмони қашангат.
Ғусса махӯр, мусофир, талхи ҳавои дурӣ,
Ман ин, ки инро медонам, ки ту чи қадр сабурӣ.
Ғусса махӯр, мусофир, боз ҳам миёӣ ба зудӣ,
Моро бигуй, чӣ кардӣ, аз вақти ту набудӣ?
Ғусса махӯр, мусофир, ғусса асар надорад,
Аз дили ту медонам, ҳеҷ кас хабар надорад.
Ғусса махӯр, мусофир, ҳамеша ин ҷури нест,
Ҳамеша, ки азизам роҳат ба ин дурӣ

ҶАШНИ ИСТИҚЛОЛУ ОЗОДӢ МУБОРАК, ҲАМВАТАНОНИ АЗИЗ!

Рӯзи истиқлолияти давлатии ҷумҳурии Тоҷикистон, яъне 33-солагии ҷашни муқаддасу бузурги истиқлоли давлатиро ба мардуми сарбаланди Тоҷикистон ва ҳамватанони бурунмарзӣ самимона табрик гуфта, ба ҳар як хонадони кишвар фараҳу шодмонӣ, рӯзгори осуда ва иқболи нек орзу менамоем.

ҶОНАМ ГАШТААСТ, СЕР ДАР ҒАРИБӢ ....

Шудам бисёр дилгир дар ғарибӣ,
Ба сони побазанҷир дар ғарибӣ.
Ба ёди модари ширинзабонам,
Ҷавон будам, шудам пир дар ғарибӣ.
Дилам дар сина дорад беқарорӣ,
Чунон гаштам нафасгир дар ғарибӣ.
Бишуд рӯзе, ки дӯстон ҷон супурданд,
Нагаштам ҳолнозир дар ғарибӣ.
Дуоям кун ҳамеша, Модари зор,
Чунин аст амру тақдир дар ғарибӣ.
Дилам хоҳад қарини ёр бошам,
Валекин дурам охир дар ғарибӣ.
Ғарибӣ дарди сахту бедаво аст,
Ки нест ҳеҷ кор ҳозир дар ғарибӣ.
Ғарибе гуфт рӯзе бо Парешон,
Ки; "Ҷонам гаштааст сер дар ғарибӣ!"

ВО ҒАРИБӢ, ВО ҒАРИБӢ, ВО ҒАРИБО, ВО ҒАРИБ....

Дил муқими кӯи ҷонон асту ман ин чо ғариб,
Чун кунад бечораи мискинтани танҳо ғариб.
Орзӯманди диёри хешаму ёрони хеш,
Дар чаҳон, то чанд гардам бе сару бе по ғариб?!
Чун ту дар ғурбат наяфтодӣ, чӣ донӣ ҳоли мо,
Мехнати ғурбат надонад ҳеч кас, илло, ғариб.
Ҳаргиз аз роҳи карам рӯзе напурсиди, ки чист,
Ҳоли зори мустамандӣ монда дур аз мо ғариб.
Чун дар ин даврон намеафтад, касе бар ҳоли мо,
Дар чунин шаҳре, ки мебинӣ ки афтад бо ғариб?
Дар ғарибӣ чон ба сахти медиҳад, мискин Камол,
Во ғарибӣ, во ғарибӣ, во ғарибо, во ғариб.
КамолиХуҷандӣ