Предыдущая публикация
Пра сталасць
Люблю сівізну
І няспешнасць хады,
Глыбокіх маршчын ручаіны.
Адбіткі вятроў,
Што наклалі гады, –
Ля вуснаў, на сэрцы маршчыны.
Агеньчык патух,
Ды смыліць вугалёк,
Падуеш – і ён запалае.
Акорды душы
Закрані незнарок
І музыка зноў заіграе.
Суціхла рака,
Адышла ў нікуды,
Але не бяднее крыніца.
Іду да яе,
Каб, як чыстай вады,
Тут мудрасці спелай напіцца.
Мы кожны свае
Пакідаем сляды:
Хто подзвіг, хто гнеў, хто каханне.
Люблю сівізну
І няспешнасць хады –
Зямнога жыцця дараванне.
Следующая публикация
Нет комментариев