😨
Умида боласини ухлатиб бўлганди хамки, ховлидан овоз келди. – Уч кундан буён каёкларда сангиб юрибсан, ?– дерди кайнатаси жигибийрон бўлиб. Унинг гапидан эри кайтиб келганини англади.
– Эй, шу пайт бошламанг энди, хозир вактим зик, – деди Умид ётокхона деразаси ёнига келиб, – Умида чик бу ёкка. Умида ўзини минг хил ўй- хаёллар билан эшикка урди. Ховлида кайнана-кайнатаси эри билан тортишаётган эди. Сўнгги дакикада чикарилган карордан хамманинг дами ичига тушиб кетди. Умида нажот кутгандай атрофига олазарак бўлиб тикилди. Кайнанаси хўнграб юборди. кайнатаси эса эрининг юзига тарсаки тушириб: – Ифлос, бундан кўра ўлганинг яхши эди. Ўзинг ўлганингда хам бунчалик куймасдим, эркак киши ўз хотинини хам пул ўрнига тикадими, – деди кўзига ёш олиб. – Дада, вакт кетяпти, вакт, хозир ярим соатда улар келишади, – деди Умид олазарак атрофга караб, сўнг хотинига ўшкирди, – тез-тез бўл имилламай. – Бошка йўли йўкми, болам, нега бундай килдинг, – деди кайнанаси илк бора Умидага рахми келаётганини билдириб. – Йўк, ойи, йўк. Шундай килсам, Умидага тегмасликлари мумкин. Умида айни дамда номуси олдида хамма нарсадан воз кечишга тайёр эди. Ўзи шоша- пиша кайчи билан эри айтганидек узун сочларини кесди. Эрининг кўлига устарани тутказди. Умид кўллари калтираганича хотинининг сочини киртишлай бошлади. У хам ўз номуси учун курашаётгандай, гўё. Аммо килар ишни килиб бўлган эди. Бундан кейин нима бўлиши ёлгиз Яратганга боглик. Шу пайт дарвоза ёнида машиналар келиб тўхтагани эшитилди. Ярим тун бўлгани учун жимжитликдан хар кандай тик этган товуш жаранглаб эшитиларди. Дарвоза очилиб, эркаклар кўринди. Улар орасидан Умиданинг кўзи акасига тушиб «ака», дея йиглаб юборди. коп-кора узун сочлари ўрнига такир бошли синглисини кўрган ака бир сония иккиланиб турди-да, газаб билан куёвига тикилди. Умид эса кўркув билан бошини эгди... .Умида ўн ёшга кирганида онаси огир бетоб бўлиб колганди. Умрининг сўнгги дакикасигача уни акаларига кайта-кайта тайинлаб вафот этганди. Ота-онасидан эрта айрилган Киз бечора акаларининг кўлида колди. У хусн жамолда тенги йўк киз бўлиб улгайди. Совчилар эшик кока бошлашганди. Унинг узун сочларига харидорлар кўпайганди. Умида катта янгасига акамлар нима деса, шу деди. Уни Умид исмли йигитга унаштиришди. Умида билан Умид биринчи учрашувдаёк бир- бирини ёктириб колишганди. Умиданинг коп-кора узун сочлари йигитни мафтун этганди ўшанда. Исмлари хам бир хил эканлигидан хамма таажжубланганди. Умид хонадоннинг ёлгиз ўгли бўлгани учун тўй жуда дабдаба билан ўтди. Умиданинг бахтига дугоналари хавас билан карашди. Аммо биринчи кечанинг ўзидаёк тезда келаман, деганича Умид каёккадир гойиб бўлди. Унинг келишини кутиб Умида тонггача мижжа кокмади. Аммо у тушга якин кириб келди. – Яна шу одатингни бошладингми, кир ичкарига, отанг сезиб колмасин, уйланган одам хам шунаканги юрадими, – деди кайнанаси эрига. Умиданинг эса кўнглига хавотир ўрмалади. Уч ойдан сўнг эса эри гиёхванд эканини билиб колди. Ювиниш хонасида уни ўзига ўзи укол килаётганини кўриши билан югуриб кайнанасига хабар берди. кайнанаси кира солиб ўглининг юзига тарсаки тушириб: – Ношукр бола-я, сен одам бўлмадинг, бошга битган бало бўлдинг. Нега анграйиб турибсиз, ёрдамлашинг, уни жойига ёткизиб кўяйлик, – деди Умидага караб. Умида шоша-пиша кайнанасига ёрдамлашди. ?– Ойижон, ўглингизни дўхтирга кўрсатиш керак. Ахир... ?– Эй, ўчир овозингни, ўзим биламан, – деди кайнанаси важохат билан, – биласанми, нега сени келин килганман, ота-онаси йўк, хамма нарсага кўнади, кўникади деб. Тушундингми, энди тилингни тий. Акаларингга бориб айтганингни эшитмай. Умиданинг калби музлаб кетди. Демак, у алданган. Унинг такдирини ўйинчокка айлантиришган. Орадан бир хафта ўтгач, у хомиладор эканлигини билди. Бундан хурсанд бўлишини хам, хафа бўлишини хам билмасди. Ўша куни иштахаси бўлмай, куни билан уйнинг ишлари билан ўралашиб юраверди. Умид кайфиятсиз келган холда унга чой тайёрлаб беришни сўради. – Нега бунча имиллайсан, акангга телефон килдингми? – деди эри.
Эрталаб акангдан пул бериб туришини сўра, деб тайинлаб кетгани ёдига тушиб: ?– Йўк, – дея олди зўрга Умида. – Нима, хали менинг гапим сенга гап эмасми, – дея унга кўлидаги пиёласини иргитди. Яхшиям, чап бериб колди, бўлмаса, юзини кўкартириши аник эди. Аммо шу захоти хушидан кетди. Кўзини очганида тепасида шифокор билан кайнанаси турар эди. – Яхшимисиз, – деди шифокор, – кўркманг, бундай холат бўлиб туради. Умида бошини иргаб кўя колди. Эшикдан эри кўринди. ?– Табриклайман болам, якинда фарзандли бўласан. Мен хам невара суядиган бўлдим, – деди кайнанаси. Умид ялт этиб хотинига каради. Умида эса ундан юзини ўгирди. Унинг хаёлида фарзанди кандай холатда тугилиши эди. Умид ўзини мехрибондай килиб кўрсатарди. Аммо хумори тутган пайтда Умида унинг кўзига кўринмасликка харакат киларди. Тўккиз ой юрагида хадик билан хомиласини кўтариб юрди. Худога килган нолалари бесамар кетмади. Соглом ўгил тугди. Фарзанди оркали эрига инсоф кириб колар, деб умид килди. Аммо Умид ўзгармади. У гиёхвандлик боткогига тобора ботиб бораётган эди. Бора-бора уйдаги буюмларни олиб чикиб кетадиган бўлди. Шундай кунларнинг бирида кайнатаси Умиданинг тилла такинчокларини ечиб олиб кетаётганининг устига келиб колди. – Сен одам бўлмадинг, онанг уйланиб яхши бўлиб колди, деганига ишонибман-а. Махалла-кўй олдида бошимни кўтара олмай колдим. Энди хотинингнинг тиллаларини олиб кетяпсанми, кўрнамак.....– Дадаси асабийлашманг, кон босимингиз кўтарилиб кетади, – дея орага тушди кайнанаси. – Хаммасига сен айбдорсан. Вактида ўзинг хам тарбияламадинг, ёлгизгина болам деб менга хам гапиртирмадинг. Энди кариганимизда кафангадо килади бунинг. – Яхши ният килинг, нега караб турибсиз, битта эрни эпласангиз бўлмайдими? – дея Умидага захрини сочди. – Келинга гапирма, залиям у чидаб келяпти мик этмай, – деб кайнатаси унинг ёнини олди. – Вой, энди бу уйга мен сигмайман, шекилли, шу етимча келинингизни деб. – Эй, сенга гапирган мен ахмок, – дея кайнатаси ховлидан чикиб кетди. Умид хам кўлидаги бир сиким тилла билан онасининг хай-хайлашига хам карамай кетди. Хар доимгидек кайнанаси бор аламини Умидадан олди. Эри уч кун дом-дараксиз кетиб, бугун Умидани гиёхванд моддасига алмаштирганини айтиб келиб ўтирибди. Умиданинг ахволини кўриб, акаси хам йиглаб юборди. – Кечир мени, акангни кечир. Сени бахтли киламан, деб дўзахга ташлаган эканман, – деди куёвига нафрат билан караб. Иккинчи акаси чидаб туролмади, Умидни дўппослаб кетди. – Вой-дод, боламни ўлдириб кўяди булар, ўз эрини акаларига урдиртириб ўтирган келиннинг менга кераги йўк, – дея кайнанаси айюханнос сола бошлади. – Бўлди килинг, – деди катта акаси, – эркатой ўглингиз нима килик килганини биласизми, биласиз. Сизлар олдиндан хаммасини билиб, синглимга шу хаётни раво кўргансизлар. Энди сочини олиб ташлаш билан кутулмокчи бўлганда бу нонкўр. Хой куёв, мана карз бўлган кишиларинг, уларга Умиданинг ўрнига машинамни бердим. Эшитдингми, агар яна шунаканги ишларга аралашсанг, ўзим сени ўлдираман. Бояги одамлар машинанинг калитини олиб, ховлидан чикиб кетишди. Бир чеккада мункайиб олган кайнатаси кўзига ёш олиб: – Бизни кечиринглар, келин, мени кечир, – деди. Умид хам энди бу йўлдан кайтишга кайта-кайта ваъда берди. – Эшитиб кўй куёв, хотининг сен учун хеч ким бўлиши мумкин. Лекин у бизнинг жигаримиз, номусимиз. Унинг бир томчи кўз ёши учун сени тинч кўймайман, – деди хамон ўзини босолмай хуноб бўлаётган иккинчи акаси. Шундан сўнг Умидни даволаниш учун шифохонага ёткизишди. Xозир хам хар олти ойда даволаниб туради...♡♡♡
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1