Ինչպե՞ս է, որ դերասանը դառնում է ավելին, քան դերասան, միավորելով ահելին ու ջահելին, բոլոր նրանց, ովքեր երդվյալ արվեստասերներ են, և նրանց, ովքեր այդպիսին չեն ամենևին: Ինչպե՞ս է, որ նրան հավասարաչափ սիրում են բաց երկնքի տակ գիշերող հովիվներն ու մայրաքաղաքային ինտելեկտուալները, ուսանողներն ու բանվորները, հայաստանցին ու դրսեցին ...
Այս հարցերը ոչ թե պատասխաններ որոնելու համար տանք, այլ՝ մտորելու: Չփորձենք վերծանել առեղծվածը, մանավանդ՝ եթե այն գեղեցիկ է: Որովհետև արվեստում կա մի սահման, որից այն կողմ տրամաբանությունը սայթաքում է: Ուրիշ օրենքներ են գործում, որոնք ֆրանսիացի նշանավոր փիլիսոփան ձևակերպել է ընդամենը երկու բառով՝ ,,սրտի բանականություն,,:
Ահա մի դերասան, ում հարազատ էին համարում ամենքը՝ ընտանիքի անդամի պես: Իզուր չէ, որ նրան անվանում էին ,,տխուր աչքերով կատակերգակ:,, Այս իմաստով նրա մարդկային ու գեղարվեստական էությունը մի խորքային կապ ուներ ժողովրդական հեքիաթների և նույնիսկ էպոսի պերսոնաժների հետ: Հատկապես իր մալյանական ֆիլմերում Ֆրունզիկ Մկրտչյանը բերում էր հայկական ազգային բնավորության ամենաինքնատիպ բացահայտումներից մեկը, որ երբևիցե ունեցել է մեր կինոն: Այս գիծը նա շարունակել է իր եղբոր՝ Ալբերտ Մկրտչյանի ֆիլմերում՝ հյուսելով սովորական հայ մարդու իր լեգենդը, որն ավելի համոզիչ ու ճշմարտացի է դառնում մեզ համար, քան մեր իսկ իմացած իրականությունը:
Այդպես է: Մենք հաճախ չենք նկատում մեզ, քանի դեռ չի եկել իսկական դերասանը: Բայց մի օր մենք տեսնում ենք նրան ու հայտնաբերում մեր գաղտնագրված Ես - ը: Դա քչերին է հաջողվում: Այդ քչերից մեկը Հրաչյա Ներսիսյանն էր՝ իդեալի բարձրության խորհրդանիշը: Մյուսը՝ Ֆրունզիկ Մկրտչյանը, կյանքի աղն ու ժողովրդական տարերքը:
,,Գրական թերթ,,. 2005. հուլիս:
ԴԱՎԻԹ ՄՈՒՐԱԴՅԱՆ
արձակագիր, կինոգետ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 2