Դո՞ւք էլ եք զարմանում չխելագարվելուս վրա: Չխելագարվելու համար, հասկանում եք, չ~խ~ե-լ-ա~գ-ա-ր~վ~ե~լ-ո՜ւ համար կյանքը տվեց հնարավորություն, որպես վերջին ամենավերջին հնարավորություն` ապրվելով ապրելու հնարավորություն:
Ես ապրվել չեմ ուզում, հասկացե´ք, մա´րդ Աստծո…
Ապրել եմ ուզում, ապրել…, բայց ոչ` ապրվել…
Արպրելո՜ւ հնարավորություն… էս անծիր աշխարհում, ուր խոսելու, խնդալու, լացելու, գոռալու, ցաված ու վիրավոր հոգիդ թեթևացնելու մի տեղ բա մարդ չունենա՞…: Կյանքն ինձ բերեց, հասցրեց բեմին ու ասաց` դե´ քեզ տեսնեմ….:
Տեր Աստված ունեի. անտուն ու անտեր չէի, հասկանում եք` սեփական տանս պատերն էնքա՜ն սառն են, անհաղորդ ու անկարեկից, ու պատերն անգամ ճաք են տվել սիրո, ջերմության կարոտից…
Հիմա, երբ հորիզոնին խոնարհված մայրամուտից ետ-ետ եմ նայում, ամբողջ ճանապարհիս հերկված արտում կանգնած է Մարդը` Մարդն Անտեղիտալի, որ դեռ մորմոքում է ապրվելու ապրելուց…
Ոչ թե ապրվել, այլ ապրե՜լ եմ ուզում, ապրե՜լ…
Մհեր Մկրտչյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Комментарии 1