Предыдущая публикация
ვერ მოვიშუშებ ჭრილობებს, ვიცი
დაფლეთილ გულზე წვიმას რომ მასხამს,
წვეთები ნეტავ რატომ ჰგავს ცრემლებს?
ყველა დღე სევდას მძივად შორსნაცვამს,
ალბათ ნაწერით ჩამოაქვთ ლექსებს.
ფურცლებზე დარდი ლაქებად წვება,
ემღვრევა ფერი უმსგავსო ფონით,
ვერ ვაშრობ და კვლავ აჩნდება წლებად,
მიუჩვეველი უზადო ტონი.
შეგუებაა რთული და ძნელი,
უიმედობა გადაწყვეტს ,,ხვალეს",
თითქოს ყოველდღე მუდმივად ველი,
ცხოვრებისათვის ჩასათვლელ ვალებს.
ვერ მოვიშუშებ ჭრილობებს, ვიცი,
რადგანაც ბილიკს მივყვები მარტო,
შეუხორცებელს მიტოვებს, იცის
და მეც არაფრის მითები მართობს.
,,ეთო" . აგვისტო .2024.
Следующая публикация
Нет комментариев