Предыдущая публикация
Ի՞ՆՉ Է ՄՆԱՑԵԼ...
Քամվել է կյանքիս ցողն ու նեկտարը,
Դառըն հյութից է մի քիչ մնացել.
Կյանքը նույնըն է՝ փոխվել է դարը,
Հավատս կայուն՝ ձիրքս է հնացել:
Մութ լաբիրինթ է այս խուլ աշխարհը,
Տաճարս փլվել՝ հիմքն է մնացել.
Լռում է հիմքիս մամռապատ քարը,
Ինքը կանգուն է՝ գիրն է հնացել:
Մենք ողջ բոլորս էլ հյուր ենք այս կյանքում-
Մեծ Թումանյանն է այս խոսքը ասել.
Բայց նա չի ասել, որ այս բորբ կյանքի
Հուրը գնացել՝ մուրն է մնացել:
Ճախրում է հոգիս հեռվում մթամած,
Կուտակված ցավն ու վիշտն է մնացել.
Սիրտս է տրոփում ավերակ, վառված,
Արյունս ծով է՝ ինքն է հնացել:
Դեռ երգեցիկ է հոգուս քնարը,
Քնարիս կտրած լարն է հնացել.
Ինչքա՜ն էլ թեկուզ նենգ լինի դարը՝
Հավատս ու հույսս են անմար մնացել...
ՍՈՍ ՅԱՅԼԱԽԱՆՅԱՆ
Следующая публикация
Нет комментариев