ՀՈԳՈՒ ԿԱՐՈՏ

Այդպես էլ է պատահում. Մեկին հրաժեշտ ես տալիս, Մեկի ճամփան ես պահում, Մեկի կորուստն ես լալիս: Այդպես էլ է պատահում. Մեկին շահում ես հացով, Մեկին սիրով ես շահում, Մեկին արդար իր վարձով: Այդպես էլ է պատահում. Մեկը կանգնում է շեմքին, Մեկի կամքն ես կատարում Եվ հուշում կամքդ՝մեկին: Մեկին թողնում եզերքին, Մեկին ծովերն ես տանում, Ու որոնում ես մեկին... Այդպես էլ է պատահում:

Մարդիկ մոռացել՛ հեռու են կացել՛ Հոգևոր կյանքից՛ բարքից ու վարքից, Անգամ խոսելու ձևն են մոռացել՛ Գրել կարդալու՝ միմիյանց հարգելու՛ Ճշմարտությունը՝ բացահայտելու, Աստվածաշնչի պատվիրաները՝ Օգտագործելու ձևն են ուրացել: Ո՞վ է հորինել պաշտոն ու կնիք՛ Մարդկանց դարձրել ձեռքի խաղալիք՝ Իրավունքներ են սահմանել թերի՛ Աջ ու ձախ արել թալան անթերի՛ Պայքար է գնում բարի ու չարի, Չարի ուժերն են գերիշխում դարին՛ Կարծես գոյության այս թեժ պայքարում՛ Չարի գլուխն է միշտ վեր բարձրանում: Չարերն են դարձել աշխարհի տերը՝ Առաջ տանելով իրենց ստերը՛ Բարին իր խղճով՝ իր քաղցր մտքով, Ապրում է հավետ՝ ինքն իր աղոթքով:

Մի խղճա մարդկանց,ու մի ողորմիր, Աստված լավ գիտի ում ինչ է տվել, Ամեն մի անխիղճ ստրուկ ուրիշի, Կարող է հոգով քեզ ծնկի բերել... ՈՒ ծնկի բերել քո իսկ խղճալով, Քո բարության դեմ իբրեվ հատուցում, Պետք չէ նվիրվել մարդկանց ողջ սրտով, Ապերախտ մարդը սիրտ չի ճանաչում.... Վանիր իժերին սատանից ծնված Նրանց համար լոկ շահն է մեծ սեր, Խնդրում են թքիր ,վտարիր դրանց, Թույլերն այս կյանքում չգիտեն սիրել... Դու միշտ թույլերից վախեցիր կյանքում Քանզի դրանք են աղբը աշխարհի, Թույլից է նույնիսկ սատանեն ծնվում Աստծուց են ծնվում սերն ու բարին... Երդում ու արցունք սուտ են աշխարհում, Կեղծավոր մարդը սատանի զավակ Ինչ գիտի հոգի սեր ու սրբություն,

Հոգիս լռել է, լռել է հոգիս, Ճրագն հանգցրած ավեր հյւղի պես, Թախիծն իջնւմ է, իջնւմ է դանդաղ, Ամեն ինչ բռնած մառախւղի պես, Ո*Վ է ինձ այսպես կորցրել անհետ, Ո*Վ է ինձ այսպես մոռացել անդարձ, Ի*նչ եմ անւմ ես հեղեղների մեջ, Քարին դեմ ընկած, կոտրած ճյւղի պես..

Մի շող՝ ա՜րև եմ ուզում, Դրսից չէ, ներսի՜ց եմ ուզում, Մի պտղունց՝ ա՜ղ եմ ուզում, Մրմռալու՝ չէ .... անհամ հոգուս Հա՜մ տալու համար եմ ուզում, Ուզածս մի շող ու մի պտղունց է, Ինչի՞ չի տրվում .... Էդ աղն արևիս շաղ տվել Ու հոգիս դաղել են ուզում ....

Չեմ փնտրում ես քեզ թաց կարոտներիս արցունքների մեջ, Ես քեզ թողել եմ մաշված հավատիս հանգած բիբերում, Հոգնած տողերիս թախիծ նվագող տողատակերում, Չեմ փնտրում ես քեզ թաց կարոտներիս արցունքների մեջ։ Ես քեզ փնտրում եմ փլուզված հույսիս ավերակներում, Մեր կիսատ սիրո , այրված կամրջի մոխիրների մեջ։ Չեմ փնտրում ես քեզ թաց կարոտներիս արցունքների մեջ, Ես քեզ թողել եմ մաշված հավատիս հանգած բիբերում։

Կարևոր չէ ով ես դու, Հոգիդ լինի պարզ,մաքուր, Մեծատառով լավ մարդու: Սիրտդ բացես ամենքին, Դարման անես բաց վերքին; Սիրես կյանքը քեզ տրված, Որ պարգևել է աստված: Օգնես մոտդ ընկնողին, Որ չկորցնի իր ուղին Հույս տաս վհատ տկարին, Մաղթես մի միայն բարին: Եղիր դու մարդ.պատվո՛վ մարդ Ջերմասիրտ ու բարեպաշտ: Կարևոր չէ ով ես դու Հոգիդ լինի լավ մարդու: Լինես հարգված ու ազդու, Կարևոր չէ ով ես դու...

Մոլորված , ահա´, Կանգնել եմ կյանքի Կեղծ խաչմերուկում Ու չգիտեմ էլ, Թե ի°նչ եմ փնտրում, Այս խելառ կյանքում Ի°նչ եմ որոնում.... Թե ընտրեմ ուղին սուտ ու կեղծիքի ` Կընկնեմ երախը ծաղր ու ծանակի , Թե ընտրեմ ուղին վեհ ու վսեմի, Ապտակ կստանամ հաճախ ու ....անտեղի, Թե բարու ուղին ընտրեմ ու ճշտի, Հոգուս ցավերից գլուխ չեմ հանի..... Ասա´,Տեր Աստված,ո°ր ճամփով գնամ, Այսքան չարիքից ո°ւր անէանամ....

Ի՞ՆՉ Է ՄՆԱՑԵԼ... Քամվել է կյանքիս ցողն ու նեկտարը, Դառըն հյութից է մի քիչ մնացել. Կյանքը նույնըն է՝ փոխվել է դարը, Հավատս կայուն՝ ձիրքս է հնացել: Մութ լաբիրինթ է այս խուլ աշխարհը, Տաճարս փլվել՝ հիմքն է մնացել. Լռում է հիմքիս մամռապատ քարը, Ինքը կանգուն է՝ գիրն է հնացել: Մենք ողջ բոլորս էլ հյուր ենք այս կյանքում- Մեծ Թումանյանն է այս խոսքը ասել. Բայց նա չի ասել, որ այս բորբ կյանքի Հուրը գնացել՝ մուրն է մնացել: Ճախրում է հոգիս հեռվում մթամած, Կուտակված ցավն ու վիշտն է մնացել. Սիրտս է տրոփում ավերակ, վառված, Արյունս ծով է՝ ինքն է հնացել: Դեռ երգեցիկ է հոգուս քնարը, Քնարիս կտրած լարն է հնացել. Ինչքա՜ն էլ թեկուզ նենգ լինի դարը՝ Հավատս ու հույսս են անմար մնացել..

Չէ', չեմ ծերացել, Այդ ժամանակն է իր տարիների փոշով անխնա վարսերս սանրել , Ժամանակն է իր վազքի ընթացքում Դեմքիս, ճակատիս ակոսներ ներկել, Ձեռքերիս վրա խորշոմներ դարձել... Այդ ժամանակն է անվերջ մաղվելով` Ուսերիս վրա հոգսեր կտակել... Ես չեմ ծերացել... Ժամանակն է այդ լուսնի պես խանդել, Եվ տարիներս օրեր դարձնելով`ինձնից գողացել.. . Չէ', չեմ ծերացել, Այդ ժամանակն է կյանքիս էջերում պատահմամբ սխալ թվեր գումարել Եվ տարիներս մոմեր դարձնելով` Ներկաս հալելով` հեռու անցյալում հուշեր է դարձրել... Եվ հիմա արդեն ճերմակ մազերով, կեսդարյա կյանքի դուռը բախելով` Ծեր ժամանակի գերին եմ դարձել ..