ՀՈԳՈՒ ԿԱՐՈՏ

Այս մութ աշխարհում ունայն ու դատարկ, Դու մի որոնիր հարստությու, փառք, Չես գտնի ոչինչ վշտերից բացի, Կյանքն է շատ կարճ այդ լավ իմացիր, Կյանքիդ օրերը թրչում են գնում, Երազի նման անցոթիկ դառնում, Դու հիշիր, որ քո կյանքն է վաղանցիկ, Կանցնի կգնա ինչպես մի ծաղիկ,

Ա՛խ, ձյուն կգա ու կծածկի Այս լուռ ճամփան, սխուր ճամփան, Ինչու*, ինչու* սիրտս բացի, Միևնույն է, չհասկացավ... Ախ, ձյուն կգա ու կծածկի Այս նոր ճամփան, սիրո ճամփան.

ԿՅԱՆՔԸ. Կյանքը ինչպե՜ս է, ճեպընթաց հասել, Ես ուր եմ եղել և ուր եմ հասել, ԻՐ կյանքի ծեգին մարդը ի*նչ իմանա, Որտեղից եկավ, ուր պիտի գնա, ԻՄ կյանքի ծեգին՝ իմ առավոտի, ԻՄ խոհերի մեջ իմ լույս կարոտի, Միշտ ինքնամոռաց, անխոնջ, անխնա, Ասես ծնկաչոք դեռ փչում է նա, ՈՐ կայծը կպչի ու կրակ դառնա..

ԱՅՍՕՐ ՄԵՆՔ ԿԱՆՔ,ՎԱՂԸ ՉԿԱՆՔ. Այսօր մենք կանք, վաղը չկանք, մենք բոլորս հյուր ենք այստեղ, Ինչու* ենք մենք շանթում իրար ու քրքրում ինչպես ասեղ, Լինենք ազնիվ, գործում արդար,լավ բան թողնենք Երկրի վրա, ՈՒ չդառնանք չար ու չարիք, թողնենք մարդը ազատ խնդա, Մտածելով մարդուն վայել, մարդավարի արարք թույլ տանք, ԹԵ որ պետք է,որ ճիշտ խոսենք, ճիշտ խոսելը ինչու* կուլ տանք, Այն ինչ պետք չէ մարդկությանը, ինչու* վազենք նրա ետքից, Եկեք միքիչ մարդ լինենք մենք, չհեռանանք մարդկությունից, Ի*նչ է մարդը մահկանացու, այսօր նա կա վաղը չկա, ՈՎ պատվով է գնում կյանքից, մարդկանց սրտում միշտ կմնա, Ալեկոծված կրքերի մեջ, ապագային մենք չենք նայում, ԴՈՒՔ ինձ լսեք մարդիկ, լավը երբեք չի մահանում .

Քայլեցի վշտի լայնք ու երկայնքով, Չափեցի ցավի անդունդն անհատակ, Ես չեի՜ տեսել այսպիսի մորմոք, Երբ կյանքիդ կե՛սն է թաղվում հողի տակ, Ես չեի՜ տեսել այդպիսի թաղիծ, Երբ որ ձայնը երկնքի՛ց ես լսում, Երբ կանչում է նա քեզ եողի խորքի՛ց, Երբ քեզ է նայում աստղերից արթուն, Տեսնու՛մ եմ, լսու՛մ եմ, ասա, Էլ չե՛ս գա, գիտեմ, ե՛ս կգամ քեզ մոտ, ի՜նչ երջանկություն կլինի, իրավ, Օ՛րը հանդիպման, մի տաք առավոտ...

Մորս Երբ քաղցության անձրև տեղաց, Մայրս դարձավ ինձ համար հաց։ Երբ խավարեց շուրջս անհույս, Մայրս դարձավ ինձ համար լույս։ Երբ շնչելը դարձավ ցավոտ, Մայրս դարձավ ինձ համար օդ։ Երբ բախտը ինձ չար կանիծեր, Մայրս դարձավ ինձ կյանք ու սեր։ Երբ հեռացան բոլորն անհետ, Մայրս մնաց մենակ ինձ հետ։ Երբ աղավնին ագռավ դառավ, Փետուրները մայս առավ։ Մայրս միայն ինձ հետ խոսեց, Մորս կյանքը ինձնով հոսեց,

•••Երբ կհատես քո վերջնագիծը, Չմոռանաս ետ նայել։ •••Նայիր և տես թե որքան Խոստում կար` կիսատ, Զղջում կար` ուշացած, Թե որքան բառեր կար` չասված, ԵՒ որքան ներում կար` չներված, Որքան ժպիտ կար` ծռմռված, ԵՒ որքան լաց կար` անտեսված, Ու որքան սերեր կար` մերժված , Որքան բաժանում` դեռ չմիացած, ԵՒ որքան մնաս բարով կար` հավերժ մոռացված։ •••Երբ հատելու լինես, կյանքիդ` վերջնագիծը, Դու ետ կնայես, և կհասկանաս, Թե որքան կիսատ ես` միշտ եղել•••

Քեզանից հետո ամեն ինչ փոխվեց հոգուս պարտեզում, Քո բացակայից չորացան բոլոր ծաղիկներն այգուս, Երկրաշարժ եղավ, հետո փոթորիկ ու սիրո երաշտ , Եվ ամայացավ , դարձավ տափաստան պարտեզն ծաղկաշատ.... Քեզանից հետո պարտեզում հոգուս գարուն չեկավ էլ, Երկնքում հոգուս արև չծագեց՝ կանաչ աչքերով , Քեզանից հետո կարոտդ ձաղկեց հոգիս վշտակեզ Ու հոգիս լցրեց անգույն, բայց խեղդող կարոտաբույրով... Քեզանից հետո հոգուս պարտեզում ձմեռ է անկյանք, Երազանքներս էլ ցրտահարվեցին , չունեցան անգամ մի թիթեռի կյանք ... Գրողը տանի, որքան դժվար է քեզանից հետո առանց քեզ ապրել, Ու նույնչափ դժվար քեզ չկարոտել ու մոռանալ քեզ....

Երբ դու արթնանաս, աչքերդ բացես, Կողքիդ չլինեմ՝ հոգ չէ, չտխրե՛ս, Ես կվարարեմ քո երակներում, Ես կտրոփեմ քունքերումդ տաք՝ Կրքի գույն առած արյան եռքերով, Ես կհիշեցնեմ կիսախավարում, Սիրուց կրակված համբույրներն անհագ, Եվ փսփսոցով կեսգիշերային, Լուսնի նվաղկոտ շողերի ներքո՝ Կփարվեմ ես քեզ երազի տեսքով, Կիսատ թողնելով քունդ անխռով՝ Հուսախաբ կանեմ փութկոտ փախուստով:

Տե'ր, Կարևորները ձեռքիցս առար, Ու մանրուքներով, Իբր թե սիրտս շահելու համար, Երեխայի պես երես տվեցիր՝ չխելագարվեմ։ Իմ մի հատիկն առար, ու փոխարենը, Ինձ հազարների սերը տվեցիր, Բայց դրանով իսկ մենակությունս չփարատեցի՜ր, Հազարապատիկ սիրված լինելը Չփոխարինե'ց այն մի հատիկի Ապրեցնող սիրուն։ Որքան մեծացա՛վ աշխարհի սերը, Այնքան ոռնա'ց իմ անտերությունը: Որքան դողացի Կարևորներիս ցուցակի վրա, Նույնքան խստությամբ դու այն մաղեցիր Ու պատգամեցիր, Թե կյանքը սա է, տոկա', դիմացի'ր... Տարածներիդ հետ չեմ հաշտվում երբեք, Ե'տ տուր իմ բաժին Կարևորներին, Թե մեղավորիս՝ հստակ դատելու Ու մտածելու շնո'րհ ես տվել,