ՀՈԳՈՒ ԿԱՐՈՏ

Ժամանակները որքան էլ փոխվեն, Հուշերը մեզ միշտ կպահեն արթուն, Հիշելու համար նկարներ պետք չեն, Ամենաթանկը պահում ենք սրտում:

Այսքան ցավերը Ո°նց ենք կուլ տալիս... Ցավերից այսքան Ո°նց ենք խույս տալիս... Այս ի°նչ ուժ ունենք, Որ չենք փշրվում, Որ ցավի միջից Հավատ ենք քամում, Որ այդ հավատով Ապրում ենք, կերտում , Հույսով ու սիրով Ցավը `անտեսում.... Ցավով ենք ծնվում , Ցավը շալակած Ու մեզնից գամած` Ցավին գերի մնում, Ցավն ամուր գրկած` Կյանքից հեռանում.... Այսքան ցավերին Ո°նց ենք դիմանում..

Գարուն դու լաց ես լինում, դու էլ ունես կարոտ;.....Գարուն խոսիր իմ հետ,պատմիր դարդերդ;.....Ես կհասկանամ քեզ, մի գուցե դու էլ ունես,թառամող ծաղիկներ,չորացող բողբոջներ;......Գարուն մենք նման ենք իրար,ես էլ քեզ պես տխուր եմ կարծես;.....Հոգիս քեզ պես,թախծում է կարծես,ու մի բուռ թախիծ,պարուրել է ինձ;...Գարուն արի գրկեմ քեզ,սրբեմ թափվող արցունքներդ;.....Ես հասկանում եմ,ինչ բան է կարոտ,ինչ բան է,ծաղիկների մահը;

Երանի ես էլ Բնության նման ազատ լինեի, Երանի ես էլ Բնության նման արդար լինեի, Իսկ եթե անգամ մեղքեր գործեի, Բնության նման անմեղ մնայի... Երանի ես էլ բնության նման Մի օր ծնվեի ու շունչ առնեի, Երանի ես էլ բնության նման Շունչ տայի միայն ու չմեռնեի. .. Բնության նման անվերջ սիրեի, Բնության նման հավերժ սիրվեի, Բնության նման Աշխարհի գրկում մանուկ մնայի Ու մանկան նման՝ Բնության գրկում խաղաղ ապրեի..

Այս մութ աշխարհում ունայն ու դատարկ, Դու մի որոնիր հարստությու, փառք, Չես գտնի ոչինչ վշտերից բացի, Կյանքն է շատ կարճ այդ լավ իմացիր, Կյանքիդ օրերը թրչում են գնում, Երազի նման անցոթիկ դառնում, Դու հիշիր, որ քո կյանքն է վաղանցիկ, Կանցնի կգնա ինչպես մի ծաղիկ,

Ա՛խ, ձյուն կգա ու կծածկի Այս լուռ ճամփան, սխուր ճամփան, Ինչու*, ինչու* սիրտս բացի, Միևնույն է, չհասկացավ... Ախ, ձյուն կգա ու կծածկի Այս նոր ճամփան, սիրո ճամփան.

ԿՅԱՆՔԸ. Կյանքը ինչպե՜ս է, ճեպընթաց հասել, Ես ուր եմ եղել և ուր եմ հասել, ԻՐ կյանքի ծեգին մարդը ի*նչ իմանա, Որտեղից եկավ, ուր պիտի գնա, ԻՄ կյանքի ծեգին՝ իմ առավոտի, ԻՄ խոհերի մեջ իմ լույս կարոտի, Միշտ ինքնամոռաց, անխոնջ, անխնա, Ասես ծնկաչոք դեռ փչում է նա, ՈՐ կայծը կպչի ու կրակ դառնա..

ԱՅՍՕՐ ՄԵՆՔ ԿԱՆՔ,ՎԱՂԸ ՉԿԱՆՔ. Այսօր մենք կանք, վաղը չկանք, մենք բոլորս հյուր ենք այստեղ, Ինչու* ենք մենք շանթում իրար ու քրքրում ինչպես ասեղ, Լինենք ազնիվ, գործում արդար,լավ բան թողնենք Երկրի վրա, ՈՒ չդառնանք չար ու չարիք, թողնենք մարդը ազատ խնդա, Մտածելով մարդուն վայել, մարդավարի արարք թույլ տանք, ԹԵ որ պետք է,որ ճիշտ խոսենք, ճիշտ խոսելը ինչու* կուլ տանք, Այն ինչ պետք չէ մարդկությանը, ինչու* վազենք նրա ետքից, Եկեք միքիչ մարդ լինենք մենք, չհեռանանք մարդկությունից, Ի*նչ է մարդը մահկանացու, այսօր նա կա վաղը չկա, ՈՎ պատվով է գնում կյանքից, մարդկանց սրտում միշտ կմնա, Ալեկոծված կրքերի մեջ, ապագային մենք չենք նայում, ԴՈՒՔ ինձ լսեք մարդիկ, լավը երբեք չի մահանում .

Քայլեցի վշտի լայնք ու երկայնքով, Չափեցի ցավի անդունդն անհատակ, Ես չեի՜ տեսել այսպիսի մորմոք, Երբ կյանքիդ կե՛սն է թաղվում հողի տակ, Ես չեի՜ տեսել այդպիսի թաղիծ, Երբ որ ձայնը երկնքի՛ց ես լսում, Երբ կանչում է նա քեզ եողի խորքի՛ց, Երբ քեզ է նայում աստղերից արթուն, Տեսնու՛մ եմ, լսու՛մ եմ, ասա, Էլ չե՛ս գա, գիտեմ, ե՛ս կգամ քեզ մոտ, ի՜նչ երջանկություն կլինի, իրավ, Օ՛րը հանդիպման, մի տաք առավոտ...

Մորս Երբ քաղցության անձրև տեղաց, Մայրս դարձավ ինձ համար հաց։ Երբ խավարեց շուրջս անհույս, Մայրս դարձավ ինձ համար լույս։ Երբ շնչելը դարձավ ցավոտ, Մայրս դարձավ ինձ համար օդ։ Երբ բախտը ինձ չար կանիծեր, Մայրս դարձավ ինձ կյանք ու սեր։ Երբ հեռացան բոլորն անհետ, Մայրս մնաց մենակ ինձ հետ։ Երբ աղավնին ագռավ դառավ, Փետուրները մայս առավ։ Մայրս միայն ինձ հետ խոսեց, Մորս կյանքը ինձնով հոսեց,