Предыдущая публикация
#ЗИЙНАТ:
МУАЛЛИФ ШАМСИНУР
15-қисм
Ахрор уйғонганида ўзига термулиб турган хотинини билиб индамай ётаверди. Қанча уринмасин у қизни қабул қила олмаётганди. Нимадир уни қиздан тўсиб турар, ўртада катта жарлик бор эди. Қиз кетгач ён томонга ўгирилиб ётди.
Зийнат ҳамоммдан чиқиб одатдагидек бомдодни ўқиб сўнгра ташқарига йўналди. Ташқарида келганидан бери кеча илк бор кўрган инсони, Зулхумор бувини эрини кўрди. Бу одам унча бунчага очилиб гапирмас, жуда жиддий инсон экан. Буви билан бобо ниманидир устида тортишарди.
— Қачонгача бундай яшаймиз?
— Сени жавобингни беришимни истамасанг, жимгина юр. Болаларга ҳам билдира кўрма.
— Улар билиб бўлган.
— Билса нима қипти? Уларни оёққа қўйдим. Бу ёғига ўзим хоҳлагандек яшайман. Мени ишимга бурнингни тиқмаларинг.
— Уни йиғинларга олиб келишга ҳаққингиз йўқ
— Сендан сўрамайман. Бор хонангга кир, мен кетдим.
Зийнат ўзини панага олди. Бу уй бунча сирларга тўла. Ошхонага ўтиб нонушта тайёрлай бошлади. Стол устини ноз - неъматларга тўлдириб қолганлар уйғонишини кута бошлади. Биринчи бўлиб Зулхумор буви чиқиб келди.
— Сенга вақтли турмасанг ҳам бўлади дегандимку.
— Мен бўш ўтиролмайман.
— Уйда зерикиб қолмаяпсанми?
—Ўқишим чала қолди.
—Нега олдинроқ айтмадинг?
— Мавриди бўлмади,- Зийнат ерга қаради.
— Муаммо нимада?
— Ахрор рухсат бермадилар.
—Аҳа тушунарли, ўзим гаплашаман у билан.
— Рахмат буви.
— Бор нонуштага чақир.
Зийнат Ахрорни чақириш учун хоналарига кирди. Ахрор бошини ушлаганча ўтирарди.
— Бошингиз оғрияптими?
— Ҳа бироз.
— Бирор нарса еб олинг, кейин дори бераман.
— Хўп.
Нимагадир Ахрор қаршилик қилмади. Ювиниб чиқиб биргаликда нонушта қилишди. Дастурхонга дуо ўқилгач эса муддаосини айтди.
— Мен Зийнат билан айланиб келаман. Кечгача уйда бўлмаймиз.
— Майли болам борақол. Яхши ўйлабсан, - Зулхумор опа дарровда бу фикрни маъқуллади.
Ахрорни отаси ва онаси тўйдан бир ҳафталар ўтгач бошқа вилоятга кетишганди. Сабаби Ахрорни отасини иши ўша ерда бўлиб, уйда кам бўлишарди. Ҳамма нарсага Зулхумор буви бош қош эди. Зулхумор буви етмиш ёшдан ошган бўлса ҳам, ҳамон тетик бўлиб, ўзига қараб юрувчи аёл эди.
— Қани келинлар дастурхонни йиғиб олинг.
Ахрор эса Зийнатни қўлидан ушлаганча хоналарига кирди.
— Қаерга борамиз?
— Фарқи йўқ. Айлансак бўлди.
Нима учундир Ахрор бошқача бўлиб қолганди.
***
Ўтмиш.
— Мен бунга чидай олмайман. Нега мени айтмадингиз дадангизга?
Зулхумор зорланиб сўзларди.
— Отам тушунадиган одам эмас. Сен уни қандайлигини билмайсан.
— Мени била туриб олиб келдингизми?
— Хумор, жоним мени ҳам тушун. Менам сенсиз яшолмайман. Отам сени билади. Номига уйланиб сен билан яшайвераман.
— Менда на қонуний никоҳ бор, на шарий. Мен кимман сизга? Жазманми? Ёки фақат нафсизни қондирувчи...
— Жим. Гапирма, сенга шарий никоҳ керак бўлса, бўлади у ҳам. Бугуноқ ҳал қиламан буни.
Зулхумор йиғидан тўхтамасди.
***
Карим ака тўйни чўзиб ўтирмади. Икки ҳафтада ҳамма нарсани тахт қилдию, тўйни ўтказиб олди. Васила чиройли келин бўлди. Комил ва Васила бир-бирига узукка кўз қўйгандек ярашиб турарди. Аммо бу манзарани четдан кузатаётган бир инсонни улар пайқашмасди. Комилни юзида ҳеч қандай ифода бўлмай, уни на хурсандлигидан на хафалигидан далолат берарди. Юраги куйиб кетган, дардига даво йўқ Зулхумор аламдан лабини тишлаб қонатиб юборганини ҳам билмасди.
Нега энди бу келин ўрнида Зулхумор эмас, нега Комил бошқаси билан гўшангага киряпти? Нега, нега? Саволлар жавобсиз эди.
—Синглим нега йиғлаяпсиз?
Қизни келганидан бери кузатиб турган аёл сўради.
— У... У...
Зулхумор гапиролмай йиғлаб юборди.
— Уйланяпти. Бугун... Уни тўйи
16-қисм
— Йиғламанг, тақдирингиз эмас экан.
Ана шу сўз Зулхуморни ақлини жойига келтирди. Ахир Комил уни ташлаб кетгани йўқку.
— У мени тақдирим.
Зулхумор кўз ёшларини артганча тўйхонани тарк этди. Уни Комилни ортиқ кузатишга бардоши етмади. Ижара уйларига бориб ўксиб ўксиб йиғлади. Бутун ҳаёт унга қоронғу кўринарди. Ўша кеча ухлаёлмади. Комилни кутди. Аммо Комилдан дарак бўлмади. Қанчалик бедир бўлмасин у севган инсон келмади. У энди ўзгани ёри, ўзгани қучоғида.
Зулхумор жинни бўлай деди, афсуски барчасига ўзи айбдор. Орадан уч кун ўтиб ташриф буюрган Комил билан очилиб гаплашмади.
— Қучоғидан чиқолмадингизми?
— Гулим сени соғинганман. Қўй энди шу гапларни .
— Ҳеч қачон. Эшитяпсизми, ҳеч қачон.
— Мен фақат сени севаман, - Комил уни қучди.
— Мени севасиз, аммо уни олдидан келолмайсиз.
— Хумор ҳозирда вазият шундай, бироз сабр қил бари яхши бўлади.
Аммо яхши бўлмади. Комил кундан кунга узоқлашиб бораверди. Ҳафта, ой чўзилиб кетаверди. Зулхумор ҳомиладор эканини билганида устидан бир челак сув қуйилгандек бўлди. Ўзи қорнини зўрға тўйдириб юрганида, чақалоқ энди унга ортиқча.
— Сиз мендан узоқлашиб боряпсиз.
— Ишлаяпман. Ишларим кўп.
Комил чўнтагидан бироз пул чиқариб Зулхуморни олдига ташлади.
— Мен Россияга бориб келаман. Унгача етқазиб тур.
Комил шу кетганича олти ойча йўқ бўлиб кетди. Бу вақтда ижара уй эгаси Зулхуморни қорни қаппайганини кўриб уйдан ҳайдади. Қиз шўрлик амаллаб ишчилар ётоқхонасидан қўним топди. Бир яхши аёл уни туққанича ўша ерда олиб қолди. Зулхумор кўзи ёригач болани нима қилишни билмасди. Ахийри ўша унга ёрдам берган аёлга ташлаб кетиб юборди. Аёл ҳаттоки сезмай ҳам қолди Зулхуморни кетиб қолганини. Туғруқхонадаям туғилмаган, исми қўйилмаган гўдак, қўлма-қўл бўлиб кетди. Бола ётоқхонадагиларга ортиқчалик қиларди. Зулхуморни ётоқхонага олиб келган аёлни исми Клара бўлиб жуда оқкўнгил инсон эди. Болага рахми келди. Унга Дамир деб исм қўйиб ўзи катта қила бошлади.
***
— Бу ерларга келмаган эканман.
— Мен ҳам сен баҳона келдим .
Зийнат доимгидан очиқ, ва қоматни билдирадиган кийингани учун ўзини ноқулай ҳис қиларди.
— Негадир сен бемалол ўтира олмаяпсан, - Ахрор Зийнатни кузатиб шу гапни гапирди.
— Рост, мен бу кийимда ноқулай бўляпман.
— Аммо бу кийим сени янада жозибали кўрсатибди. Уйдаги қоплардан кўра шу кийимда ўзгача сан, - Ахрор кулимсираб гапирди.
— Мен бундай кийинишга ўрганмаганман.
— Ўрган, менга жуда ёқди.
Ахрор Зийнатни стол устидаги қўлларидан ушлади. Қиз уялганидан қўлини тортиб олди.
Давоми бор....
#shamsinurijodi
МУАЛЛИФ ШАМСИНУР
17-қисм
— Нега уяласан?
— Қайдам, - Зийнат елка қисиб қўя қолди.
Атрофда эса уларни кузатиб турган аламзада нигоҳлардан бехабар эдилар.
— Янги иш бошлаш арафасидаман. Фирмани кенгайтирамиз. Балки сени ҳам олдимга оларман.
— Вой бунча зўр.
Зийнат хурсанд бўлиб кетди.
— Бувимни алоҳида чиқишимизга кўндира оласанми?
Зийнат ўйловда қолди. Қандай айтади бу гапни?
— Мен нима дея олардим? Ахир унча яқин эмасмиз. Буни устига янги келин бўлсам.
— Билардим шунақа ошқовоқлигингни. Мен аҳмоқ сендан ёрдам кутибман, - Ахрор бирданига бошқа одамга ўзгарди. Зийнат ҳайрон қолди. Бу инсонни ичида икки хил одам яшайдими?
— Мен уриниб кўраман.
— Яхши бўларди. Эркин яшардик, бувимни таъқиблари остидан.
— Бувингизни ёмон кўрасизми?
— Йўқ нега ундай дейсан? Бувим тилла аёл. Аммо ҳаддан ортиқ ҳукмронлик қилишга уринади. Мен эса озодлик хоҳлайман.
—Айтиб кўраман. Кейин сизга жавобларини айтаман.
— Гап билан бўлиб овқатга қарамапмиз, қани ол. Қорнинг ҳам очгандир?
— Рости эрталабам тузук овқатланолмагандим.
Икковлон овқатланишга киришиб кетишди. Улардан анча узоқда бўладиган суҳбатдан бехабар эдилар.
— Хотини чиройли эканми?
— Бас қил Мерик. У мени алдашига йўл қўймайман.
— Лоличкаа у сенга арзимайди. Қолаверса сени умидвор қиладиган ҳеч нарса демаган.
— Ана шу демагани алам қилади.
— Агар севишиб юрганингда бу гапни айтсанг мен сен томон бўлардим. Афсус орангизда танишликдан бошқа гап йўқ.
— Ҳмм, кўрамиз ҳали.
Лола ўрнидан туриб Зийнатлар томон мастона юриб борди.
— Салом.
Ҳеч бир мулозаматсиз стулга ўтириб олди. Зийнат унга ҳайрон бўлиб қаради.
— Иее Лола, қалесан?
— Яхши, кўринмай кетдинг Ахрорчик?
— Таниш хотиним Зийнат.
Ахрор Зийнатни Лолага таништирди.
— Зийнатхоним танишганимдан хурсандман. Мен Лола, Ахрорни дўстларидан бири.
Зийнатга бу қизни ўзини тутиши ва гапириши умуман ёқмади. Жуда тор бўлган кийим. Калталигидан сони кўринин туради. Лаби катталаштирилганидан одамни ўзига қарашга мажбур қилади. Киприклари жуда узун, улама киприкни меёридан ортиқ узунлаштириб юборган.
— Танишганимдан хурсандман.
Улар бошқа сўзлашмади. Қолганини Лола ва Ахрор гаплашди. Зийнат эс жимгина уларни суҳбатини тингларди. Зийнатни ҳайрон қоладиган ери бу қиз нима бунча нозланиб гапиради? Ахрорни олдида хотини турибдику.
— Ахрор ака кетамизми?
— Яхши ўтирибсанку, зериккан бўлсанг айланиб кел.
Ахрорни қўрс жавобидан Зийнатни қалби оғриди.
18-қисм
Лола эса тиржайганча Зийнатни устидан кулиб ўтирарди.
— Ахрор нима уни севмайсанми?
Зийнат узоқлашгач Лола ўзига қизиқ бўлган саволни берди.
— Севги, нима?
— Ҳммм, тушунарли. Бирор кимни севардингми?
Ахрор қизга тикилиб қаради. Уни бир қисми кўриниб турган бўлиқ сийналари, йигитни ютиб юборгудек қараб турган кўзлари, ва энг муҳими ундан келувчи ифор йигит бир зумда бошқа оламга олиб киргандек эди.
— Сени десам мен билан қолармидинг?
Ахрор қизга кўз узмай тикилди.
—Жоним билан, сендек йигитни рад этсам уволингга қоламанку.
Лола янада яқинроқ сурилиб Ахрорни қучоғига кириб кетгудек ўтирди.
— Бу янги ташриф қоғозим, кечда кўришайлик.
— Майли йигитни гули. Сен нима десанг шу,- Лола йигитни юзидан енгилгина бўса олди. Ахрорни шу онда нимадир ичида ғимирлаб қўйди. Ахрор бу имконни қўлдан бермайди.
Зийнат ювиниш хонасига кетаётганда кўзларидан ёш оқиб улгурганди. У Ахрорни муомаласидан ҳам, қизни олдида бунақа гапни гапиргани алам қилганди. Зийнат энди ювиниш хонаси томон буриламан деганда рақибига аямай мушт туширган йигитни кўриб беихтиёр бақириб юборди.
— Бўриии нимага қарамадинг коридоргааа,- қора кийим кийиб олган йигит баланд овозда бақирди. Зийнат жойида қотиб қолди. На олдинга юришни. На ортга юришни биларди.
— Ҳой қиз бор кет бу ердан.
Аммо қора кийимли йигит рақибини яна муштлар, тепки билан аямай сийларди.
— Бор йўқот.
Зийнат ўзини қўлга олиб кучи борича югурди.
Ахрор ўтирган томонга борар экан бир-бирини еб қўйгудек ўтирган эри ва Лолани кўриб ичидан нимадир узилди. Секин уларни ёнига келиб ўтирди. Ахрор ҳатто қараб ҳам қўймади. Лола нима табассум ҳадя қилиб, кўзини қисганча уларни ёлғиз қолдирди.
— Менга бу қиз умуман ёқмади.
— Бу сени муаммойинг. Уни юришини қара, қанчалар ўзини севади. Диди ҳам зўрлиги кўриниб турибди.
— Ҳа жуда, кўзизни узолмай қолганиздан билса бўлади,- Зийнат нишини санчди. Атрофга ҳавотир билан боқди. У умрида кўрган ғазабнок кўзлар уни кузатиб турганини кўриб эти жимирлаб кетди.
— Уйга кетайлик.
—Қани тур, кеттик бўлмаса.
Шаҳар айланиш Зийнатни қалбига oз бўлса ҳам ёруғлик олиб кира олмади.
МУАЛЛИФ ШАМСИНУР
19-қисм
Ўтмиш
— Мен нима дегандим сенга?
— Юлдуз бошлама...
Зулхумор ўзини босолмай йиғларди.
— Сен аҳмоқсан, буни яхши билиб турибсан. Отанг онангни ўласи қилиб урганини мен кўзим билан кўрдим. Бечора синглинг ўртага тушиб , у ҳам насибасини олди. Сен сабаб яқинларинг азоб чеккани сенга бир тийинлик аҳамиятсиз. Шунга яраша бахтли бўлсанг ҳам майли эди. Бечора гўдакни аҳволи нима кечди экан?
— Мен яшашни истамайман.
— Бориб отангни оёғига йиқил. Ўлдирса отанг ўлдирсин. Юраги таскин топармиди шунда.
—Юлдуз қанақа дугонасан-а?
—Йиғлама, тур ўрнингдан. Дадангни олдига бирга борамиз.
Зулхуморни кўзларидан ҳавотирини билиш қийин эмасди.
—Йўўўқ, қўрқаман.
—Бутун умр беркиниб яшолмайсанку.
—Яшайман.
Аммо Юлдуз айтганидан қолмади. Икки кун ўтиб Зулхуморни отасини олдига олиб борди. Зулхумор отасини кўриб виждони қийналди. Ота бир бурдагина бўлиб қолганди.
—Дада...
Дадасини бошини кўтариб ҳам қарамади
—Мени битта қизим бор. Каттаси ўлган.
—Йўўўўқ, дада ундай деманг
Зулхумор отасини оёғига йиқилиб кечирим сўрашга тушди. Юлдуз ўргатган гапларни айта бошлади.
—Мени кечиринг дада. Мен фақат ўша йигитга турмушга чиқишни хоҳламадим. Юзингизни ерга қаратадиган иш қилмадим.
—Сен мени тириклай кўмиб кетдинг.
—Майли уринг, ўлдиринг. Аммо мени кечиринг дада
Зулхумор тиз чўкканча йиғларди.
—Сени кечирмайман. Уйга кир кўзимга кўринмай юр.
Шу -шу Зулхумор ота уйидан қўним топди. Ҳар куни дашном эшитар, ҳеч ким у билан тузук гаплашмасди. Бир дастурхонда овқат ҳам ейишмасди. Зулхуморни ҳаётига ёруғликни айнан шу дугонаси Юлдуз олиб кирди. Юлдуз аммасини набираси бўлган Икромга Зулхуморни расмини кўрсатиб мақтади. Икром отасиз ўсган бўлиб анча қийналган йигит эди. Зулхуморни бир кўришда ёқтириб қолди. Совчи юборди.
—Юлдуз сен нималарни бошлаб юрибсан?
—Икромга неча жойга совчиликка боришди. Сариқ, кўк кўз деб қиз беришмаяпти. Камига отасиз ўсган, ҳаминқадар яшайди. Сен уни бахтли қиласан.
—Жинни бўлдингми? Мен... Мен уни севолмайман.
—Зулхумор севганинг нима қилиб берди? Сен Икромга тегиб отангни юзини ёруғ қиласан. Икром ҳам хотинли бўлади.
—Аммо мен...
Зулхумор гапини охирига етказолмай чайналди.
—Бунисини ўша куни ўзим ҳал қиламан.
Юлдуз тиббиёт техникумида ўқирди. Дугонасини бу мушкулотдан қутқарди. Куёвни тўй куни яхшигина маст қилиб, Зулхумор лезвия билан бармоғини тилиб қон чиқарди. Қолган ҳаммаси рисоладагидек давом этди. Икром шундай гўзал қизга уйланганидан боши осмонда, қизни бошига кўтарарди. Икромни узоқ қишлоқдан экани ҳам Зулхуморни тарихини билмасдан уйланишига сабаб бўлганди. Улар Юлдузга сўзсиз ишониб қизга совчи юборишганди.
Давоми бор...
Следующая публикация
Комментарии 2