Предыдущая публикация
#ЖАЙЛООДО КАЛГАН СЕЗИМДЕР.
4-бөлүм.
-Жайчылык эле. Өзүң кандай? Мал-жан аманбы?-деп сураган болду да, Жамиланы тик карай албай, андан көзүн ала качып, тайсалдай түштү. Ушул саам Мирлан өзүнүн сүрдөгөнүн билгизип койду.
Аңгыча ээрчише машинадан түшкөн Эмил менен Темирбек салам айткан болушту. Жамила саламды алик алып:
-Эмне мынча шашып, жоо кууп келаткансып?-деп сурап, үчөөнү сынай карады. Кантсе да үйүм жакын дегендик кылып Жамила тартынган жок.
Мурда кийин башкарма менен келип калган Эмил өзүн колго алып:
-Шашкан деле жокпуз. Эгер козу соём десең ага деле күтөбүз. Жөн эле сага жолугуп кетели деп келип калдык,-деп шыр жооп берген болду да, эки досун карап, “айтканым туурабы” дегенсип, көз кырын салды.
Темирбек калп күлүп:
-Эмил туура айтат. Сендей чабан кыздын абалын сурап коюш биз үчүн парз эмеспи деп, өз сөзүн кубаттап ырсактап өзүнө жарашыксыз абалда жылмайган болду. Жамила көңүлү суз:
-Конок болгону келсеңер алдын ала айтып койбойт белеңер, конок камын көрөт элем да, — деп сыпаа жооп берип, аттан түштү да чылбырынан аттын жетелеп келип мамыга күрмөп байлап:
-Үйгө киргиле,-деп жигиттерге кайрылды. Баятан өзүн баатыр, шер сезип жаткан Мирлан оозуна талкан сугунуп алгансып үн дебестен алдыга басып, үйгө кирди. Башкарманын машинасы келгенин көргөн ылдыйкы кошунанын аялы Сагынбүбү дагы бул убакта жетип келип калган эле. Анын келгенин үч конок жактыра бербегенсип карашып учурашымыш болушту да, алдыдагы куюлган кымызга карашты. Сагынбүбү туура эмес келип алганын сезип:
-Жамила, жардамчы чабаның көрүнбөйт. Койлоруң ылдыйлап кетти го- деп, унчуккан болду да, сыртка чыга жөнөдү. Сагынбүбүнүн кеткени үчөөнө жага бербей калды белем, алгач сөздү Эмил баштады:
-Жамила, тамак асам деп убара болбо. Биз жөн эле тамашалап койдук. Шашып жүрөбүз,-деп сөз улап келатып, Мирланды карады, “калган сөздү өзүң улант” дегенсип. Мирлан, Эмилдин көз карашынан улам эле баарын түшүнүп, сөздү өзү алды.
-Жамила, биз неге келдик өзүң түшүнүп тургандырсың. Сөздүн ачыгы сени азыр алып кеткени келдик, даярдан,-деди.
Жамила ишене бербеген түр көрсөтүп:
-Койчу, каяктагыны айтасың да. Аз эле убакыт илгери Жээнбүбү эжем келип эки сааттай сүйлөшүп олтуруп кетти. Эртерээк келсеңер болмок экен, чогуу-чаран сүйлөшөт элеңер. Эжем айтты го сен жөнүндө. Бирок мен сага тием деп, убада берген эмес элем го. Атамдар укса иш чатагына айланат. Андан көрө жан адам уга элегинде токтот бул ишаратыңды. Өзүң эле ойлонуп көрсөң боло, шашкан шайтандын иши дейт. Жок дегенде күзгө чейин дагы ой жүгүртүп, башка план түзүп көрбөйсүңбү?-деди. Мирлан эки досун сыртка чыгып тургулачы дегендей белги берди эле Эмил менен Темирбек дароо сыртка чыга жөнөдү.
Үйдүн ичинде экөө калганда Мирлан чечкиндүү кадам таштап, Жамилага жакын келип, колунан кармап:
-Жамила мен сен деп гана ооруп калдым. Буга чейин далай эле жолу айттым го. Сенсиз мага жашоо кызыксыз деп. Жамиланы даярдантпай денесинен бекем кучактап, өзүнө тартып, капкара өлөң чачынан шуу-шуу жыттады. Мирландын бул кыймылы Жамилага жагып турду. Эркектин тер жыттанган жыты мурун өрдөп, өзгөчө жагымдуулукту тартуулады.
Өзүнө-өзү ээ боло албай Жамила башын Мирландын көкүрөгүнө жөлөп, аяр эркелеген болду. Ушул эле керек белем Мирлан, Жамиланын моюн башынан өпкүлөп, эриндер чапташа түштү. Күчтүү тамак жеп, кымыз ичкенгеби Жамила дагы эркек эңсеп, эмненидир каалап турганын билгизип койду. Мирлан, Жамиланын кош мамасынан кармалап, сугалактык менен өөп, өзүнө-өзү ээ боло албай, эркине баш ийбей баратты. Качан гана жакын жерден чыккан дабыштан чочуган эки жаш аргалары жок гана бири-биринен ажырашты.
Талант чуркап кирип эле, Жээнбүбүгө кайрылды:
-Аяш апа, Мирлан үйдөбү?-деп. Өпкөсү көөп чуркап келген Таланттын бул берген суроосу, Жээнбүбүгө жагып:
-Жок, эмне болду, мынча шашып?
-Башкарма райондун борборуна бармак экен. Машинаны Мирлан айдатып кетти дегенинен башкарма тез таап кел деп өтүнгөн эле. Шашылыш иштери чыгып
калыптыр,-деп, шашкан түр көргөзүп энтиге сүйлөдү. Жээнбүбү кабагын түйүп:
-Кайда экенин өзүм да билбейм. Башкарманын машинасын кимдер болуп айдатып кетиптир биле алдыңбы?
-Эмилдин апасы айтты, Темирбек менен Мирлан айдатып кеткен деп. Анан «дайынын ылдам билип кел» деп, башкарма жибергенинен мында кайрылдым.
Жээнбүбүнүн ою алда кайда кетти. “Эми алар кечиксе башкарма күтүп жатса, аларга эмне болду? Балким жолдон бузулуп калдыбы машинасы” деп түркүн ойду ойлоп, босогодон ары кетпей, же бери кетпей каккан казыктай жалдырап эле туруп калды. Ал турсун Таланттын кеткенин дагы билбей биртопко турду.
Санаа деген кандай күлүк? Бүт дитин бир гана уулу Мирлан ээлеп, “эмне болгон күндө дагы, деги аман эле болсунчу” деп эне байкуш баласнын амандыгын тилеп турду.
Жээнбүбүнүн баятан берки абалына астыртан көз чаптырып, байкап турган күйөөсү Амантур өңүн бузуп, башкача көз караш менен карап:
-Жээнбүбү, сага эмне болгон? Баятан бери бир орунга отура албай эле чебелектейсиң. Менден бирдеме жашырып жаткан түрүң бар. Ачык айтып, оюңду ортого сал. Болбосо убакыттын өтүшү менен баары кеч болуп калышы ыктымал, -деп бир нерседен шек алгандай суроолуу карады.
Жээнбүбү уурусун карматкан адамдай тайсалдап ылайыктуу жооп таба албай:
-Мен жөн эле. Өзүмчө сени аяп, уулуң Мирландын кечиккенинен санаам тынбай турат. Өзүң айткандай сен тоют топтоо менен алек болуп жатканыңда, балдарыңдын пайдасы тийбегени мени дагы түйшөлтүп жатат, -деп негизги маселени жашырып, Амантурду тик карай албай көзүн андан тартып алды. Амантур аялы Жээнбүбүнүн бир нерсени жашырып, ичинен кыйналып турганын сезип, өзүнчө ойлонуп, дарбаза жакты көздөй басты. Тээ бала кезинен эшиктин алдын таза кармаган Амантур дарбазага жете бербей, жерде жаткан ак кагазды колуна алды. Бул кагаз алиги Мирланды издеп келген Таланттын чөнтөгүнөн түшүп калган. Анын Жамилага жазган каты болчу. Амантур сулуу жазылган тамгаларга көз жүгүртө бир орунга туруп калды. Кат төмөнкүчө башталган эле.
“Кымбаттуу Жамила!
Сага кат аркылуу кайрылганым үчүн кечирим сурайм. Мен аскерден келген күндөн баштап, сени көргөнү мени медицинанын тили өтпөгөн, илимдин күчү жетпеген “сүйүү” деген дарт бүт дитимди ээлеп алды. Канчалык аракет кылганым менен ушул катта жазылган сөздөрдү сага айта албай, абдан кыйналдым. Акыры сага арнаган таза, аруу сүйүүмдү бир гана кат аркылуу билдире алаарымды сезип, колго калем алдым. Жамила, ишенесиңби, сен үчүн мен баарына кайылмын. Бирок сен жээниң, менин досум Мирлан менен мамилеси жакшы деген сөздү угуп алып, өзүмчө эле бушайман болуп жатам. Эгер сен Мирланга турмушка чыгып, мени карабай кете бере турган болсоң, анда мен бул жашоодогу ашык адам болуп калам. Кыскасы сен үчүн жан кыйганга чейин барам. Баары сенин колуңда. Сени терең урматтап сүйгөн Талант”.
Амантур катты окуп болуп, үнүн чыгарып сөгүнүп алды, “Атаңдын оозун урайын, азыркы жаштар эмне болуп калышкан” деп, ачуусу келе сыртка чыгып, дарбазадан алыс узабай эки жакты карап, өзүнүн жаш кезин эстеди.
Ооба, өзү деле бир кезде сүйүү үчүн жан далбас уруп, эмнени гана кылбады. Бирок азыркы жаштардай болуп жан кыям деген эмес. Эмне барган сайын сүйүү
күчүнө киргенби? Бул Жамила дегени ушунчалык эле сулуубу? Мен билгенден эле эки эркек жан кыям, аны албасам деп жатат. Же эмне андан башка кыз бул дүйнөдө калбай калганбы, тиги Эсенаалынын Айнурасы деле жүрөт го эки жылдан бери үйүндө. Анын деле келбети келишкен сулуу го. Аны эмнеге көрүшпөйт. Эгер мен жаш болсом ошол кызды деле алып алмакмын деп өз ою менен алек болгон Амантур маңдайкы үйдүн жанындагы терекке жем тиштеп келген канаттууну көрүп, эми ою ата-энелердин түйшүгүнө ооду. Канаттууну бир топко карап туруп: “кайран гана ата-эне. Бала үчүн эмнени гана кылбайт. Бардык жан-жаныбарлар үчүн бала кандай кымбат. Бирок бала ата-эненин баркын билет болду бекен?” деп Амантур өзүнүн төрт уул, эки кызын кантип бакканын, кантип ушул даражага жеткиргенин баштан эстеди. Ушулар деп талаа-түздө, жаан-чачында, тоо-таштын башында мал издеп, карышкырга жем болуп кала жаздаганын, көч кечигип бир апта мал менен талаага жалгыз түнөгөнү деги койчу бала багам деп көрбөгөн азабы деле калбаганы Амантур жем тиштеген канаттууну караган тейде бир топко өткөндү эстеп турду да анан ойлуу ичкери кирди. Жээнбүбү, күйөөсүнүн бир нерседен шексип калганын билип, өзүн колго алып, үй оокаты менен алек болду.
Мирлан менен Жамила дароо дабышты угушканда бири-биринен бир метрдей алыстап, элейип туруп калышты. Дабыш Жамиланын атасы Жамалбектики эле. Жамалбектин жашы алтымыштарга барып калган, сыйда муруттуу өзүнө жарашыктуу келген көздөрү бакыракай, орто бойлуу, бир караган кишиге сүрдүү көрүнгөн, сөзгө сараң бирок, баамчыл адам. Жамалбек сырттан киргенде, Мирлан оозунун учунан салам айткан болду. Жамалбек берилген саламды алик алып, “экөөң эмне кылып жатасыңар?” деген суроону көз карашы менен берди. Жамила атасына ушунчалык ыйбаа кылгандыктан уялганынан жердин катуулугунан гана калды. Жүзү албырып, уйпаланган чачы дагы Мирлан экөөнүн ортосунда болгон окуядан белги бергенсип турду. Жамалбек төргө өтүп, орун алып отуруп атып:
-Мирлан, сен кайдан? Тиги башкарманын машинасын сен айдатып келдиңби? — деп сурап Мирланды тике карады. Мирлан үнсүз башын ийкеп, көзүн ала качып:
-Жамилага жумуштап келдим эле.
-Эмне жумуш?-деп Жамалбек үнүн бийигирээк чыгарды. Бул берилген суроонун тереңинде “эмне экөөңөр ишти ээн үйдө гана бүтүрүп калгансыңарбы” дегендик жаткан эле. Мирлан азыраак сүрдөп:
-Бир козу керек болуп калды, -деп калп айтып, андан ары сөзүн улады: -Жамиладан сурап, кийинки жылы берсемби деп, ошол жөнүндө сөз болуп жатты эле, -деди да чынбы дегенсип Жамиланы карады. Жамила бул убакта кымыз куюп жаткан эле. Жамалбек бир нерсени сезип турса дагы Мирландын сөзүнө ишенип:
-Козуну эмне кылат элең? Менден сурасаң деле бермекмин. Жамила сунган кымызды сыпаа ууртап, алдына коюп:
-Жардамчы чабаның көрүнбөйт, коюңду ким карап жатат?-деп сөз багытын башкага бурду. Баятан бери өзүн ыңгайсыз сезип жаткан Мирлан бул сөздүн чыгышы менен туңгуюктан жол тапкан мергенчидей сүйүнүп кетти. Жамила берилген суроого жооп бергенге шашылбай, сабааны бышып:
-Эртең менен суранып кетти эле. Саат үчтөрдө келип калам деген. Азыр келип калат болуш керек. Койлор болсо сууга түшкөн. Маңдайкы бетке жайылып
чыгып калат.
Бир аз убакыт илгери эле Жээнбүбү эжем келгенинен бери бастыргам.
-Ии, ал эмнеге келиптир? -деп Жамалбек сөздү бөлдү. Жамила ашыкча сүйлөп алганын кеч сезип:
-Жөн эле, мага учурашканы келиптир. Анан бир чанач кымыз алып кетти. Амантур жездем чөп чаптырат элем дегенинен кымыз сурап келсе керек, -деп жүйөөлүү жооп тапканына сүйүнүп алды.
Жамалбектин баары бир жүрөгү бир нерсени сезип турду. Мирланды караган тейде:
-Мирлан, аскерден келгениңе кыйла убакыт болду. Эми эмне иш кылайын деп жатасың? Атаң менен апаңа жүк болбой ишке кир, болбосо аларга жардам бер. Сен аскерде жүргөнүңдө сенин аман келишиңди тилеп, канча санаа чегишпеди. Өзгөчө апаң Жээнбүбү санаачыл адам. Анын ден соолугун аяп, ойлонуп иш кыл, -деп улуулук сөзүн айтты.
Бул айтылган сөз Мирландын жүрөгүнө ок болуп сайылып, бутага тийген жаанын огундай таасир берди. Мирлан таекесин тик карай албай башын гана ийкеп, сиздики туура дегенсип таекесин коштогону менен сүйүүнүн кудурети бир жагынан өз деңгээлинде кыйнап турду.
Салабаттуу сүйлөгөн Жамалбек жээни Мирландын жүрөгүнө тийген сөздөрдү айтып жатканын өзү элес алган жок. Акыры Мирлан таекеси шашпай отурганынан бүгүн жол болбой калды деген таисте:
-Жамила, анда козуну эки күндөн кийин алып кетейин, -деп шашкан түр көргөздү. Бул айтылган сөздүн тереңинде “эки күндөн кийин сени алып кетем” деген сөз жаткан эле. Жамила айласы жок башын ийкеп жооп берди. Бир чети жээни менен өбүшүп бети ачылып калганга өкүнүп, көз карашы менен билгизди “ашыкча сөз сүйлөбө” дегенди.
Боз үйдөн чыгып баратып Мирлан “таеке болуптур анда жакшы туруңуз” деп коштошкон болду да, машинаны көздөй көңүлү суз кадам таштады. Эки досу иш чатагына айланганын Мирландын келаткан абалынан эле билишип, үнсүз тосуп алышты. Бир чети кыз ала качпай калгандарына ичтеринен сүйүнүштү. Качан гана машина ордунан жылганда Мирлан:
-Кап, иш чиеленишип калды. Эгер таякем келбегенде абдан сонун болот эле. Мейли эми, — деп сөз улаганда гана машина айдап бараткан Эмил:
-Эмне болду? Деги сүйлөшкөнгө үлгүрдүңбү? Биз дагы тиги кишинин келгенин байкабай калыптырбыз. Эгер келгенде эле Жамиланы ала качабыз деп машинага сүйрөгөндө атасы чырдын үстүнөн чыкмак экен. Биздин дагы колдогонубуз бар экен, -деп өз сөзүн өзү кубаттап ырсайып күлүп жол карады.
Машина ылдыйкы коктудан чоң жолду көздөй бурулганда, парторгдун машинасы алдыларынан чыгып алдын торой токтоп, машинадан Талант түшүп эле:
-Эмил, сен каякта жүрөсүң? Башкарма издеп жатат, -деп келген жөнүн айтты. Эмил бул сөздү укканда өңү өзгөрүп кетти да, ылайыктуу жооп айта албай Мирланды карады. Бул кезде Мирлан менен Талант тиктеше түштү.
Бул көз караштын тереңинде “Жамила мага гана тиешелүү, талашпа” дегендик жаткан эле. Он жыл бир класста окуп, алтурсун аскерден дагы чогуу келишип, эки достун ынтымактары күч болчу. Бирок ортолорундагы жагымсыздык бир кызды экөө сүйүп калгандарында экенин экөөнөн башка жан билбейт. Алгач Талант көзүн тартып алып:
-Эмил, тез жөнө! Башкарма жинденип жатат, баятан бери сени издеп барбаган жерибиз калбады. Кыскасы түнү менен жол жүрөт окшойсуңар, -деп сөзүн аяктап, дагы бир жолу Мирланды карап алды да, анан сөзүм бүттү дегенсип артка
бурулду.
Баятан бери көңүлү суз келаткан Мирландын кыжырын ого бетер келтирди, Таланттын жолукканы. Эмил машинасын өң-дөңдү карабай айдап, айылдын четине келгенде Мирлан менен Темирбекти түшүрүп койду. Мирлан, Жамила менен өбүшкөнүн эстегенде көңүлү алда-кайда алып учуп, анын дагы менде көңүлү бар экен да деген, илгери үмүт пада болуп, эптеп апасын көндүрсө, калганы өз нугу менен өтчүдөй деп ойлоп койду.
Күн кылкылдап тоо башына жашынып баратканда эки дос айылдын ортосундагы дүкөнгө келишти да, узун моюн бөтөлкө винодон бирди алышып, мектептин бакчасын көздөй басышты. “Зомкара” деп аталган бул вино ичке киргенде, ортодо не бир түркүн сөздөр айтылып, алтурсун Мирлан, Жамила менен өбүшкөнүн дагы балп эткизе айтып салды. “Кайран гана ичкилик, ичкенден кийин кетет итчилик” деп айтылгандай, бул сөздү Мирлан бекер оозунан чыгарды.
Бир сааттан ашык сөз бербей сүйлөшкөн эки дос, бир топ эле кызып калышканын өздөрү көп элес алышкан жок. Мирландын ичкенден кийинки акыбалын жакшы билген Темирбек өзүн токтоо кармаганга аракет кылды. Вино ичке кирген сайын Мирландын үнү жогору чыга баштады.
Ар нерсенин чеги болот эмеспи. Анысы сыңары бул экөөнүн дагы сөзү аягына чыкты. Темирбекти иниси чакырып келбегенде сөз дагы канча убакытка созулат эле аны айтуу кыйын. Темирбек менен жылуу коштошкон Мирлан орто кызуу болуп, үйгө келгенде апасы Жээнбүбү бир орунга отура албаган абалда болучу. Атасы Амантур газета окуп, ички үйдө отурган. Мирланды көргөндө эле апасы Жээнбүбү оор үшкүрүнүп:
-Келдиңби?-деп күч менен айтып, жеңилденип алды. Бирок бул жеңилденгени көпкө жашаган жок. Анткени Мирландын мас абалын көргөндө эле, Жээнбүбүнүн өңү өзгөрүлүп кетти. Анткени кезектеги чырдын чыгышы күтүп турганын айттырбай билип, дендароо болуп эле туруп калды. Анткени Мирлан ичкенде сөзсүз чыр салары бештен белгилүү экенин Жээнбүбү кантип билбейт. Мирлан өзүн канчалык токтоо кармайын деген менен винонун күчү барган сайын өзүнүн вазыйпасын аткарып, Мирландын мээсин ээлеп алганын танып болбойт эле. Жээнбүбү алдын торой басып:
-Эмне ичип келдиң? Эми акырын үйгө кирип жатып кал, атаңа билинбей — деп өтүндү эле Мирлан башын бир булкуп алып:
-Апа, сиз мага акыл үйрөтпөңүз. Мен деген аскерге барып кызмат өтөп келген акылы толук жигитмин. Андыктан эмне кылам ал өзүмдүн ишим. Эң негизгиси мен өзүмдү өзүм билчү кез келди. Айтмакчы аял аламбы, албаймбы аны дагы жеке мен өзүм билем. Кыскасы сөзгө түшүнгөндүрсүз, -деп ыктытып алды. Жээнбүбү кара күчкө өзүнүн жасалма мүнөзүн колдонуп:
-Болуптур, өзүңдү өзүң билсең эми жатып эс ал, -деген болду. Эне да. Эгер башка бирөө болгондо андап башка сөз айтып, Мирландын ачуусуна тиет беле.
Мирлан өз оюнан кайтпай:
-Апа, мен жатып эс албайм. Балдарга барып кеңешип келишим керек. Эртең мен аял алышым жөнүндө. Минтип жүрө берсем, болбойт. Үйдөн бөлүнүп чыгып
өзүнчө түтүн булатып, эл сыяктуу жашасам деген оюм бар.
Амантур сырттагы уулунун үнүн угуп, окуп жаткан газетасын токтотуп, сыртка чыгып, уулу менен аялын көрүп:
-Эй бала, сен эмне бакылдайсың?!-деп, үнүн өктөм чыгарып, аталык сүр көрсөткөн болду. Ичинде жинди суу ойногон Мирлан:
-Ата, сиз мени түшүнбөйсүз. Эгер түшүнсөңүз мага алдагинтип карабайт
элеңиз. Сиз да мендей жаш болгонсуз, -деп сөз улап келатканда Амантур кыйкырганда гана Мирлан атасынын ачуусуна тийип алганын билип, унчукпай калды. Амантур ачуулуу:
-Деле мунун кыйынын кара. Мен кечке чөп чаптырып, чарчап талаада жүрсөм, бул мас болуп алып мага акыл үйрөтөт. Кыйын экенсиң чөптү сен чаптырып оокат кылсаң, мен малга көз болот элем го. Чоңуңардын да, кичинеңердин да жүгүңөрдү энең экөөбүз качанкыга чейин көтөрөбүз. Иниң Эрлан Жамиланы сүйүп калып, козу уурдаса, сен минтип аны алам деп мас болуп мага акыл үйрөтсөң, урдум силердей баланы. Эмне таякеңердин кызынан башка кыз силерге табылбай калганбы? Деле унчукпай койсо башыма чыгып баратасыңар да, деп катуу опурулду.
Бул айтылган сөздү укканда Мирлан төбөсүнөн бирөө мык менен ургандай абалга келе түштү. Ичкен виносу кайда кеткенин билбей, башын жерден албай, үн дебей туруп берди. Амантур дагы чучукка жеткен сөздөрдү айтып:
-Атанын атын булгап, алкаш болгончо бул дүйнөдө жашабай эле койгонуң оң. Айтпайын деген сөздү айттырасың. Эсиң болсо бүгүнкү күндү эмес, келечекти ойло! “Сүйүү” деген эртең эле балалуу болгонуңдан соң өчөт. Анан эмне болот, баягы турмуш өз нугу менен өтө берет. Экинчи сенин мас болгонуңду көзүм чалбасын. Бас, үйгө кирип жатып эс ал. Мени аябасаң дагы энеңди аяп койсоң боло. Сенин келишиңди күтүп, бир орунга отура албай эшикке эле канча чыкты. Сен болсо мас болуп жыргап жүрөсүң!-деп айтып жаман көзү менен атып жиберчүдөй караганда Мирлан үйгө киргенче шашты.
Машина жылып кеткен соң Жамалбек кызы Жамиланы сынай карап:
-Кызым, тиги Мирландын козу сурап келгени калп эмеспи. Эмнегедир анын көзү башка бир нерсени айтып тургандай…-деп суроолуу карады. Жамила уурусун карматкан адамдай атасынан бул суроону күтпөгөндүктөн азыраак тайсалдай түштү да, өзүн колго алып:
-Ата, классташ балдарына убада берип коюптур, бир козу союп берем деп. Ошол убадасынын өтөсүнө чыгуу үчүн менден козу сурап келгенин айтып тууганча сүйлөшүп жаткан элек, -деп аялзатына таандык куулукту карматып, атасынын көңүлүн жай кылган соң, Жамила оор жүктү үстүнөн бирөө алып салгансып, жеңилдей түштү.
Жамалбек бул жолу кызынын сөзүнө ишенип:
-Кызым, абайла. Али жашсың. Малдын жайын жакшылап өздөштүргөн соң анан малды карызга берсең болот. Эгер өкмөткө карыздар болуп калсаң, уят болуп каласың, ал жагын да ойлон, -деп аталык акылын айтып, атына минип, маңдайкы бөксө тоону көздөй бастырды. Жамила атасын узата караган тейде Мирлан менен өбүшкөнүн эстеп, өзүнчө уялып кетти. Дагы жакшы эгер экөөнүн өбүшүп жатканын атасы көрүп калса, эмне болмок эле. Жамила бир топко бир орундан жылбай, калпыс жасаган ишине өкүнүп алды. Баарыдан дагы Жээнбүбү эжесине “Мирлан менен сөзүм жок” деп коюп, кайра Мирлан келгенде анын эрки менен болуп,
өбүшкөнү албетте түшүнгөн кишиге өтө эле одонолук. Эгер Мирлан ээн жерден жолукса, балким мындан дагы терең ишке барышмак беле, ким билет. Анткени эңсөө сезимине баш ийбөө өтө эле сабырлуу кишинин колунан келбесе жөн
адамдын колунан келе бербесе керек. Бир чети Жамила ал таттуу өбүшүүнү эми
көпкө чейин унута албасын билип турса дагы, өзүнө өзү сөз берди. Эми мен Мирланды жаныма жолотпойм деп.
Күн батып, мал короого түгөл кирген соң, Жамила ылдыйкы кошунанын үйүн көздөй басты. Анткени кошунасы кечинде келип тамак ичип кет деп чакырып кеткен эле. Жай басып келип, боз үйдүн эшигин ачып ичкери кирген Жамиланын көзү дароо эле төрдө отурган жигитке кабылды. Эки көз аз убакытка чагылыша түштү да, анан бири-биринен көздөрүн тартып алышты. Үйдөгүлөр бир ооздон:
-Кел, төргө өт, -деген болушту. Жамила иймене басып чыгдан жак менен көрсөтүлгөн орунга отуруп жатып үй ээсине кайрылды:
Уландысы бар.
Следующая публикация
Комментарии 1