Սա Կիրովական է, որտեղ հիշողություններ են շնչում,
Լուռ փողոցների միջով եւ մարում են այնպիսի տեսարաններ:
Հինգ նստարաններով զբոսայգի, որտեղ մենք հանդիպում էինք,
Հիմա մենակ քայլելով, գիշերային պարտության ցրտից:
Լռությունը ընկնում է, օդում ձայն չէ,
Ես մտածում եմ Բանգլադեշի մասին, ինչպես սպասում է այնտեղ:
Բայց ինչ կարող ենք անել: Սա Կիրովական է:
Արեւը թաքնվում է, եւ կրկին անձրեւ է գալիս:
Նորից անձրեւ է գալիս, քաղաքի այս ուրվականում,
Որտեղ երազների ստվերները շարունակում են կախված լինել:
Ծիծաղի արձագանքներ, ընկերների ձայներ,
Նորից անձրեւ է գալիս, այո, նորից անձրեւ է գալիս:
Մենք մառախուղով անցնում ենք Սամվելոնի լույսին,
Բայց Խինկալոնի ջերմությունը այսօր ավելի մոտ է զգում:
Հին գործարանները կանգնած են, կենտրոնը ցուրտ է եղել,
Երդվում եմ, որ չեմ մոռանա այս տեղը, ինչպես ոսկի:
Կոնգո եւ հիշողություններ, վայրի, որպես բոց,
Այս ջունգլիներում կորցրեց, ամեն ինչ նույնն է զգում:
Բայց ինչ կարող ենք անել: Սա Կիրովական է:
Արեւը թաքնվում է, եւ կրկին անձրեւ է գալիս:
Նորից անձրեւ է գալիս, այս վայրի սրտում,
Որտեղ հիշողություններ են մնացել, ժամանակը չի կարող ջնջել:
Արցունքների եւ ծիծաղի, ստվերների եւ ցավի միջոցով,
Նորից անձրեւ է գալիս, այո, նորից անձրեւ է գալիս:
Դա մեծ տեղ չէ, պարզապես մառախուղի մի գյուղ,
Որտեղ այն երազանքները, որոնք մենք կառուցեցինք դեռ ինչ-որ կերպ գոյություն ունեն:
Որտեղ անծանոթներն ու ճանապարհորդները գալիս եւ գնում են,
Մի փոքր Շվեյցարիա, ձյան մեջ փոշոտված:
Բայց ահա մենք կանգնած ենք, հանգիստ գրկախառնվելով,
Որտեղ անձրեւը կայուն է ընկնում, լցնում տարածությունը:
Եվ ինչ կարող ենք անել: Սա Կիրովական է:
Արեւը թաքնվում է, եւ կրկին անձրեւ է գալիս:
Նորից անձրեւ է գալիս, սրտի վերջին ձեռնպահը,
Հիշողությունները լվանալը, թեթեւացնելով ցավը:
Չնայած ես վաղը կմեկնեմ, այսօր երեկոյան ես կմնամ
Ինչպես կրկին անձրեւ է գալիս, այո, կրկին անձրեւ է գալիս:
© 2024 Կարեն Կիրովական վոլխի վիրտուալ եկեղեցի.