ДИНСИЗ КЕТТИ...
Динсиз кетти бир оғам, динсиз кетти.
Бир бор азон чақирмасдан сўзсиз кетти.
Фоний дунёнинг ортидан тинмай елиб,
Охиратин ўйламасдан унгсиз кетти.
Балки ўчмас кўнгилдану, кўздан кетти,
Юрти айтган иссиқ, юмшоқ сўзла кетти.
Мансаб, обрў молу-мулк ҳўп жаноб эди,
Бари қолиб созин чалиб ўзла кетти.
Яёв ўтти кўйлагин ҳам киймай кетти,
Медалининг бирини ҳам илмай кетти.
Ишу-жой деб иймон нима ўйламасдан,
Ҳеч бўлмаса бровни ҳам билмай кетти.
Олтин бошин Оллоҳга бўй сунмай кетти,
Шариатнинг шартларини суймай кетти.
Эҳ... лоақал улуғ жума кунларида,
Жойнамозга ул манглайи тегмай кетти.
Буйруғига яратганинг кўнмай кетти,
Кўрган сўнгги умрига ҳеч синмай кетти.
Кўкрагини Дарвин билан Ленин ёққан,
Атеистлик алангаси сўнмай кетти.
Кулиб келган ул кунидан қочмай кетти,
Мулла айтган сўзга қалбин очмай кетти.
Икки олам баҳти билан қовуштирар,
Қуръони карим вароғини очмай кетти.
Юрагига сингдирмаган иймон нурин,
Эгаликсиз ғанимидан йиққан билим.
Кетар чоғи энг муҳими ИЙМОН экан,
Шу бўлмаса молу-мулкдан фойда не экан?
Муаллифни билолмадик.