Баъзида сен билан ҳамма нарса ва бирданига рўй беради. Ҳар ҳолда, сенга шундай туюлади. Фақат битта нарса рўй берганда-ку, майли — йўқ, ҳаёт сени ҳар томондан ва сезиларли оғриқ билан калтаклайди — фақат чап беришга улгуришинг мумкин, холос.
Бироқ ҳаммаси бирданига бўлмаса ҳам, қаердадир нимадир албатта ва доимий равишда юришмайди. Сен ўзингни худди бутун ҳаёти давомида битта уйни қураётган қурувчига ўхшатасан: ёрилиб кетган битта деворни тузатиши билан бошқаси ёрила бошлайди ва у, бошини чангаллаган ҳолда, иккинчи деворни қутқаришга интилади. Унисини тузатгунча яна бошқа муаммо юзага келади… Бу ҳолат асло тугамайди.
Сен абадий таъмирталаб уй учун абадий қурувчисан. Сен чап қанотдан ҳужумни зўрға даф қилиб, бирдан орқа томондан, ундан кейин рўпарадан ва ўнг қанот ҳужум остида қоладиган абадий қўмондонсан... Ҳа, бунинг чеки йўқ, иложсизлик, муқаррар бўлиб, қайта-қайта такрорланади.
тўлиқ матни:
http://islamonline.uz/index.php/islom/tazkiyah/item/4064-dunyo