Մենք գուցե այսքան վաղ չվերադառնայինք Տավուշի մարզ, եթե չլիներ մեր նախկինում վիրտուալ, ներկայումս` լավ բարեկամ շվեցարաբնակ Վրեժի առաջարկը այցելել Ներքին Ծաղկավան գյուղ: Օգոստոսի 8-ին մեր "ուրախ ավտոբուսը" վաղ առավոտյան շարժվեց մեզ համար անհայտ ուղղությամբ: Իրականում միայն Վրեժը գիտեր, որ 3 ժամ անց մենք հայտնվելու ենք փոքրիկ "Շվեյցարիայում", իսկ մեզ համար երևանյան գլոբալ տաքացումից փախչելն արդեն իսկ ուրախություն էր: Ժամեր անց արդեն Ներքին Ծաղկավանում էինք` ավելի կոնկրետ գյուղապետարանում, որտեղ էլ փորձում էինք հասկանալ, թե ովքեր են մեզ հյուրընկալելու իրենց հարկի տակ: Գյուղին չհասցրինք անմիջապես ծանոթանալ, որովհետև րոպեներ անց արդեն սեղանների շուրջ էինք.... գյուղական "самагон" իր գործն արեց. անծանոթ մարդիկ մի քանի վայրկյանում դարձան բարեկամներ ու սկսվեց փոխադարձ գովասանքների մրցույթը: Հետո արդեն` երեկոյան, մի քիչ սթափ վիճակում հասցրեցինք հասկանալ, որ պատահաբար հայտնվել ենք բնության գրկում, որտեղ աջ ու ձախ աճում են աշխարհի ամենահամեղ մրգերը ու ոչ ոք չի արգելում քաղել դրանք: Գիշերային խարույկի շուրջ էլ ավելի ամրապնդեցինք մեր մտերմությունը. ճիշտ է բացօդյա դիսկոտեկը տեխնիկական պատճառներով մի փոքր անհաջող ստացվեց, բայց կենդանի կատարումները լրացրեցին բացթողումը:
Հաջորդ օրը մեզ էր սպասում ավանդական տոնավաճառը, որն այս անգամ թթվաշ մոշի ու քաղցրահամ լոլիկի բույր ուներ:
Հենց այսպիսին մենք կհիշենք Ծաղկավանը....
Հետդարձի ճանապարհին մտածում էի. ով է ասել, թե Հայաստանում հանգստանալու համար պետք է օլիգարխ լինես. Իրականում պետք է պարզապես լավ բարեկամներ ունենալ՝ չէ որ ինչպես ասվում էր հայտնի ֆիլմում՝ ("Երբ գալիս է սեպտեմբերը) " լավ ընկերներին հրավիրում են տուն"...