Շուրիշկանի Ավետարանը (այդպես է կոչվել համանուն՝ փերիա գավառի Շուրիշկան գյուղում գտնվելու պատճառով) գրվել է Վասպուրականի Քաջբերունի գավառի Ասպիսնակ գյուղում՝ 1498 թ-ին։ Ավետարանը սերնդեսերունդ ընկալվում է, որպես հրաշագործ ու խնդրակատար զորությամբ օժտված Սուրբ գիրք, այն Շուրիշկան է տեղափոխվել 1603-1604թթ. պարսկա-թուրքական պատերազմի ընթացքում, երբ Պարսկաստանի արքա Շահ-Աբբաս Առաջինը Հայաստանից հարյուր հազարավոր հայերի բռնի տեղահանեց դեպի Իրան։
Շուրիշկանում հայությունը քոչվոր լոռերի հարձակումներից պաշտպանվելու խնդրի առաջ է հայտնվել և Ավետարանի անվտանգությունն ապահովելու նպատակով այն թաղել է Սուրբ Բարսեղ Կեսարացու վանքի տարածքում։ 7 տարի անց, իրավիճակը կայուն համարելով, շտապել են Ավետարանը հանել հողատակ թաքստոցից և բացահայտել, որ Ավետարանի թաղված տեղում աղբյուր է հորդել ու լճակ գոյացրել։ 7 տարի շարունակ հող ու ջրի տակ մնացած Ավետարանը պահպանվել է անվնաս կերպով և առավել մեծ զորությամբ օժտվել։ Բուժիչ զորությամբ է օժտված նաև աղբյուրի ջուրը, որը հետագայում ժողովուրդն անվանել է Պապի աղբյուր և հարեւանությամբ մատուռ կառուցել։ Շուրիշկանում այսօր հայ բնակչություն այլևս չկա, սակայն Պապի աղբյուրը պահպանվում է որպես բուժիչ զորությամբ օժտված ուխտավայր, ի դեպ, ոչ միայն հայության, այլև մահմեդականների համար։ Շուրիշկանի Ավետարանի և Պապի աղբյուրի մասին բազում ավանդազրույցներ և երգեր են ձոնվել։
Ավետարանը 1970-ականների հայրենադարձության փուլում Հայաստան է բերվել եւ հանձնվել Մատենադարան պահպանության։