Na podstawie Ewangelii możemy przyjąć, że Jezus narodził się w Betlejem (ok. 8-4 r. p.n.e.) za panowania
Oktawiana Augusta, a w Judei Heroda Wielkiego. Jego działalność obejmuje teren Galilei, a w końcowym okresie Jerozolimę.
Tam zostaje on uwięziony i oskarżony o przestępstwo natury politycznej. Umiera śmiercią krzyżową ok. 30 lub 33 r. n.e.
Nauka, jaką głosił Chrystus, dążyła do przedstawienia prawdy o Bogu, którego wyznawali żydzi, oraz uznania Jezusa za Mesjasza, którego
oczekiwał naród wybrany. Wyobrażenie żydowskie o mającym nadejść Zbawicielu było całkowicie odmienne od tego, jakie przedstawił Chrystus.
Spotkało się ono z dużym oporem kapłanów. Jezus nie głosił polityki buntu przeciw władzy (rzymska okupacja Palestyny). Nakazywał ją szanować:
Przynieśli mu denara. On ich zapytał: Czyj jest ten obraz i napis? Odpowiedzieli: Cezara. Wówczas rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy
do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga (Mt 22, 19-21). Jednak kapłani nie mogąc znaleźć jednoznacznej winy, wysyłają więźnia do prefekta Poncjusza Piłata.
Ten pod groźbą niepokojów w stolicy Palestyny decyduje się na ukrzyżowanie Chrystusa. W tym momencie przedstawiciel władzy cesarstwa rzymskiego
bezpośrednio ingeruje w historię i kształtowanie się nowej religii.
Nauka Chrystusa określana mianem Dobrej Nowiny zostaje rozpowszechniona przez jego uczniów – apostołów. Dostają oni nakaz od samego
Mistrza głoszenia jej „aż po krańce ziemi”. Przełomowym wydarzeniem w działalności misyjnej uczniów jest nawrócenie św. Pawła.
Odbywa on trzy podróże misyjne (w latach 45-54 n.e.), które rozpowszechniają naukę Jezusa poza Palestynę. Apostoł tworzy zaczątki Kościołów przede
wszystkim w miastach, a ostatnim i najważniejszym celem jego działalności jest Rzym. Św. Paweł przybywając do danej miejscowości, zaczyna od nauki
w istniejącej tam diasporze, gdy spotyka się z odrzuceniem, kieruje się do pogan, którzy chętniej przyjmują jego naukę. Aby podtrzymać ducha
wiary i pouczać tworzące się Kościoły, Paweł kierował do wspólnot listy. Czytamy w nich: Każdy niech będzie poddany władzom, sprawującym rządy nad innymi.
Nie ma bowiem władzy, która by nie pochodziła od Boga […] Oddajcie każdemu to, co się mu należy: komu podatek – podatek, komu cło – cło, komu
uległość – uległość, komu cześć – cześć. (Rz 13, 1-7), a w innym miejscu: Zalecam przede wszystkim, by prośby, modlitwy […] odprawiane były
za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne (1 Tm 2, 1-8). Obydwa fragmenty
ukazują, w jaki sposób pierwsi chrześcijanie powinni być ustosunkowani do władzy zwierzchniej, w tym przypadku tej sprawowanej przez przedstawicieli cesarstwa rzymskiego.